De tsunami van 2004 heeft talloze mensen het leven gekost. The Impossible vertelt het onmogelijke verhaal van een gezin dat elkaar tijdens die ramp kwijtraakte.
In 2004 keek de hele wereld machteloos toe hoe een enorme vloedgolf het Thaise land verwoestte. Vanwege de belangrijke toeristische functie van het gebied dat door de tsunami werd getroffen, vonden mensen van over de hele wereld de dood in het monsterlijke water. Het Spaanse gezin Belon, vader, moeder en drie zoontjes, was een van de families die op de bewuste dag verkoeling zocht aan de Thaise kust. Een zonnige kerst veranderde voor hen in een nachtmerrie toen de vloedgolf hen uiteendreef. Als een wonder ontdekten moeder Maria en zoon Lukas elkaar te midden van de woeste watermassa en samen vochten ze voor elkaars leven. Toen ze eenmaal dit natuurgeweld achter zich hadden gelaten, begon de horror pas echt. Want waar waren de andere familieleden?
Geschokt
Dit verhaal hoorde filmproducer Atienza op de radio terwijl hij onderweg was naar zijn werk. Uiteraard duurde het niet lang voordat iemand riep dat daar een film in zat. In de film Hereafter wordt ook al naar de tsunami verwezen, maar The Impossible is de eerste film die draait om de fysieke en emotionele hel waarin veel slachtoffers terechtkwamen. In Engeland reageerden slachtoffers van de ramp geschokt toen ze de trailer van de film zagen. Begrijpelijk, want ze herinneren ons aan een gebeurtenis die nooit meer mag worden vergeten. Dat vindt ook Maria Belon. Zij is vanaf het eerste moment betrokken geweest bij de productie en rechtvaardigt de vertelling door te zeggen dat het verhaal een eerbetoon is aan alle slachtoffers van de ramp.
Nationaliteit
Regisseur J.A Bayona ( The Orphanage ) nam de regie van de film op zich en verving de Spaanse nationaliteit van het gezin met de Engelse. Het voordeel van deze keuze is dat het de reikwijdte van de film vergroot. Naomi Watts en Ewan McGregor sprongen voor deze film letterlijk en figuurlijk in het diepe, omdat ze werden geconfronteerd met emoties die een mens normaal gesproken bespaard blijven. Toch hebben ze een geweldige prestatie afgeleverd. Naomi Watts is niet onterecht genomineerd voor een Oscar en ook de acteurs die de kinderen spelen doen dat verbluffend. Tom Holland, die de oudste zoon speelt, is iemand op wie we ons kunnen verheugen de komende tijd.
Overlevingsinstinct
De kijker wordt nauw betrokken bij alles wat er gaande is door in te spelen op de activering van het natuurlijke overlevingsinstinct. We weten allemaal dat de emoties die we bij de acteurs zien ook diep weggestopt zitten bij onszelf. Niks in de film wordt mooier gemaakt dan het in werkelijkheid was en gruwelijkheden worden de kijker niet bespaard. Dat zien we wanneer Watts heen en weer wordt geschud in de natuurlijke wildwaterbaan en daarna met een ontblote borst rondloopt omdat haar kleren zijn gescheurd. Ook de muur van water die Bayona aan het begin van de film opvoert, is angstaanjagend echt. Voor een zo realistisch mogelijk effect werden er grote watertanks gebruikt om de acteurs, zonder gebruikmaking van stuntmensen, weg te spoelen. Ook wanneer het land al overspoeld is met water zien de scènes er indrukwekkend uit.
Emotionele pad
Het feit dat het verhaal echt gebeurd is, maakt de film nog intenser. Het nadeel hiervan is echter dat de kijker al weet hoe het afloopt. Dat neemt een stuk van de spanning weg. Daarom had Bayona beter voor het emotionele pad kunnen kiezen in plaats van de focus te leggen bij de zoektocht naar de andere familieleden. Interessanter zijn bijvoorbeeld de scènes die de chaos en wanhoop laten zien, zoals het moment waarop Lukas de verdwenen familieleden weer met elkaar probeert te herenigen.
Strijkkwartet
In tijden van nood tonen de gezinsleden een voor een ballen, maar Bayona moet hebben gedacht dat dat niet genoeg was om de kijker te overtuigen van de ernst van de situatie. Hier en daar klinkt opeens een allertreurigst strijkkwartet en ook de teksten bevatten wat melodramatische zinnen. Het is natuurlijk goed mogelijk dat mensen tijdens dit soort emotionele rampen het moment aangrijpen om vanuit hun hart te spreken, maar dat gaat vast niet zo romantisch als in The Impossible . Dat maakt dat de film, met name tegen het einde, het er iets te dik bovenop legt.
Conclusie
J.A. Bayona is de eerste regisseur die zich heeft gewaagd aan een film over de tsunami en met een prachtig waargebeurd verhaal als leidraad had hij het niet beter kunnen treffen. Door de ongelooflijke acteerprestaties, de reconstructie van de watermassa en de onverbloemde weergave van de gebeurtenissen is The Impossible in staat pijnlijke herinneringen op te roepen of mee te geven. Alleen waren daar de kleffe uitspraken en een strijkkwartet niet voor nodig geweest.
