Met Hannibal Smith, Templeton 'Face' Peck, B.A. Baracus, en H.M. 'Howlin' Mad' Murdock, brengt regisseur Joe Carnahan jaren tachtig nostalgie op het witte doek.
Wanneer B.A. Baracus (Quinton 'Rampage' Jackson) met typisch Afrikaanse kledij, gehuld in felle kleuren en sierlijke tulband, ogenschijnlijk vermomd om de autoriteiten te omzeilen, aan de incheckbalie van een vliegveld zijn paspoort toont, blijkt dit te zijn verwisseld met dat van 'Howlin' Mad' Murdock (Sharlto Copley). De achter de balie zittende Afrikaanse douanier begint nietsvermoedend een gesprek met Murdock, notabene in het Swahili, terwijl B.A., die naast hem staat, het spreekwoordelijke angstzweet van zijn voorhoofd afveegt. Wanneer Murdock opeens vlekkeloos Swahili spreekt, waarmee hij niet alleen zichzelf, maar ook de rest van het A-Team in veiligheid brengt, tenminste voor dat moment, vraagt men verbaast: "Do you speak Swahili?". "Yeah, don't you?", antwoordt Murdock. Het is maar één voorbeeld van een goed getimede grap in The A-Team , de film die nieuw leven blaast in die vergane glorie uit de jaren tachtig.
Geloof
The Alpha Team, een eenheid van ex-commando's, beschuldigd van een misdaad die ze niet hebben gepleegd, is bedacht door Stephen J. Canell en Frank Lupo, en zag het licht op 23 januari 1983. Op 30 december 1986, na vijf aaneengesloten seizoenen, en 98 afleveringen, is het einde daar en maken de helden van die serie, Dwight Schultz als Murdock, Mr. T als B.A. Baracus, Dirk Benedict als Face, en wijlen George Peppard als leider Hannibal Smith, in de filmversie plaats voor een ensemble aan acteurs dat niet onder doet voor de originele cast. Het is dan ook één van de grootste triomfen van The A-Team , vanwaaruit een geweldige chemie en plezier tijdens het spelen afstraalt, en, belangrijker nog, waarbij je als kijker voor twee uur gelooft dat zij The A-Team belichamen. Ook in de filmversie bleven de scenaristen, Brian Bloom, die in de film de rol van Pike, een mysterieuze militair, speelt, en regisseur Joe Carnahan, trouw aan de verhaalopzet van de serie; ook hier wordt het team beschuldigd van een misdaad die ze niet hebben gepleegd, en probeert het, achternagezeten door Charissa Sosa (Jessica Biel), die een Defense Criminal Investigation Service unit runt, en de geheimzinnige CIA-agent Lynch (Patrick Wilson), zijn onschuld te bewijzen.
Het gevolg is een aaneenschakeling van wilde actie, heftige explosies, in balans gehouden met goed getimede grappen, waarbij een pluim voor de acteurs niet onverdienstelijk te noemen is. Vooral de rol van 'Howlin' Mad' Murdock wordt magistraal gespeeld door Sharlto Copley, wiens timing en comic relief, vooral in combinatie met B.A. Baracus een geschenk is te noemen. De door hem gespeelde gekte in District 9 , waarin hij langzaamaan verwordt tot een alien, krijgt in The A-Team een waardig vervolg, en staat in combinatie met de rol gespeeld door licht heavyweight kampioen worstelen, Quinton 'Rampage' Jackson, vol van comic relief, waarmee laatstgenoemde een podium etaleert voor zichzelf en laat zien dat hij naast worstelaar ook grappig kan zijn. Let vooral op de scène waarin het drietal B.A. het vliegtuig in probeert te krijgen, of de talloze malen dat hij boos wordt. Geenszins is sprake van een parodie op de eerder door Mr. T vertolkte rol. Ook Bradley Cooper brengt zijn eigen stijl, als gladde playboy krijgt hij dan ook alles voor elkaar. Hetzelfde geldt voor Liam Neeson, in zijn spel als stoere leider van het ensemble het meest ingetogen.
Plezier
Gelet op de voor de film gekozen stijl, heeft regisseur Joe Carnahan grondig research verricht. Carnahan, die in Ticker (2002), als onderdeel van een reeks voor BMW geproduceerde kortfilms, al bewees niet vies te zijn van grootschalige actie, explosies en wapengekletter, laat dit alles in The A-Team tot in het kwadraat het podium betreden. Ticker is hiermee de voorloper van eenzelfde stijl waarmee Carnahan zich onderscheidt; korte, snel gemonteerde shots; jump cuts, waarbinnen shots in navolging van elkaar slechts in kadrering verschillen; flash forwards, oftewel een sprong in de toekomst; en het gebruik van diverse kleurfilters voor de cameralens, die in The A-Team in de flash forward structuur een plaats heeft. Carnahan parodieert echter ook voluit, bijvoorbeeld op de Mission Impossible -reeks, vooral in de sequenties waarin Hannibal Smith uitleg geeft aan de voorbereiding van een missie, die, versneden met 'flitsende' flashforwards van de uitvoering van diezelfde missie, voorts een tijdwinst genereert, waarmee het ritme van de film, tezamen met de flitsende, uit de losse pols gedraaide beelden, ten alle tijden de voorhand heeft. Het is een stijl die Carnahan ook in Smokin' Aces (2006) hanteert, artistieke pretenties heeft The A-Team dan ook niet, wel een overvloed aan vermaak, actie, explosies, en humor. Maar bovenal is het team een ensemble van acteurs die plezier uitstralen, niet geheel onlogisch met een script dat eenzelfde gevoel draagt, waarbinnen ook de bijrollen met zorg zijn geschreven. Let vooral op Patrick Wilson, die in de rol van Lynch, de ultieme, zelfreflexieve bad guy van de laatste jaren neerzet.
De grootste winst van The A-Team is daarom ook de cast, zonder wie deze film niet noemenswaardig wordt. Liam Neeson, Bradley Cooper, Quinton 'Rampage' Jackson, en Sharlto Copley doen de originele castleden voor heel even het zwijgen toe, en laten zien, tijdens het draaien, vooral veel plezier te hebben gehad met elkaar. Het is niet toevallig dat Ridley en Tony Scott voor zowel de korte film Ticker alsook voor The A-Team als uitvoerend producenten optreden, waarmee aan het talent van Carnahan in ieder geval door hen niet getwijfeld wordt. Carnahan toont zich in zijn regie dan ook een keurmeester voor stijl, gecombineerd met een verpletterend oog voor actie.
Conclusie
Vermaak, actie, humor, en explosies; The A-Team is uitstekend aanstekelijk.
