Sparrow - recensie

Een jazzy misdaadfilm van vakman Johnnie To.

Een spreeuw is in het Kantonees straattaal voor een zakkenroller. Sparrow gaat over een groep zakkenrollers waarvan de leider (Simon Yam) op een dag een mysterieuze dame - die als een vogeltje ergens op duikt en weer verdwijnt -(Kelly Lin) ontmoet. Als ze ook kennis maakt met de rest van de groep zakkenrollers, lijken ze allemaal te vallen voor haar charme. Als gevolg besluiten de spreeuwen haar te helpen uit de handen van schurk Mr. Fu te ontsnappen.

Spreeuw
In een mooie openingsscène vliegt er letterlijk een spreeuw het appartement van onze hoofdpersoon binnen. Dit zet eigenlijk direct de toon van deze jazzy misdaadfilm. Een lichte toon waarbij sfeer belangrijker is dan plot en de beelden meer zeggen dan woorden. De film heeft een bepaalde nostalgie over zich. Zo rijdt het hoofdpersonage op een fiets, maakt hij mooie zwart wit foto’s van Hong Kong en draait er een jaren '50 cool jazz score over de geluidsband. Maar wat misschien nog wel het meest fascinerende aan Sparrow is, is dat er geen vuurwapens in de film zitten. De climax wordt in een de op de nouvelle vague geïnspireerde paraplu-choreografie met minimale bewapening uitgevochten. Het enige zwakke punt van de film is dat de film halverwege even in zakt omdat hij dan van sfeer naar plot om moet schakelen voor de climax.

Johnnie To
Misschien wel de meest onvermoeibare regisseur van de afgelopen twintig jaar met meer dan dertig producties op zijn naam. En al zijn het vooral een bepaald type gangsterfilms die hij maakt; ze dragen los van het genre een echt Johnnie To stempel, mede door het feit dat To vaak met dezelfde mensen werkt. Denk hierbij aan de charismatische acteur Simon Yam of componist Fred Avril. Toch is het niet alleen dàt, maar ook de eigenzinnige wijze waarop hij zijn scènes schiet en choreografeert. Zo neigen zijn films vaak meer naar de Franse nouvelle vague dan die van zijn Amerikaanse tijdgenoten. Omdat To graag artistieke vrijheid geniet, maakt hij al zijn films vanuit zijn eigen productiemaatschappij, waarbij hij de ene keer meer commerciële projecten maakt en andere keren meer eigen projecten. Sparrow valt onder het laatstgenoemde. De film moest een aantal keren stopgezet worden omdat er geen geld meer was, zodat er in losse delen werd gedraaid over een tijdsspanne van drie jaar. Hierbij moest elke keer rekening worden gehouden met de beschikbaarheid van de acteurs. Een vreemde manier van werken, maar tijdens de film merk je er eigenlijk weinig van.

Conclusie
Een originele en goedgemaakte misdaadfilm van de stabiele hand van een waar vakman. Als je bekend bent met het werk van Johnnie To dan weet je welicht wat je te wachten staat, maar zo niet dan heb je een reden om naar het filmmuseum te gaan en wat van dit Hong Kong filmfestival mee te pikken. Sparrow valt misschien niet eens onder To's beste werk, maar het vakmanschap druipt gewoon van de film waardoor elke filmliefhebber van Sparrow kan genieten. Dit vakmanschap bestaat uit het feit dat het Johnnie To elke keer weer lukt het genre opnieuw uit te vinden en daardoor weer een originele en geslaagde film produceert.