The Good Heart - recensie

Lucas is jong en dakloos, hij is eenzaam maar heeft zijn hart op de juiste plaats zitten. Jacques daarentegen is oud en chagrijnig en heeft een hart dat het bijna begeeft. Omdat hij elk moment kan overlijden, neemt hij Lucas onder zijn hoede om hem zijn nalatenschap door te geven.

In The Good Heart staan twee mannen centraal die beiden meer dood dan levend zijn. Lucas (Paul Dano) is jong en dakloos, hij leeft met een kitten in een kartonnen doos onder de Brooklyn Bridge. Hij is eenzaam en zonder enige hoop op verbetering, besluit Lucas zelfmoord te plegen. Dit staat symbool voor zijn hele leven want de zelfmoordpoging draait uit op een mislukking. In het ziekenhuis waar hij herstelt, deelt hij een kamer met Jacques (Brian Cox). Deze oude man is de chagrijnige eigenaar van een bar met idem uitstraling. Zijn ongezonde levensstijl heeft hem inmiddels vijf hartaanvallen bezorgd. Zonder familie en met een grote kans dat hij elk moment komt te overlijden, neemt Jacques Lucas onder zijn hoede met het doel zijn nalatenschap aan hem door te geven.

Lucas trekt bij hem in en zo begint een hectisch leerproces in de bar met de daarbij horende regels en filosofieën. De twee doemdenkers worden langzamerhand vrienden en alles verloopt volgens plan. Op een dag komt er een jongedame binnen lopen die hulp nodig heeft en Lucas kan haar niet afwijzen, dit tot grote ergernis van Jacques want volgens hem gooien vrouwen altijd roet in het eten.

Sitcom mixed with art-house
Regisseur Dagur Kari o.a. bekend van the Dark Horse en Noi Albinoi wilde met The Good Heart zijn twee favoriete formats bij elkaar laten komen: sitcom en art-house. Hij stelt dat sitcoms zich kenmerken door de slechte esthetiek en dat art-house films zichzelf veel te serieus nemen. Zijn idee was om juist de beste elementen van beide formats te combineren: humor mixen met poëzie en komedie met tragedie. The Good Heart moest een film worden met deprimerende esthetiek die zichzelf vooral niet te serieus neemt. Acteurs als Brian Cox en Paul Dano bewezen beiden al eerder over komische als wel donkere talenten te beschikken. Cox speelde in thrillers als Zodiac , The Bourne Supremacy en de komedie Adaptation . En Dano kennen we natuurlijk van There Will be Blood en Little Miss Sunshine .

De reïncarnatie van een scheet
Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van deze format-combinatie van Kari. De art-house fan zal sommige karakters en dialogen over-the-top vinden en dat zijn ze ook. Maar op de één of andere manier zijn de karakters in deze film op de juiste plaats en zorgen ze voor de broodnodige lach. Zo is het personage van Lucas veel te lief voor deze wereld. Hij is 'The Good Heart', een jongen zo onschuldig en naïef dat hij alles weggeeft wat hij heeft. En zo komt het ook dat hij zelfs als zwerver mislukt. Lucas' acties en reacties zijn die van iemand die we nooit zullen ontmoeten maar toch weet hij met zijn naïviteit te ontroeren.

En dan Jacques, een barman die in Amsterdam geen kroeg zou kunnen runnen, beledigt zijn klanten keer op keer en toch blijven ze terugkomen. Een man die egoïstisch lijkt maar boven alles zichzelf nog het meest haat. Toch zorgt die haat voor de meeste humor in de film en daarom is het ook in The Good Heart en niet in American Pie dat de uitspraak over broccoli als reïncarnatie van een scheet, grappig is. En niet alleen de hoofdrolspelers zijn briljant gecast, ook de kroegtijgers lijken zo uit café Nol te zijn overgelopen naar de donkere en smerige bar van Jacques.

Eén en één is twee
De plot van The Good Heart is niet complex of gelaagd zoals kenmerkend is voor art-house fil Ik bedoel; de uitkomst van een verhaal over een jongen met een goed hart en een oude man die al vijf keer een hartaanval heeft gehad, is net zo makkelijk uit te rekenen als de rekensom één plus één is twee. Ook de introductie van het personage van April was niet nodig geweest, de film zou zonder vrouw ook leuk zijn. Toch is The Good Heart veel meer dan een simpel plot en een stel goede karakters, want met die omschrijving lijkt het inderdaad meer op een sitcom. De film staat bol van de symboliek die je aan het denken zet maar nergens te intellectueel wordt. Bepaalde thema's, zoals het dierenthema, komen steeds terug en je gaat je afvragen wat de regisseur hiermee bedoeld heeft; zijn we allemaal dieren of juist niet?

Iedere filmliefhebber kent het gevoel wel; je staat in de videotheek, hebt alles al gezien dus je pakt een redelijk onbekende film van de plank waarna je je verwachtingen bijstelt. Als deze onbekende beeldenparade uiteindelijk een geweldige film blijkt te zijn, ben je die eeuwig dankbaar voor het niet verpesten van een avond uit je leven. Een film die je nooit meer zult vergeten omdat het zo'n aangename verrassing was. is zo'n onbekende schat die het zeker waard is om door velen te worden opgegraven dankzij de verademende en tegelijkertijd beklemmende mix van humor en duisternis, de goede casting en de net iets dieper gaande symboliek.