The Host - recensie

Buitenaardse wezen hebben bezit genomen van de mensen op aarde. Gelukkig zijn er nog overlevenden die zich hier tegen verzetten, zoals Melanie. Maar als ook zij gepakt wordt, lijkt er geen ontkomen meer aan.

InThe Hostis onze prachtige aarde overgenomen door buitenaardse wezens. Niet met de bedoeling om de boel overhoop te halen, maar juist om het nog beter te maken. De wezens hebben de vorm van een lichtgevende, draadjesvleesachtige substantie aangenomen en glippen door een sneetje in de nek naar binnen om bezit te nemen van het menselijk lichaam. Dit gebeurt ook bij Melanie (Saiorse Ronan), een jongedame die zich altijd heeft verzet tegen de komst van de wezens. De Zoekers, een soort vreemdelingenpolitie voor mensen, zijn ervan overtuigd dat Melanie weet waar andere overlevenden zich schuilhouden. Ze plaatsen ‘Wanderer’ in haar lichaam. Wanderer moet er via Melanies gedachten achter komen waar die schuilplaats is. Maar Melanies gedachten zijn zo sterk dat ze Wanderer kan overhalen om op zoek te gaan naar haar geliefde Jared (Max Irons) en broertje Jamie (Chandler Canterbury), aan wie ze heeft beloofd ooit weer terug te zullen keren.

De naam Stephenie Meyer zal menig tienerhart sneller doen laten kloppen. Haar inkomsten worden momenteel geschat op zo’n veertig miljoen dollar en dat allemaal dankzij bloedzuigende tieners. Maar Meyer wil meer. Na deTwilight reeks begon ze aanThe Host,een sciencefiction verhaal dat donkerder moest zijn dan haar eerdere boeken. De verfilming vanThe Hostis inmiddels dus een feit. Een hoogtepunt voor de wereldwijde filmpers, want tienerfilms door het slijk halen is de manier waarop zij hun excellente smaak kunnen laten gelden. Of er opeens opmerkelijk veel geld op de bankrekening van regisseur Andrew Niccol staat of dat hij de boeken van Meyer echt goed vindt, is de vraag. Feit is wel dat de man eerder zeer puike films heeft afgeleverd: Gattaca, S1m0neenLord of War. Ook schreef hij het script vanThe TerminalenThe Truman Show. Niet bepaald iemand die de missie heeft om zijn werk af te raffelen.

Na deTwilight reeks weten we inmiddels wat we kunnen verwachten. Als er bij genreomschrijving sciencefiction staat, kunnen we er van uit gaan dat dat geen sciencefiction is waar je de echte Trekkies voor wakker kunt maken. Verwacht een dagboekfragment van een gemiddelde tiener met een levendige fantasie. Want dat is ook watThe Hostis.The Hostis geen sciencefiction. Het enige sciencefiction aan dit verhaal zijn de lichtgevende wezens die zich manifesteren in de karakters. De make-up afdeling zal zich rot hebben gelachen. Ze dachten de make-up te doen voor een sciencefictionfilm, maar het enige wat ze hoefden te doen was het aanbrengen van kleurlenzen. Het verhaal gaat over liefde en vertrouwen. Geheel à la Stephenie Meyer vechten er ook in dit verhaal weer twee jongens om een meisje. Wat overigens leidt tot de meest tenenkrommende scènes van de film waarbij Wanderer verliefd raakt op een andere jongen dan Jared, terwijl Melanie zich daar hevig tegen verzet.

Het liefdesverhaal vormt de rode draad en is vanuit Melanie gezien het meest logische dat in het verhaal voorkomt. Wanderer laat regelmatig weten dat ze het moeilijk vindt om steeds in tweestrijd te moeten verkeren. En ook voor Saoirse Ronan zal het op zijn zachtst gezegd lastig zijn geweest om deze rol te spelen. Ze doet het dan ook best aardig net zoals de rest van de cast. En dat is een prestatie gezien het genre van de film, waarbij je overacting en melodrama zou verwachten.

Wat het meest stoort is eigenlijk waar de hele film om draait: de gedachten van Melanie. De aangedikte echoënde voice-over die te pas en te onpas in gesprek is met de gastvrouw van haar lichaam is irritant en ongeloofwaardig. Daarnaast is het zo dat de gedachten niet constant aanwezig zijn en nergens volgt een verklaring waarom dit zo is. In het boek zullen die gedachten waarschijnlijk beter hebben gewerkt, maar in de film is het gewoonweg niet leuk om naar te kijken. Ook het hele buitenaardse verhaal is eigenlijk een aanfluiting. De wezens lijken niet bepaald van het kaliber body snatchers, en met aaibare mantra’s als ‘we zijn altijd eerlijk’ en ‘we doden niet’ lijken dit toch echt vreemdelingen die je liever rijk dan kwijt bent. Er is ook totaal geen urgentie om angst te hebben voor de wezens of om ze te willen bestrijden. De film is daarom ook niet spannend. Pas aan het einde, wanneer Wanderer een opmerkelijke beslissing neemt, lopen de emoties hoog op. Helaas niet in de vorm van een epischelaserbattle.

The Hostis een niemendalletje. Meyer brengt een fantasierijk verhaal dat levenloos is opgetekend. Twee jongens die om hetzelfde meisje vechten? Hebben we al eens eerder gezien. Wezens die de aarde overnemen? In de jaren ’60 wisten ze daar beter raad mee. Toch zorgen het realistische acteerwerk en het bevredigende einde ervoor datThe Hostniet genadeloos hoeft te worden afgeschoten.