George Clooney wil een verantwoorde vader worden, zijn hagelwitte tanden spelen slechts een bijrol. Als dat maar goed gaat.
Een goede acteur ondergaat voor iedere rol een totale metamorfose, maar acteurs die zo opdringerig charismatisch zijn als George Clooney of Jack Nicholson blijven altijd ongewild zichzelf. Clooney’s recente onzinnige reclameactiviteiten helpen hier ook niet in mee. Desondanks wil hij in The Descendants zijn opmars als serieuze acteur voortzetten. Luchtige rollen als in de Oceans serie wil hij achter zich laten. In Anton Corbijn’s The American (2010) was hij bijna in geslaagd George Clooney niet te zijn. Maar hoe geloofwaardig is hij als de rijke advocaat Matt King in Alexander Payne’s jongste film ?
Workaholic King woont op Hawai en staat op het punt nog rijker te worden. Hij is mede-eigenaar van een stuk land in het eilandenrijk. Hij en zijn familieleden, de zogenaamde descendants , hebben het geërfd en willen er vanaf. King heeft een naar aandacht snakkende vrouw Elizabeth (Patricia Hastie) en twee dochters die hij nauwelijks ziet. Na een ernstig bootongeluk raakt Elizabeth in coma en King moet zijn dochters die hij nauwelijks kent opvangen. De brutale Scottie, 10, (Amara Miller) en de losgeslagen Alexandra, 17, (Shailene Woodley) zien hem niet zitten. Tot overmaat van ramp ontdekt hij via Alexandra dat Elizabeth al een tijd een affaire heeft. King wil samen met zijn dochters op reis om hen met de minnaar van zijn vrouw te confronteren.
Blue Hawaii zonder Elvis
De roman van de Hawaiaanse Kaui Hart Hemmings intrigeerde de voormalige indie-regisseur Alexander Payne. Het menselijke familieverhaal, de levendige personages en de schitterende entourage op de Hawaïaanse archipel deden hem watertanden. Hij moest en zou zijn eerste film in zeven jaar daarvan maken. Aanvankelijk leek er iets van de eigenzinnige en geniale Spaanse regisseur Pedro Almodovar in hem te schuilen, getuige zijn eerste fil Maar met The Descendants kiest hij voor de keurige mainstream. Payne heeft een voorkeur voor dolende, gemankeerde personages. Zijn beste werk was met de onvolprezen acteur Paul Giamatti in Sideways (2005) en twee jaar eerder met Jack Nicholson in About Schmidt. Hij is een scenarist en een acteur’s regisseur die bijna ongemerkt zijn personages onder je huid laat kruipen. In The Descendants is hij hierin minder geslaagd.
Rijkelui in uitzinnige overhemden
Als voice-over vertelt Matt King ironisch dat men denkt dat hij in een paradijs woont en de hele dag op het strand cocktails naar binnen werkt. Zijn ze gek? Maar het beeld dat wij te zien krijgen toont juist zo’n wereld vol verwende eilandbewoners. Het scenario is af en toe geestig, maar de rijke landeigenaren in kleurrijke overhemden wekken weinig sympathie op. Clooney brengt het er goed vanaf als King en de interactie tussen hem en zijn oudste dochter Alexandra is soms sterk. Hun relatie is in beweging, maar uiteindelijk is de metamorfose iets te gelikt. In de Oscarwinnende film Les Invasions Barbares (2003) is de verandering in een eveneens verstoorde vader/kind relatie subtieler en geleidelijker en daardoor overtuigender.
Patricia Hastie als Elizabeth is een perfecte vrouw-in-coma. Zij is dwingend aanwezig, wat een prestatie op zich is (complimenten aan makeup artist Karen Preiser). Vooral de scène waarin King te keer gaat over haar minnaar is huiveringwekkend. Daarentegen is de scène waarin haar ouders op bezoek zijn ontroerend mooi. Een aantal sterke bijrollen zijn vermeldenswaardig: de vriend van dochter Alexandra, Sid (Nick Krause) is een onweerstaanbare eigenwijze puber en Beau Bridges als neef Hugh is een soort coole broer van The Big Lebowski (gespeeld door zijn echte broer Jeff Bridges.). De schrijfster van de roman, Hemmings, speelt zelf een kleine rol als de secretaresse van Matt King. Saillant detail is dat zij Payne zover kreeg om zowat haar hele familie figurantenrollen te geven. Een goed woord voor kostuumdesigner Wendy Chuck is op zijn plaats: het viel zeker niet mee om zoveel uitzinnige Hawaiaanse overhemden op de kop te tikken.
Rituelen aan zee
De ontknoping is geloofwaardig zij het voorspelbaar. Over de scène waarin Matt King in een schommelend bootje met zijn dochters zit, willen de producenten ons doen geloven dat het hier om een legendarische scène in wording gaat. Het is weliswaar schilderachtig, maar helaas dringen onherroepelijk de beelden van eenzelfde soort ritueel in The Big Lebowski (1998) zich op. Daarin gaat alles op hilarische wijze mis. Vooral dus niet denken aan John Goodman als Walter Sobchak wanneer je King met zijn dochters in dat bootje ziet.
De film won al Golden Globes voor beste film en beste acteur. Hij dingt serieus mee voor de Oscars met vijf nominaties. Sommige films die prijzen winnen, voldoen echter slechts aan een aantal gewenste criteria en zijn weinig oorspronkelijk. The Descendants valt in deze categorie. Het kabbelt te veel voort en is soms even nietszeggend als de irritante soundtrack met Hawaiaanse gitaren. Hoeveel tokkelende gitaren kan een mens verdragen?
Conclusie:
The Descendants is keurig en integer vermaak; zo keurig dat het gemaakt lijkt te zijn met een oog op de Oscaruitreiking. De juryleden zijn dol op familiedrama’s met een emmer tranen en een verantwoorde lach, al dan niet voorzien van een stervend of mindervalide gezinslid: denk aan Terms of Endearment (1983) of Rain Man ( 1988 ). Voor de argeloze filmliefhebber die geen Oscars te verdelen heeft, is deze onberispelijke film bij vlagen even vermoeiend als het onophoudelijke gitaargetokkel.
Een goede acteur ondergaat voor iedere rol een totale metamorfose, maar acteurs die zo opdringerig charismatisch zijn als George Clooney of Jack Nicholson blijven altijd ongewild zichzelf. Clooney’s recente onzinnige reclameactiviteiten helpen hier ook niet in mee. Desondanks wil hij in The Descendants zijn opmars als serieuze acteur voortzetten. Luchtige rollen als in de Oceans serie wil hij achter zich laten. In Anton Corbijn’s The American (2010) was hij bijna in geslaagd George Clooney niet te zijn. Maar hoe geloofwaardig is hij als de rijke advocaat Matt King in Alexander Payne’s jongste film ?
Workaholic King woont op Hawai en staat op het punt nog rijker te worden. Hij is mede-eigenaar van een stuk land in het eilandenrijk. Hij en zijn familieleden, de zogenaamde descendants , hebben het geërfd en willen er vanaf. King heeft een naar aandacht snakkende vrouw Elizabeth (Patricia Hastie) en twee dochters die hij nauwelijks ziet. Na een ernstig bootongeluk raakt Elizabeth in coma en King moet zijn dochters die hij nauwelijks kent opvangen. De brutale Scottie, 10, (Amara Miller) en de losgeslagen Alexandra, 17, (Shailene Woodley) zien hem niet zitten. Tot overmaat van ramp ontdekt hij via Alexandra dat Elizabeth al een tijd een affaire heeft. King wil samen met zijn dochters op reis om hen met de minnaar van zijn vrouw te confronteren.
Blue Hawaii zonder Elvis
De roman van de Hawaiaanse Kaui Hart Hemmings intrigeerde de voormalige indie-regisseur Alexander Payne. Het menselijke familieverhaal, de levendige personages en de schitterende entourage op de Hawaïaanse archipel deden hem watertanden. Hij moest en zou zijn eerste film in zeven jaar daarvan maken. Aanvankelijk leek er iets van de eigenzinnige en geniale Spaanse regisseur Pedro Almodovar in hem te schuilen, getuige zijn eerste fil Maar met The Descendants kiest hij voor de keurige mainstream. Payne heeft een voorkeur voor dolende, gemankeerde personages. Zijn beste werk was met de onvolprezen acteur Paul Giamatti in Sideways (2005) en twee jaar eerder met Jack Nicholson in About Schmidt. Hij is een scenarist en een acteur’s regisseur die bijna ongemerkt zijn personages onder je huid laat kruipen. In The Descendants is hij hierin minder geslaagd.
Rijkelui in uitzinnige overhemden
Als voice-over vertelt Matt King ironisch dat men denkt dat hij in een paradijs woont en de hele dag op het strand cocktails naar binnen werkt. Zijn ze gek? Maar het beeld dat wij te zien krijgen toont juist zo’n wereld vol verwende eilandbewoners. Het scenario is af en toe geestig, maar de rijke landeigenaren in kleurrijke overhemden wekken weinig sympathie op. Clooney brengt het er goed vanaf als King en de interactie tussen hem en zijn oudste dochter Alexandra is soms sterk. Hun relatie is in beweging, maar uiteindelijk is de metamorfose iets te gelikt. In de Oscarwinnende film Les Invasions Barbares (2003) is de verandering in een eveneens verstoorde vader/kind relatie subtieler en geleidelijker en daardoor overtuigender.
Patricia Hastie als Elizabeth is een perfecte vrouw-in-coma. Zij is dwingend aanwezig, wat een prestatie op zich is (complimenten aan makeup artist Karen Preiser). Vooral de scène waarin King te keer gaat over haar minnaar is huiveringwekkend. Daarentegen is de scène waarin haar ouders op bezoek zijn ontroerend mooi. Een aantal sterke bijrollen zijn vermeldenswaardig: de vriend van dochter Alexandra, Sid (Nick Krause) is een onweerstaanbare eigenwijze puber en Beau Bridges als neef Hugh is een soort coole broer van The Big Lebowski (gespeeld door zijn echte broer Jeff Bridges.). De schrijfster van de roman, Hemmings, speelt zelf een kleine rol als de secretaresse van Matt King. Saillant detail is dat zij Payne zover kreeg om zowat haar hele familie figurantenrollen te geven. Een goed woord voor kostuumdesigner Wendy Chuck is op zijn plaats: het viel zeker niet mee om zoveel uitzinnige Hawaiaanse overhemden op de kop te tikken.
Rituelen aan zee
De ontknoping is geloofwaardig zij het voorspelbaar. Over de scène waarin Matt King in een schommelend bootje met zijn dochters zit, willen de producenten ons doen geloven dat het hier om een legendarische scène in wording gaat. Het is weliswaar schilderachtig, maar helaas dringen onherroepelijk de beelden van eenzelfde soort ritueel in The Big Lebowski (1998) zich op. Daarin gaat alles op hilarische wijze mis. Vooral dus niet denken aan John Goodman als Walter Sobchak wanneer je King met zijn dochters in dat bootje ziet.
De film won al Golden Globes voor beste film en beste acteur. Hij dingt serieus mee voor de Oscars met vijf nominaties. Sommige films die prijzen winnen, voldoen echter slechts aan een aantal gewenste criteria en zijn weinig oorspronkelijk. The Descendants valt in deze categorie. Het kabbelt te veel voort en is soms even nietszeggend als de irritante soundtrack met Hawaiaanse gitaren. Hoeveel tokkelende gitaren kan een mens verdragen?
Conclusie:
The Descendants is keurig en integer vermaak; zo keurig dat het gemaakt lijkt te zijn met een oog op de Oscaruitreiking. De juryleden zijn dol op familiedrama’s met een emmer tranen en een verantwoorde lach, al dan niet voorzien van een stervend of mindervalide gezinslid: denk aan Terms of Endearment (1983) of Rain Man ( 1988 ). Voor de argeloze filmliefhebber die geen Oscars te verdelen heeft, is deze onberispelijke film bij vlagen even vermoeiend als het onophoudelijke gitaargetokkel.
