De beste acteurs van Tinseltown zijn samengebracht om een politiek spel te spelen dat draait om macht, jaloezie en schandalen.
Eens in de vier jaar doet het meest spraakmakende circus dat er bestaat Amerika aan. De beste artiesten, de meest indrukwekkende kostuums en grootste beloften worden gedaan. Ik heb het natuurlijk over de presidentsverkiezingen. Stephen (Ryan Gosling) is één van de artiesten in het politieke circus van gouverneur Morris (George Clooney). Samen met campagneleider Paul (Philip Seymour Hoffman) zorgt mediaspecialist Stephen ervoor dat de campagne van Morris in goede banen wordt geleid. In het echte circus gaat er regelmatig wat mis, maar het publiek krijgt daar niets van mee. Een leeuw los op het terrein, een circusdirecteur die vlak voor hij de piste in moet vijf glazen whiskey achterover slaat; niemand merkt het en The show must go on . Stephen krijgt ook te maken met de harde wereld achter de politieke schermen: manipulatie, moordende concurrentie en een nymfomane stagiaire. Hij doet zijn best om al deze vuiltjes uit de lucht te houden, maar dat blijkt middenin de politieke slangenkuil niet gemakkelijk te zijn.
Operatie Dr. Ross
Grote man achter The Ides of March is George Clooney. Hij produceerde en regisseerde deze politieke thriller en herschreef hier en daar passages van het oorspronkelijke stuk Farragut North , geschreven door Beau Willimon. Willimon die zelf ooit werkzaam was bij verschillende politieke campagnes, bundelde in 2004 zijn ervaringen in een toneelstuk. Clooney had vervolgens gepland dat het filmen in 2008 zou starten. Echter, toen Obama in datzelfde jaar een historisch succes boekte tijdens de verkiezingen, zat niemand volgens Clooney te wachten op een film die de politiek in negatief daglicht zou zetten. Nu iedereen weer cynisch is geworden, is de tijd rijp om The Ides of March uit te brengen. Over het ensemble van acteurs kan ik kort zijn: deze cast riekt naar succes en dat is vooral te danken aan de leidende rol van Clooney. Niemand hoeft maar een seconde te vrezen als ER's dr. Ross de operatie uitvoert die ‘Making a Movie’ heet.
Politiek spel
In Nederland is er van een politiek circus geen sprake, de Nederlanders moeten het eerder doen met een amateuristische uitvoering van een Shakespearestuk met de lokale dorpsgek in de hoofdrol. Vanwege dit verschil in de manier waarop de politiek wordt bedreven, is het soms lastig om films over de Amerikaanse politiek te bevatten. Toch is het genre uitermate populair, omdat het ons inzichten geeft in het intrigerende politieke spel dat de Amerikanen spelen. Ook komen traditionele thema’s weer terug, zoals wraak, jaloezie en schandalen, die al eeuwenlang publiek naar de theater- en bioscoopzalen weten te lokken. Succesvolle voorgangers in het gerne zijn bijvoorbeeld: All the President’s Men (1976), The Manchurian Candidate (1962) en Wag the Dog (1997) . The Ides of March is zonder meer een succesvolle film te noemen. Clooney heeft de gebruikelijke thema’s verdienstelijk weten in te zetten, waardoor het politieke spel gespeeld wordt zoals we verwachten. Voorspelbaar wordt de film gelukkig niet, wat voornamelijk te danken is aan de verschillende trucs die de spelers inzetten om het spel te spelen. Die spelers worden vertolkt door een aantal van de beste acteurs in het vak. Zij weten feilloos te manouvreren door het politieke slagveld waarbij ze de stem van hun geweten op mute proberen te zetten. “ You wanna work for a friend or you wanna work for the president?” is de vraag die de strijd tussen de politieke ambitie en het hardnekkige geweten het beste weergeeft.
Smeuïg
Tot dusver klopt alles aan The Ides of March : strakke dialogen, mooie close-ups en sfeershots van een verkiezingscampagne en uiteraard het natuurgetrouwe acteerwerk. Alleen de verhaallijn van stagiaire Molly is overambitieus. Al vanaf het begin is duidelijk dat zij haar zinnen heeft gezet op haar meerdere Stephen. Het woord flirten in in dit geval een understatement, Molly had niet duidelijker kunnen zijn in haar bedoelingen. Daar is verder niets mis mee - op elke werkvloer loopt wel een dame rond die denkt promotie te kunnen maken door de baas iets anders aan te bieden dan enkel koffie - behalve dat Molly nog een verrassing voor Stephen in petto heeft die niet echt strookt met haar karakter, maar ook niet met de werkelijkheid. Hierdoor krijg je als kijker het idee dat haar verhaallijn, en wellicht ook andere gebeurtenissen in de film, erin zijn geschreven om het geheel wat smeuïger te maken. Dit is onnodig, want het geheel is zonder die overdrijvingen al smakelijk genoeg.
Conclusie
The Ides of March is een zeer degelijke politieke thriller geworden die zoals het hoort gebruik maakt van alle thema’s en conventies die er bij het genre horen. De voorspelbaarheid wordt buiten de deur gehouden door het geweldige ensemble van acteurs, maar ook de door onverwachte gebeurtenissen die zich voordoen. Het enige minpunt is dat die onverwachte gebeurtenissen soms te onverwacht lijken, en daardoor geforceerd en onrealistisch overkomen.
