Somewhere - recensie

Het eenzame leven van een ster met zijn dochter in hotel Coppola.

Als kind wilden er veel van ons beroemd worden. Maar nu we in onze saaie kantoren zitten, onze lievelingsmok gevuld met lauwe koffie, zijn we toch maar content met ons gewone leven in plaats van het lege sterrenbestaan. Dat het leven van een ster eenzaam is, weet acteur Johnny Marco (Stephen Dorff) als geen ander. De opnames voor zijn laatste film zitten er op en hij heeft even geen volle agenda. Hij woont in het chique hotel Chateau Marmont waar hij zijn dagen doorbrengt met drank, drugs, profiterende vrienden en mooie vrouwen. Wanneer hij niet in zijn hotel is, rijdt hij doelloze rondjes in zijn Ferrari. Op een dag staat zijn dochter Cleo (Elle Fanning) voor de deur met een volle rugzak. Haar moeder heeft het even helemaal met haar gehad en dumpt Cleo voor onbepaalde tijd bij haar onstabiele ex-man. Johnny wordt nu gedwongen om zijn taak als vader op te pakken. En dat is een rol die zelfs voor een professioneel acteur geen koud kunstje is.

Hotel Coppola
Coppola heeft iets met hotels. Ook Lost in Translation , haar tweede film uit 2003, speelde zich voor het leeuwendeel af in een hotel. Somewhere is gefilmd in Chateau Marmont in Hollywood, een hotel waar de kamers opgezet zijn als kleine appartementen wat het zeer geliefd maakt bij de rich and famous die voor een bepaalde periode in Hollywood verblijven. Vanwege deze populariteit bij sterren opent het hotel niet graag zijn deuren voor filmploegen. Voor Coppola wilde het hotel echter een uitzondering maken. Hoofdrolspeler Stephen Dorff is een van de velen die een periode van zijn leven in het hotel heeft gewoond; op zijn eenentwintigste bracht hij er vier a vijf maanden door.

De keuze van Coppola voor Dorff is opmerkelijk, de acteur speelde namelijk nooit grote rollen in bekende producties. Zijn bekendste rol is uit Blade . Andere films waar hij, veelal in een kleinere rol, de afgelopen jaren te zien was, zijn Public Enemies en het goed ontvangen Black Water Transit . Ook won hij een award op het New York City Horror Festival voor zijn rol in de film Botched . Coppola’s voorkeur ging naar Dorff uit omdat zij er zeker van was dat hij meer in zijn mars had dan het grote publiek nu van hem kent. Tevens heeft hij de reputatie van rokkenjager en heeft hij een zusje die dezelfde leeftijd heeft als zijn dochter in de film. Al deze elementen maakten Dorff tot Coppola’s eerste keuze voor de rol van Johnny Marco.

Johnny is leeg
Coppola jaagt haar scenes er nooit in een hoog tempo doorheen. Ze neemt de tijd voor haar beelden, zich er van verzekerd dat de kijker ziet wat ze wilt laten zien. Somewhere begint met beelden van een Ferrari, die telkens hetzelfde rondje rijdt, wel vier of vijf keer achter elkaar. Na de eerste twee rondjes is het al duidelijk: deze wagen rijdt nergens heen. De auto die onophoudelijk rondjes rijdt, is natuurlijk een metafoor voor het leven van Johnny, dat ook nergens heen leidt. Het mooie aan de film is dat Coppola met haar beelden het overweldigende gevoel van leegte overbrengt. Ook al is de hotelkamer gevuld, Johnny is leeg. Leeghoofdige dames rijgen zichzelf voor zijn ogen aan palen, maar Johnny valt in slaap. Door scenes net iets te lang te laten duren, verlang je naar het moment waarop er iets gaat veranderen. Maar Coppola stelt dat moment telkens even uit waardoor je het stuurloze gevoel van Johnny ervaart. Wat de leegte van het scherm opvult, zijn in ieder geval zeer sfeervolle beelden van het lege hotel en de verlaten omgeving, de opvallende personages en helaas ook de microfoon die als een vervelende mug in een aantal scenes boven de hoofden van de acteurs zweeft. Zelfs voor een kleine produktie als Somewhere zijn dit onvergeeflijke slordigheden.

Geromantiseerde beeld van een kind
Iedereen heeft wel eens een gevoel van leegte ervaren en Coppola weet dat gevoel met de juiste beelden en symboliek te benadrukken. De opvulling van die leegte vindt ze helaas in een traditionele hoek; de aanwezigheid van een kind. Alhoewel de jonge actrice Elle Fanning haar taak prima uitvoert, is het te voor de hand liggend om alle problemen simpelweg op te lossen door een kind het podium op te duwen. Het doet denken aan het geromantiseerde beeld dat een kind, of het hebben van kinderen, je leven eindelijk compleet maakt. Dat zal bij velen inderdaad het geval zijn, maar dit komt in dit geval wat al te gemakkelijk over. Het kind was al jaren aanwezig, waarom kan zij nu opeens die leegte voor Johnny opvullen?

Conclusie
Aan het begin van de film rijdt Johnny alleen maar rondjes in zijn Ferrari, zonder bestemming. Aan het einde van de film rijdt hij ergens heen, somewhere. De reden waarom hij zijn bestemming heeft gewijzigd is verre van origineel en doet afbreuk aan de doordachte manier waarop het thema van de film wordt behandeld. De lange shots en de lege beelden weten het holle gevoel van Johnny treffend te weergeven en ook de acteurs dragen een steentje bij aan dit gevoel. Door gebrek aan originaliteit in de plot, krijg je echter uiteindelijk het idee dat je erg lang hebt zitten wachten op iets dat je toch al wist.