De film Children of Huang Shi van regisseur Roger Spottiswoode vertelt het prachtige waargebeurde verhaal van de Britse journalist George Hogg.
Massaslachting
Hogg, gespeeld door Jonathan Rhys Meyers, is de onbetwiste held van de film. Als journalist reist hij in de jaren dertig van de vorige eeuw naar China om daar de Japanse invasie in kaart te brengen. Onder valse voorwendselen weet hij in het bezette Nanjing terecht te komen. Bij toeval is hij daar getuige van een afschuwelijke massaslachting op de Chinese inwoners. Hij maakt foto's van het bloedbad, wordt betrapt en vervolgens bijna geëxecuteerd door de Japanners. Op de valreep wordt Hogg gered door de leider van een Chinese tegenbeweging, de sympathieke Chen Hansheng (door beroepsaziaat Chow Yun Fat).
Hogg, gespeeld door Jonathan Rhys Meyers, is de onbetwiste held van de film. Als journalist reist hij in de jaren dertig van de vorige eeuw naar China om daar de Japanse invasie in kaart te brengen. Onder valse voorwendselen weet hij in het bezette Nanjing terecht te komen. Bij toeval is hij daar getuige van een afschuwelijke massaslachting op de Chinese inwoners. Hij maakt foto's van het bloedbad, wordt betrapt en vervolgens bijna geëxecuteerd door de Japanners. Op de valreep wordt Hogg gered door de leider van een Chinese tegenbeweging, de sympathieke Chen Hansheng (door beroepsaziaat Chow Yun Fat).
Relschoppers
Op aanraden van de onverschrokken Hansheng reist hij naar het kleine verlaten dorpje Huang shi, om daar in een jongensweeshuis les te geven. In het weeshuis wordt hij bij aankomst niet geaccepteerd door de zestig jongens. Hij wordt geslagen, uitgelachen genegeerd en vernederd. Na een tijd weet hij, niet echt verrassend, het vertrouwen te winnen van de relschoppende wezen. Samen bouwen ze het weeshuis opnieuw op, Hogg leert er Mandarijn,en wordt dikke vrienden met de jongens. Af en toe krijgen ze bezoek van powergirl Lee Pearson, een Australische verpleegster die de wezen komt behandelen en ontluizen. Pearson, met als enige minpunt haar belachelijke uitspraak van het Mandarijn, wekt uiteraard de interesse van Hogg. Als de Japanners in aantocht zijn om de wezen te ronselen voor het Japanse leger, beramen ze samen een plan.
Op aanraden van de onverschrokken Hansheng reist hij naar het kleine verlaten dorpje Huang shi, om daar in een jongensweeshuis les te geven. In het weeshuis wordt hij bij aankomst niet geaccepteerd door de zestig jongens. Hij wordt geslagen, uitgelachen genegeerd en vernederd. Na een tijd weet hij, niet echt verrassend, het vertrouwen te winnen van de relschoppende wezen. Samen bouwen ze het weeshuis opnieuw op, Hogg leert er Mandarijn,en wordt dikke vrienden met de jongens. Af en toe krijgen ze bezoek van powergirl Lee Pearson, een Australische verpleegster die de wezen komt behandelen en ontluizen. Pearson, met als enige minpunt haar belachelijke uitspraak van het Mandarijn, wekt uiteraard de interesse van Hogg. Als de Japanners in aantocht zijn om de wezen te ronselen voor het Japanse leger, beramen ze samen een plan.
Chinese kledij en blauwe lucht
Ze vluchten met de jongens naar het nog veilige dorpje Shandan. De tocht, die ze te voet maken, is meer dan duizend kilometer lang, en gaat dwars door de ijskoude Gobi woestijn. De beelden van deze tocht zijn fenomenaal. Uitgestrekte kilometers zand en ijs, blauwe lucht, Chinese jongetjes in de originele Chinese kledij; je kan er uren naar kijken.
Ze vluchten met de jongens naar het nog veilige dorpje Shandan. De tocht, die ze te voet maken, is meer dan duizend kilometer lang, en gaat dwars door de ijskoude Gobi woestijn. De beelden van deze tocht zijn fenomenaal. Uitgestrekte kilometers zand en ijs, blauwe lucht, Chinese jongetjes in de originele Chinese kledij; je kan er uren naar kijken.
De film is bij vlagen voorspelbaar; de onvermijdelijke liefdesrelatie tussen de verlegen maar vastberaden Hogg, en de blonde mooie verpleegster. De verstandhouding tussen Hogg en de wezen; op dag één in het weeshuis wordt hij nog 's nachts naar buiten gelokt en volledig in elkaar gemept; een paar weken later zie je Hogg gezellig de plantjes verzorgen met zijn plaaggeesten. En dat Hogg, een 23-jarige journalist, zich opwerpt als Moeder Theresa en belangeloos maandenlang voor puberende tienerjongens zorgt, is niet realistisch, en historisch gezien ook niet waar.
Duister geheimpje
Toch verrast de film genoeg; de fantastische kostuums, de wonderschone natuurbeelden, het duistere geheimpje van de verpleegster. Ook de personages zijn geloofwaardig. De Chinese weesjes in het verhaal worden realistisch neergezet; geen zielige oorlogsslachtoffertjes, maar gewone puberjongens die veel hebben meegemaakt. Lee Pearson irriteert de kijker oprecht door haar 'been there done that' houding. Hogg is eigenlijk de enige die niet geloofwaardig is als held.
Toch verrast de film genoeg; de fantastische kostuums, de wonderschone natuurbeelden, het duistere geheimpje van de verpleegster. Ook de personages zijn geloofwaardig. De Chinese weesjes in het verhaal worden realistisch neergezet; geen zielige oorlogsslachtoffertjes, maar gewone puberjongens die veel hebben meegemaakt. Lee Pearson irriteert de kijker oprecht door haar 'been there done that' houding. Hogg is eigenlijk de enige die niet geloofwaardig is als held.
De film wordt beëindigd door de echte 'Children of Huang Shi', nu bejaarde Chinezen die in het weeshuis van Hogg woonden. Ze bedanken Hogg voor het redden van hun leven.
Als het je niet stoort dat dit ontroerende verhaal als decor wordt gebruikt om de moed en opofferingsgezindheid van twee blanke westerlingen te laten zien, is deze film een absolute aanrader. Children of Hunag shi zal hoe dan ook ontroeren.
