The Informant - recensie

Het waargebeurde verhaal van een man die alles op het spel zet om de corruptie binnen het bedrijf waar hij werkt aan te tonen.

The Informant! is de nieuwste film van Steven Soderbergh ( Ocean's Eleven , Traffic ). De film gaat over de grootste klokkenluider uit de Amerikaanse geschiedenis, Mark Whitacre, en is gebaseerd op het boek van Kurt Eichenwald, The Informant : A True Story .

Corruptie
The Informant gaat over het vreemde verhaal van Mark Whitacre, (Matt Damon) een goed betaalde manager in het bedrijf ADM, één van de vijftig grootste corporaties in de V.S., die bloot legt wat er allemaal in zijn bedrijf gebeurt. Zo sluizen de directeuren regelmatig contant geld naar hun eigen bankrekeningen en worden er prijsafspraken gemaakt met andere bedrijven in het buitenland. Het begint allemaal als Whitacre een mogelijke industriële sabotage bloot legt binnen het bedrijf en de directie de FBI inschakelt. Wanneer die vervolgens zijn huistelefoon aftapt, wil Whitacre zijn geweten sussen en vertelt hij FBI Special Agent Shepard (Scott Bakula) over de corruptie binnen zijn bedrijf. Vanaf dan volgt de FBI hem in een aantal bizarre scènes, waarin zij bewijsmateriaal verzamelt over de prijsafspraken die ADM maakt. Het gekste blijkt echter Whitacre's motief om de FBI te helpen. Hij heeft een gezin, een mooi huis, flink veel centen en een goede carrière. Waarom zet hij dit allemaal op het spel?

Matt Damon
Ook al draagt hij een nepsnor en pruik in de film, toch is het is moeilijk iemand anders voor te stellen dan Matt Damon voor de rol van Mark Whitacre. Nu speelde Matt Damon al eerder een karakter in een identiteitscrisis, namelijk in de Bourne -series. En ook al doet het karakter van Mark Whitacre geen moment aan dat van James Bourne denken, Mark Whitacre is een neurotische bioloog met een fetisj voor onnozele feitjes, is het waarschijnlijk de reden waarom Matt Damon zo overtuigend is in de rol.

Komedie
Hoewel het niet meteen voor de hand ligt met zo'n serieus onderwerp, leek het Steven Soderbergh wel een leuk idee om van deze verfilming een komedie te maken, omdat er zoveel absurde dingen gebeuren in het boek. Met deze opdracht in zijn hoofd bewerkte Scott Z. Burns het boek van zeshonderd pagina's tot een honderd pagina's tellend script dat vol staat met komische voice-over regels, waarin Whitacre de meest idiote gebeurtenissen en feitjes in zichzelf zegt. De functie van die voice-over is dus niet informatief, maar karakteriseert Whitacre. Ook maakt het de toon van de film met zware inhoud licht en toegankelijker. Om het geheel nog komischer te maken werd componist Marvin Hamlisch ( Sophie's Choice , The Spy Who Loved Me ) ingehuurd. De score zit vol doldwaze muzikale thema's die aan Benny Hill doen denken. Verwacht echter geen sitcom humor, de gebeurtenissen en thematiek van The Informant zijn daarvoor veel te serieus en belangrijk.

Conclusie
Met alle grappen en komische wendingen is woede toch de reden waarom The Informant gemaakt is. Waar corruptie en gierigheid nog wel eens ondersneeuwde door de sterren die Soderberg castte in eerdere films als Erin Brokovic en Traffic , is dit in The Informant niet het geval. Toch wijst Soderberg niet met het vingertje, en ziet hij de gebeurtenissen in The Informant eerder als een collectief falen dan als het zoveelste corruptieschandaal, en dat maakt deze film beter dan een hoop films met hetzelfde onderwerp.