The Frozen Ground - recensie

Robert C. Hansen was een seriemoordenaar in de jaren '80 in Alaska. Aan zijn arrestatie ging een zenuwslopend kat-en-muis-spel vooraf met de lokale politie.

Je kunt jezelf pas echt een seriemoordenaar noemen, wanneer er ook een film over je is gemaakt. Ed Gein, Jeffrey Dahmer, Ted Bundy en Jack the Ripper zijn voorbeelden van seriemoordenaars die mede dankzij Hollywood wereldberoemd werden. En nu is het de beurt aan Robert C. Hansen om de wereld te laten weten wat voor monster hij was. Al eerder is er gepoogd dit verhaal te verfilmen onder de titelNaked Fear, maar zonder succes. Regisseur Scott Walker, nog een groentje, hoopt met John Cusack, Nicolas Cage en Vannessa Hudgens in de hoofdrol een film af te leveren die beter beklijft dan zijn voorganger.

Een 17-jarige prostitué (Hudgens) heeft zich in blinde paniek opgesloten in een hotelkamer. De hotelbaas alarmeert de politie die vervolgens poolshoogte neemt. Het meisje, Cindy, beweert dat ze is ontvoerd en verkracht door allemansvriend Hansen (Cusack). Hansen heeft echter een alibi voor het moment van de ontvoering en de zaak wordt gesloten. Een betrokken agent heeft hier moeite mee en speelt de zaak door aan Jack Halcombe (Cage), een Alaska State Trooper die op dat moment aan een soortgelijke zaak werkt. Halcombe beseft al snel dat Cindy in gevaar is als Hansen vrij rond blijft lopen. Maar aantonen dat Hansen wel degelijk iets met de zaak te maken heeft, is lastiger dan Halcombe had gedacht.

Het eerste gedeelte van de film, laten we zeggen het eerste half uur, is een aaneenschakeling van clichés die onlosmakelijk kunnen worden verbonden met het serial killer genre: een verkracht meisje in een verlaten motel, een telefoontje midden in de nacht, corrupte of koppige agenten en de onheilspellende aanname: “He has done it before he will do it again.” Deze horrorelementen zitten allemaal in dat eerste half uur dat ook nog eens vliegensvlug aan ons voorbij raast. Het is alsof Walker zich bewust is van dit weinig inspirerende begin, maar het moet nu eenmaal verteld worden. De film voelt gehaast aan, waardoor het lijkt alsof er snel ruimte moet worden gemaakt voor iets belangrijkers. En gelukkig gebeurt dat ook.

Vanaf het moment dat Hudgens, Cage en Cusack wat nader tot elkaar komen, lijkt het feestje te beginnen. De jonge actrice, die we kort hiervoor nog konden bewonderen inSpring Breakers, neemt een zware taak op zich door dit getormenteerde personage neer te zetten, maar het gaat haar prima af. Ze weet zich goed staande te houden tussen Cage en Cusack die merkbaar gewend zijn dergelijke rollen te spelen. Door die gewenning lijkt het een beetje alsof de bezieling bij hen mist en daardoor is het spel van Hudgens overtuigender en memorabeler.

Verhalen over seriemoordenaars vereisen weinig creativiteit om succesvol te kunnen zijn. De waargebeurde feiten zijn vaak al shockerend genoeg. Toch is dat geen reden voor de scriptschrijvers om gemakzuchtig te worden. Omdat er al veel van dit soort films zijn, is de kans groot dat een nieuwe film in herhaling valt. Dat gebeurt eigenlijk ook metThe Frozen Ground.Er is niks mis mee, maar de film onderscheidt zich op geen enkel onderdeel van zijn genregenoten.

Het leed dat door Hansen is aangericht, zal door de slachtoffers nooit worden vergeten. Daarom is het jammer dat een film als deze daar geen recht aan doet, hoewel de intenties waarschijnlijk oprecht zijn. Het is film waarbij men bij de aftiteling de schouders ophaalt en overgaat tot de orde van de dag. Het is zeker geen slechte film, maar van goed spreken kunnen we eigenlijk alleen over het acteerwerk van met name Vanessa Hudgens.