Twee dertigers raken lichtelijk in paniek als ze beseffen dat hun leven met de komst van een kat praktisch voorbij is. Ze gebruiken de 30 dagen die hen nog rest om zo spontaan mogelijk te leven.
Op een bank in een rommelig appartement zitten Sophie (Miranda July) en Jason (Hamish Linklater) tegenover elkaar met hun Macbooks op hun schoot. Sophie heeft dorst, maar geen zin om op te staan, wat aanleiding geeft om te filosoferen over de mogelijkheid om vanaf de bank met een hijskraan water uit de keuken te pakken. Deze momentopname is tekenend voor hun dagelijkse leven, een saaie aaneenschakeling van vertrouwde dingen. Om wat leven in de brouwerij te brengen, hebben ze besloten een kat, Paw Paw, te adopteren. Omdat Paw Paw een gebroken pootje heeft, komt hij pas over een maand en dat geeft de dertigers nog wat extra tijd om zich voor te bereiden op zijn komst. Hoe langer Sophie en Jason er over nadenken, des te meer zijn ze het er over eens dat hun leven met de komst van Paw Paw voorgoed voorbij zal zijn. Er is geen ruimte meer voor spontane uitstapjes of het realiseren van hun ambities. Ze besluiten daarom de resterende 30 dagen optimaal te benutten: ze zeggen beiden hun baan op en laten hun gevoelens de dagindeling bepalen. Maar met zoveel extra tijd en ruimte om na te denken, gaan ze opeens twijfelen aan zichzelf, aan hun relatie en aan de toekomst.
Filmagenda
Het heeft even geduurd maar na zes lange jaren is de tweede speelfilm van Miranda July een feit. In 2005 verraste ze de filmwereld met het verfrissende Me You and Everyone We Know (hierna te noemen Me You ), een film die terecht een arsenaal aan awards won. July is niet alleen actief in de filmkunst, ze is ook uitvoerend kunstenaar en schrijft korte verhalen voor verschillende grote kranten en tijdschriften als The New Yorker en Harper’s . Tussen 2005 en 2007 schreef ze ook drie boeken met korte verhalen. July is gegroeid in haar werk en The Future laat dit duidelijk zien. Zelf geeft ze aan dat The Future een goede weergave is van de plaats waarop zij zelf op dit moment in het leven staat. Net zoals in Me You neemt July zelf één van de hoofdrollen voor haar rekening. Hamish Linklater, met bijna identieke krullencoupe, is haar tegenspeler. Linklater is vooral een man van de series. Zo speelde hij in Ugly Betty en Pushing Daisies . Zijn rol in The Future is in Hollywood niet onopgemerkt gebleven; hij heeft voor de komende jaren een aantal grote producties op de planning staan, waaronder Battleship , een actie sci-fi met Liam Neeson. In tegenstelling tot de filmagenda van Linklater is die van July verontrustend leeg en het zou adn ook schandalig zijn om weer zes jaar op een nieuwe prent te moeten wachten.
Het heeft even geduurd maar na zes lange jaren is de tweede speelfilm van Miranda July een feit. In 2005 verraste ze de filmwereld met het verfrissende Me You and Everyone We Know (hierna te noemen Me You ), een film die terecht een arsenaal aan awards won. July is niet alleen actief in de filmkunst, ze is ook uitvoerend kunstenaar en schrijft korte verhalen voor verschillende grote kranten en tijdschriften als The New Yorker en Harper’s . Tussen 2005 en 2007 schreef ze ook drie boeken met korte verhalen. July is gegroeid in haar werk en The Future laat dit duidelijk zien. Zelf geeft ze aan dat The Future een goede weergave is van de plaats waarop zij zelf op dit moment in het leven staat. Net zoals in Me You neemt July zelf één van de hoofdrollen voor haar rekening. Hamish Linklater, met bijna identieke krullencoupe, is haar tegenspeler. Linklater is vooral een man van de series. Zo speelde hij in Ugly Betty en Pushing Daisies . Zijn rol in The Future is in Hollywood niet onopgemerkt gebleven; hij heeft voor de komende jaren een aantal grote producties op de planning staan, waaronder Battleship , een actie sci-fi met Liam Neeson. In tegenstelling tot de filmagenda van Linklater is die van July verontrustend leeg en het zou adn ook schandalig zijn om weer zes jaar op een nieuwe prent te moeten wachten.
Persoonlijk
Zes jaar geleden zag ik Me You en was meteen verkocht. Zoals dat meestal gaat met de ontdekking van een nieuwe regisseur, ging ik haastig op zoek naar andere werken van de meesteres. Tot mijn grote teleurstelling moest ik vaststellen dat Me You de enige film was die July had gemaakt. Maar nu is het dan eindelijk zo ver, The Future is een feit. July’s grootste talent is het blootleggen van de gekke gedachten die mensen kunnen hebben. Je hebt dialoog en je hebt de gedachte achter een dialoog. July weet die gedachte daarachter naar voren te schuiven. Verschillende critici omschrijven haar stijl als ‘absurd’, ik zie haar films eerder als persoonlijk, want mensen denken of doen soms absurde dingen die eigenlijk heel normaal zijn. Wanneer Sophie en Jason bijvoorbeeld beseffen dat met de komst van Paw Paw hun leven voorbij is, laten ze hun gedachten hardop spreken. ‘We zijn al 35, dus we hebben niet veel tijd meer.’ ‘En 35 is bijna 40, en bij 40 ben je oud en je leven praktisch over.’ July’s karakters zijn nooit perfect en zorgvuldig voorzien van de nodige menselijkheden. Zo laat Sophie zich steeds vergezellen door een groot en oud shirt dat ze Shirty noemt en zo heeft Jason steeds het verlangen om de tijd stil te kunnen zetten.
Zes jaar geleden zag ik Me You en was meteen verkocht. Zoals dat meestal gaat met de ontdekking van een nieuwe regisseur, ging ik haastig op zoek naar andere werken van de meesteres. Tot mijn grote teleurstelling moest ik vaststellen dat Me You de enige film was die July had gemaakt. Maar nu is het dan eindelijk zo ver, The Future is een feit. July’s grootste talent is het blootleggen van de gekke gedachten die mensen kunnen hebben. Je hebt dialoog en je hebt de gedachte achter een dialoog. July weet die gedachte daarachter naar voren te schuiven. Verschillende critici omschrijven haar stijl als ‘absurd’, ik zie haar films eerder als persoonlijk, want mensen denken of doen soms absurde dingen die eigenlijk heel normaal zijn. Wanneer Sophie en Jason bijvoorbeeld beseffen dat met de komst van Paw Paw hun leven voorbij is, laten ze hun gedachten hardop spreken. ‘We zijn al 35, dus we hebben niet veel tijd meer.’ ‘En 35 is bijna 40, en bij 40 ben je oud en je leven praktisch over.’ July’s karakters zijn nooit perfect en zorgvuldig voorzien van de nodige menselijkheden. Zo laat Sophie zich steeds vergezellen door een groot en oud shirt dat ze Shirty noemt en zo heeft Jason steeds het verlangen om de tijd stil te kunnen zetten.
July staat midden in de moderne wereld en wil de kijker graag over die wereld laten nadenken. Internet en telefonie spelen bijvoorbeeld ook in The Future weer een grote rol. Waar in Me You contact werd gezocht via het internet, worden Sophie en Jason in The Future afgesloten van het internet. Sophie zegt vlak voordat ze worden afgesloten: ‘Zoek snel dingen op die alleen op het internet te vinden zijn.’ Waarop ze beiden als een bezetene hun Mac openklappen, maar als ze beseffen dat er eigenlijk weinig is dat ze zonder internet ook zouden kunnen opzoeken, klappen ze hun laptop weer dicht.
Sloom
Toch is The Future een lichte domper ten opzichte van Me You . Waar deze film vrolijk, grappig en onverwacht was, is The Future donker, zwaar en soms een beetje irritant. July is een kunstenares en dat wil ze in haar films ook graag laten zien. The Future komt meer verplicht artistiek over; sommige shots zeggen duidelijk: ‘oké dit is heel kunstig, dus kijk hier maar even goed naar’, waarbij het beeld net iets te lang blijft rusten op een vage vaas of een ander stilleven. Paw Paw, de kreupele kat, heeft vanwege die artistieke invalshoek ook nog een tweede, minder geslaagde, functie gekregen: die van verteller. July speelde in Me You zelf ook een rol, waarbij haar slome manier van praten kon worden toegeschreven aan het karakter. Maar in The Future slaat ze datzelfde slome figuur zonder dat er een goede reden voor is. Ik heb het idee dat er weinig verschil zit tussen het personage dat ze neerzet in beide films en dat geeft de indruk dat July nog wel een paar acteerlessen kan gebruiken.
Toch is The Future een lichte domper ten opzichte van Me You . Waar deze film vrolijk, grappig en onverwacht was, is The Future donker, zwaar en soms een beetje irritant. July is een kunstenares en dat wil ze in haar films ook graag laten zien. The Future komt meer verplicht artistiek over; sommige shots zeggen duidelijk: ‘oké dit is heel kunstig, dus kijk hier maar even goed naar’, waarbij het beeld net iets te lang blijft rusten op een vage vaas of een ander stilleven. Paw Paw, de kreupele kat, heeft vanwege die artistieke invalshoek ook nog een tweede, minder geslaagde, functie gekregen: die van verteller. July speelde in Me You zelf ook een rol, waarbij haar slome manier van praten kon worden toegeschreven aan het karakter. Maar in The Future slaat ze datzelfde slome figuur zonder dat er een goede reden voor is. Ik heb het idee dat er weinig verschil zit tussen het personage dat ze neerzet in beide films en dat geeft de indruk dat July nog wel een paar acteerlessen kan gebruiken.
Conclusie
Iemand die Me You nog nooit heeft gezien, zal minder streng oordelen over The Future . Het is een zeer persoonlijke film geworden met een goed verhaal. Alhoewel Sophie en Jason wat aan de slome kant zijn, ligt het tempo van het verhaal voor een indie-film aardig hoog. Het is alleen jammer dat July van The Future een museumstuk probeert te maken, wat de luchtigheidsfactor een flink eind naar beneden haalt. Gelukkig zijn het de onverbloemde hersenspinsels en bijzondere bijfiguren die voorkomen dat de film in een diep en donker gat valt.
Iemand die Me You nog nooit heeft gezien, zal minder streng oordelen over The Future . Het is een zeer persoonlijke film geworden met een goed verhaal. Alhoewel Sophie en Jason wat aan de slome kant zijn, ligt het tempo van het verhaal voor een indie-film aardig hoog. Het is alleen jammer dat July van The Future een museumstuk probeert te maken, wat de luchtigheidsfactor een flink eind naar beneden haalt. Gelukkig zijn het de onverbloemde hersenspinsels en bijzondere bijfiguren die voorkomen dat de film in een diep en donker gat valt.
