Een frisse kijk op een oud genre.
Het is alweer een tijdje geleden dat er een echte western de Westerse bioscopen binnen galoppeerde. Drie jaar na de Tarantino'sDjango Unchained wordt deze leegte opgevuld doorSlow West van nieuwkomer John Maclean. De film vertelt het verhaal van de jonge Ier Jay Cavendisch die op zoek gaat naar zijn grote liefde in het Amerikaanse wilde westen van de negentiende eeuw. Alle factoren zijn nadelig voor hem: hij kent het gebied niet, hij heeft te veel bagage en hij ziet eruit alsof hij ieder moment van zijn paard afgeblazen kan worden. Gelukkig komt hij de outlaw Silas tegen, vertolkt door Michael Fassbender. Samen zullen ze door het woeste Amerikaanse landschap naar het Westen reizen in de hoop Jays liefde te kunnen vinden. Deze reis zal hen langs indianen, cowboys en heel veel kogels leiden en dat allemaal in nog geen anderhalf uur.
Een korte, maar krachtige reis
Terwijl deze week bekend is gemaakt dat de aankomende James Bond film bijna drie uur gaat duren , schenkt Maclean ons een verhaal dat net de helft van de speelduur vanSpectreoverschrijdt. In deze tijd weet Maclean de kijker echter langs adembenemende landschappen te brengen. Het decor is het prachtige Nieuw-Zeeland - recent nog gebruikt in de Peter Jackson trilogie vanThe Hobbit- dat door moet gaan als het Wilde Westen. De beelden lijken zo weggelopen te zijn uit een tekenfilm: de lucht is strak, hemelblauw en de bomen intens groen. De hoge verzadiging van de kleuren geeftSlow West een eigen karakter. Het staat sterk in contrast met de goudgele zanderige kleuren die je meestal ziet in klassieke westerns alsThe Good, The Bad and the Ugly.Het landschap speelt zeker een rol in deze film, maar soms laat Maclean zichzelf een beetje teveel meeslepen in de mooie shots. De shots zijn zeker mooi en de cinematografie moet geprezen worden, maar het haalt de flow wel uit de film.Slow Westlijkt soms een identiteitscrisis te hebben. Het ene moment zit er een hoog tempo in en gaan de personages van de ene bizarre situatie naar de andere, het andere moment gebeurt er lange tijd weinig wat de kijker weet te boeien. Zonde, want hierdoor voelt de film soms wat langdradig. Als Maclean deze scènes wat subtieler had gedaan, dan hadden de scènes mooi kunnen fungeren als een moment voor de kijker om op adem te komen.
Kritisch, maar niet belerend
De rode draad van de film mag dan wel een verhaal zijn over kalverenliefde, het onderliggende verhaal dat Maclean vertelt, lijkt iets heel anders te zijn. Gedurende de film worden er veel referenties gemaakt naar de verdrijving van de eerste bewoners van het Amerikaanse wereldgedeelte, namelijk de indianen. In flitsen laat Maclean aan de kijker zien wat de westerse beschaving heeft aangericht voor zij daar zelf hun cowboy-avonturen konden beleven, zonder dit het hoofdonderwerp te maken. Hiermee laat Maclean zien wat voor een krachtig medium film kan zijn. Meerdere microscopische verhalen verteld met een paar beelden en de kijker weet genoeg. Het hoofdverhaal kan het beste omschreven worden als een roadtrip door het Wilde Westen, met een mooie balans tussen drama en humor. De dialogen in de film zijn kort, maar vlijmscherp. Een mooi contrast metDjango Unchained, waar de beroemde Tarantino dialogen een stuk langer doorgaan. De karakters zijn interessant, met de outlaw Silas als de ultieme uitblinker. Michael Fassbender zet dit karakter zo cool en charismatisch neer, dat je alleen al voor zijn karakter de film zou moeten kijken.
Conclusie
Het regiedebuut van John Maclean is een nog wat ongepolijste, maar mooie intree in de wereld van de cinema. Hij laat duidelijk zien dat hij weet hoe hij een goed verhaal kan vertellen en hoe hij mooie, levendige shots kan schieten. Wanneer hij deze twee elementen in zijn volgende film natuurlijker met elkaar kan laten samenwerken, dan kan dat zomaar een klassieker worden. Voor nu hebben we metSlow Westeen frisse kijk op een oud genre.
