Solomon Kane - recensie

Als je ruzie hebt met de duivel, kun je maar beter Solomon Kane heten.

Solomon Kane vertelt over de gelijknamige held die, bewapend met twee zwaarden en een hoed, de wereld over trekt met de bedoeling die, in naam van God, van al het kwade te zuiveren. Het enige wat Kane kan, is moorden en het is dan ook na een ontmoeting met de Duivel dat hij besluit zijn zwaarden te begraven. Wanneer hij een familie ontmoet die op de vlucht is voor kwaadaardige Raiders, compleet met waanzinnige maskers, besluit Kane hen te helpen. Dan wordt dochter Meredith ontvoerd en plots is de innerlijke zoektocht naar vrede bij Kane voorgoed voorbij...

Robert E. Howard
In de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw schreef Howard een verzameling verhalen en gedichten, onder de naam The Savage Tales of Solomon Kane , die voor het eerst werd gepubliceerd in het pulp magazine Weird Tales . Het resultaat, Red Shadows , was de eerste van de vele verhalen die volgden over Solomon Kane . Howard's stijl laat zich omschrijven als 'a bloody, dark, fatalistic outlook fueled by suicidal intense, depressive tendencies and wide-ranging studies in history, warfare, philosophy, and poetry'. Ook van zijn hand is de creatie van Conan The Barbarian , die eveneens in diezelfde jaren van de vorige eeuw in korte verhalen opdook.
Een wrang detail is de zelfmoord van Howard in 1936; hij schoot zichzelf door het hoofd aan het sterfbed van zijn moeder.

Sterfdag
Ter 'ere' van Howards vijfenzeventigste sterfdag, wilde producent Samuel Hadida ( The Imaginarium of Dr. Parnassus ) het karakter van Solomon Kane nieuw leven inblazen, iets wat in de vorm van een trilogie gestalte moest gaan krijgen. Hadida zegt hierover: "We wanted to tell more than just one adventure of Solomon Kane , we wanted to start a trilogy". Michael J. Bassett kreeg de eer om het karakter op het witte doek te brengen. Zijn eerdere films Deathwatch en Wilderness , maakten hem tot de juiste persoon, en tevens iemand die de wereld van magie en geesten is toevertrouwd. Maar is Solomon Kane nu ook een goede film?

Tsjechië als slagveld
Solomon Kane is in ruim twaalf weken gedraaid in Tsjechië en deze keuze is slagvaardig. De vele unieke locaties, de Middeleeuwse kastelen Tocnik en Zvikov, die het decor van Kane in de film vormen, alsook de bossen van Jevany, maken het uiterlijk van de film realistisch en tezamen met het grijs grauwe kleurfilter, een combinatie waar je u tegen zegt. Als kijker geloof je dat je in de Middeleeuwen rondloopt. Ook bevat de film enkele sprankelende, strak geregisseerde actie-scènes, die vooral een plezier in het oog zijn. Jammer genoeg heeft de film op het gebied van de vertelling enige kanttekeningen, zo is de opening, waarin Kane oog in oog komt te staan met de Duivel, een spektakelstuk, maar hierna vervalt de film in standaard formulewerk. En dat is spijtig. Alhoewel Kane het geweld heeft afgezworen, wordt hij gedwongen om zijn zwaarden weer bijeen te pakken. Een werkelijk misselijk makende scène waarin de zoon van de familie het moet ontgelden, de hardheid ervan, de bittere schok die dit bij de kijker teweeg brengt, maakt van Kane een redder in nood. Wanneer de dochter wordt ontvoerd, weet je als kijker dat je hoop wordt waargemaakt; Kane moet en zal de eer van de familie wreken.

Western
Solomon Kane ontpopt zich dan ook tot een Middeleeuwse Shane , de 'out-of-town'-vreemdeling die een familie te hulp schiet. Hier dan niet in een western setting, maar de raakvlakken zijn aanwezig. Ook hier moet Kane zijn belofte, die hij de vader maakte, nakomen, net zoals Shane in de gelijknamige film het gezin belooft te helpen. Het is deze plotwending die de film op de automatische piloot zet en, los van de interessante bijrollen van Pete Postlethwaite als de vader, en Max von Sydow als Kane's vader, verder ondoorgrondelijk laat. Vermaak is het devies; echter, de originaliteit ervan is mijlenver te vinden. De film wil te veel lijken op die andere trilogie; luister maar eens naar de orkestrale begeleiding, of kijk naar de Raiders, die bij gebrek aan inspiratie een masker dragen. James Purefoy heeft als Solomon Kane een getekend gezicht, alleen ontbeert hij enig charisma, waarmee hij een rol speelt die vooral gedegen is, maar verder weinig inhoud heeft. Het enige moment in de film dat ontroert is de scène met de zoon van de familie, hier acteert Postlethwaite niet alleen goed, maar komt tevens de ware aard van Kane naar boven. Het is een spaarzaam moment in de film, maar het is er één die je bij blijft. En dat is een goed teken. Maar om nu Solomon Kane aan te raden? Ik wil één woord toevoegen; vermaak.

Conclusie
Solomon Kane stelt, ondanks het uiterlijk van de film, teleur. Los van enkele sprankelende actie-scènes, is de film vooral een herhaling van verhalen, situaties en helden die we eigenlijk al kennen.