The Disappearance of Alice Creed - recensie

Wie denkt dat The Disappearance of Alice Creed een standaard kidnap-thriller is, onderschat regisseur J. Blakeson's vertelstijl.

Alice Creed begint met slechts een soundtrack en de twee ontvoerders in spe, Danny en Vic, die hun appartement zwijgzaam omvormen tot een gevangenis met één cel. De ontvoering van het titelpersonage (Gemma Arteton) gebeurt wederom zonder dat er amper een woord wordt gerept. Deze stille scènes komen vaker voor en zijn de sterkste momenten in de film. Danny (Martin Compston) is duidelijk de jongere en minder ervaren van de twee misdadigers, of toch niet? Al snel blijkt dat hij persoonlijk Alice heeft uitgekozen als doelwit, en dat hij dat niet alleen deed omdat haar vervreemde vader een multimiljonair is. Ze is namelijk ook nog eens zijn ex, en hij hoopt via list en bedrog een tweede kans met haar los te peuteren. Daarvoor moet hij wel vroeg of laat zijn achterdochtige partner wegwerken.

Minimalistisch
Blakeson is naast regisseur ook degene die het script heeft neergepend, en in beide gevallen levert hij zeer goed werk af. De film is minimalistisch opgenomen, met slechts drie acteurs on-screen en het leeuwendeel van de scènes in het appartement. Shots met uitzicht vanuit de ramen zijn expres weggelaten om het gevoel van gevangenschap te accentueren. De manier hoe met het slachtoffer wordt omgegaan, is realistisch en ongecensureerd in beeld gebracht. Wat het script zo goed maakt, is dat alle drie de personages zo zijn geschreven dat ze geen van drieën loyaal zijn ten opzichte van de andere twee. Ik zal geen voorbeelden noemen want sommige twists zijn te goed om te verklappen, en Danny’s affiniteit met Alice Creed is slechts het topje van de ijsberg.

Kleine foutjes
Kritiekpuntjes op de film zijn vooral in de details te vinden. Een karakterfoutje is bijvoorbeeld wanneer Danny onachtzaam een kogelhuls door de wc probeert te spoelen. Natuurlijk lukt dat niet en blijft het metalen voorwerp op de bodem rondtollen. Nu moet je begrijpen dat dit door iemand wordt geprobeerd die goed is met wapens, in de bajes heeft gezeten en tijdens de rest van de film zeer sluw blijkt te zijn. Het klikt niet in elkaar.

Gemma Arteton
Het meest noemenswaardige kritiekpunt richt zich echter op Gemma Arteton die niet het acteerniveau weet te halen van tegenspelers Martin Compston en Eddie Marsan. Ze is goed in kleinere en lichtzinnigere rollen, zoals die in Quantum of Solace en Prince of Persia , maar Alice Creed is geen van beide. Ze speelt het moeilijkste personage van de drie; een gekidnapte vrouw die wordt verscheurd tussen angst en liefde. Helaas weet ze tijdens de sleutelscènes niet genoeg overtuiging in haar zinnen te stoppen. Pijnlijk wanneer je in de resterende passages alleen maar mag huilen en schreeuwen om hulp. Haar gejammer zul je dan ook voor de aftiteling al beu zijn.

Conclusie
The Disappearance of Alice Creed bewijst dat je van zoiets uitgekauwds als een kidnap-thriller, toch nog iets fraais kan maken. Het enige dat je nodig hebt is een ijzersterk plot met een paar verrassende wendingen en acteurs die hun personages geloofwaardig kunnen vertolken. De regisseur weet het bijna allemaal voor elkaar te krijgen. Gemma Arteton helaas niet.