Hoe de dood te slim af te zijn? Het is deze vraag die als rode lijn door de Final Destination -reeks loopt, steeds vrolijk in haar besef dat wanneer je de dood te slim af bent, je deze ongetwijfeld weer tegen zult komen op je levenspad.
Boontje komt dan ook om zijn loontje.
In The Final Destination 3D , alweer het vierde deel in de serie, draait het flinterdunne verhaal door op effectbejag, dat hier met behulp van 3D een toevoeging heeft op eerdere delen, maar slechts bij vlagen een nut.
Onlosmakelijk verbonden
De film opent met een scène op een racecircuit, waar de felst gekleurde bolides het circuit op Park Zandvoort doet verbleken en waar de van een uptempo beat voorziene soundtrack van deze opening een flitsend, snel en computer-achtig schouwspel maakt. In het refrein worden de woorden 'final hour' gepredikt, zinspelend op een naderend onheil. Twee beeldschone stelletjes nemen plaats op de tribune en gaan nietsvermoedend een middagje racen tegemoet, maar hier steekt Magere Hein natuurlijk een stokje voor. Wanneer Nick, één van de twee mannelijke hoofdrolspelers, plaats neemt op de tribune, met in zijn handen een doos tortilla chips en softdrinks, laat aan de linkerzijde van hun bankje een scheurtje los. De camera is nu close op Nick die, naar later zal blijken, een voorgevoel heeft. Zijn gezicht spreekt dan ook boekdelen wanneer de scheuren in de muren boven hem zijn voorgevoel bevestigen. Als door een mirakel ingegeven stoot nu een zojuist neergezet, niet duidelijk te omschrijven, apparaat, tegen een jerrycan met, hoe kan het ook anders, motorolie. Deze druppelt over de racetrack waardoor een passerende racewagen net niet om zijn as glijdt. Wanneer Nick dan ook nog recht vóór hem een man ziet zitten in een geel t-shirt met opdruk 'Life's a bitch and then you die. Any questions?', is het hek van de dam. Nick voelt nu de wind langs hem glijden en op het circuit verlaat de grijze bolide met originele naam ' Mechanic 2' de pitstop. Een lid van het onderhoudsteam heeft echter een schroevendraaier in de bolide laten steken en die laat nu langzaamaan los...
Stuntwerk
Regisseur David R. Ellis, die in 2003 al het veel betere Final Destination 2 regisseerde, heeft een achtergrond in stuntwerk; zo was hij voor een zeventig-tal films de eindverantwoordelijke stuntcoördinator. Ellis heeft naam gemaakt. Alleen is regisseren iets anders dan stunts coördineren en hier begeeft Ellis zich dan ook op glad ijs; schaatsen doe je nu eenmaal ook op bevroren water. De opening van de film, gevoed vanuit de gedachte dat hier de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen in combinatie met elkaar voor spanning moeten zorgen, is een verkenning waard. The Final Destination 3D, een film die duidelijk de brandmerken draagt van haar regisseur, heeft vooral de pretentie zichzelf niet al te serieus te nemen. The Final Destination 3D is dan ook een parodie op de eerdere delen en vooral interessant voor de fans van de filmreeks. In de eerdere delen was Tony Todd, in de gedaante van meneer Bludworth, nog de persoon die voor de nodige mystiek zorgde, maar hier is daar nog geen schim van zichtbaar, terwijl deze mystiek de vorige delen juist in hun bestaansrecht legitimeerde.
3D
Ook is het gebruik van 3D technieken maar bij vlagen nuttig. In het algemeen gebeurt er dan ook te lang te weinig om 3D te kunnen laten gelden. En wanneer je een shot als zodanig kadert teneinde een uit een champagnefles exploderende kurk in 3D te kunnen vangen, vraag ik mezelf dan ook af in hoeverre dat de toekomst van 3D-technologie is? Wat is dan ook het nut van het laten zien van een exploderende kurk in 3D?
Pijnlijk is ook te zien hoe acteur Mykelti Williamson zichzelf blootstelt aan overacting. Williamson, die als de aandoenlijke Bubba straalde in Forrest Gump (Robert Zemeckis, 1994), tevens in Heat (Michael Mann, 1995) waarin hij een belangrijke rol had naast Al Pacino, heeft hier als herstellend ex-alcoholist weliswaar als karakter diepgang, maar ook hij faalt jammerlijk. Niets ten nadele van Williamson, het script is matig en de film bouwt slim voort op een formule waar de vonken inmiddels niet meer af vliegen. Het maakt deze film dan ook tot een stappenplan: "wie is er nu aan de beurt en hoe dit zo geknutseld mogelijk in beeld te brengen?". Om over de acteurs maar te zwijgen. Een visgraat heeft nog meer potentie.
Conclusie
De door effectbejag gedreven plot van de film bouwt slim voort op de drie eerdere delen, alleen leunt dit deel op parodie waarbinnen de acteurs maar weinig behulpzaam zijn. Ellis probeert met The Final Destination 3D dan ook een berg te beklimmen, maar zijn sherpa's zijn hier jammerlijk veel te lui voor.
