The Man with the Iron Fists - recensie

Met zijn regiedebuut probeert Grammy-winnaar RZA een film met een Tarantino-esque B-filmsausje af te leveren. Ambitie is echter niet genoeg om dit doel te bereiken.

Het komt vaak voor dat musici of andere beroemdheden zich wagen aan een carrière in de filmindustrie. Bekende voorbeelden zijn Mark ‘Marky Mark’ Wahlberg en meer recentelijk Justin Timberlake. Met films alsBoogie Nights, The Fighter enThe Social Network als resultaat valt over deze stappen weinig te klagen. Soms doen ze echter ook een gooi naar het regisseurschap, een omslag die vaak wat minder goed uitpakt. Zo regisseerde Prince de met Razzies bekroonde filmsUnder the Cherry Moon enGraffiti Bridge. Een aantal jaar terug probeerde Madonna het nog metFilth and Wisdom enW.E, eveneens door critici weggeschreven. De marketing voor dit soort producties schrijft zichzelf, maar een gebrek aan kennis van het medium zorgt er vaak voor dat het resultaat niet best is.

In het geval van Iron Fists is dit niet anders. Ditmaal heeft een hiphop artiest – bekend onder de naam RZA – de sprong gewaagd. Zo’n tien jaar geleden begon de beste man aan het project, toen hij werkte aan de soundtrack van Tarantino’sKill Bill. Tijdens het filmen observeerde de succesvolle hiphopper een maand lang hoe Quentin zijn vak beoefende. Twee jaar later legde RZA de laatste hand aan zijn script om in 2007 samen met producent en regisseur Eli Roth (Cabin Fever, Hostel) aan de daadwerkelijke productie te beginnen. Bijna zes jaar en een aantal scriptrevisies later verschijntThe Man with the Iron Fists dan eindelijk in de bioscoop.

De setting is China, zo’n twee eeuwen geleden. Rond het dorpje Jungle Village (ja, dat is echt de naam) bevinden zich meerdere clans, ieder onder de naam van een dier. Zo zijn er de leeuwen, de hyena’s, de wolven en de jakhalzen. De clan der leeuwen krijgt van de regering de opdracht een vracht goud te beschermen dat door het dorp vervoerd wordt. De zilveren (Byron Mann) en bronzen (Cung Le) leeuw verraden hun gouden leider en gaan er met de buit vandoor. Zen Yi (Rick Yune), de zoon van de gouden leeuw, hoort van het verraad en vertrekt op een queeste der vergelding. De verschillende bloedige confrontaties met zijn tegenstanders worden begeleid door een schijnbaar willekeurige mix van hiphop, jazz en soul.

Onderweg sluiten andere personages zich aan bij de verschillende partijen. Zo is daar Lucy Liu’s Madam Blossom, de eigenares van het bordeel dat als belangrijk decor geldt voor de gebeurtenissen. Grote bullebak is Brass Body (Dave Bautista), zijn speciale vaardigheid wordt al verraden door zijn weinig subtiele naam. Hij wordt ingehuurd door Silver Lion om Zen Yi een kopje kleiner te maken. Aan de andere kant staat Jack Knife (Russel Crowe) die de taak heeft gekregen het goud in de gaten te houden. Deze Britse steampunkcowboy hanteert een ronddraaiend mes dat in zijn eerste scène op bloederige wijze de ingewanden van een vervelende hotelgast uit zijn buik verwijdert. De frivoliteit waarmee Mann en Crowe hun over-the-top personages neerzetten is één van de weinige punten van voldoening die de film levert. Met zinnen als ‘the reports of my demise were greatly exaggerated’ weet laatstgenoemde wel raad.

Tussen namen als Crowe en Liu heeft RZA de hoofdrol voor zichzelf overgelaten. Hij start als simpele smid, maar wanneer zijn armen tijdens een ondervraging worden afgehakt, creëert hij voor zichzelf een stel ijzeren knuistjes. Als acteur doet hij met deze bescheiden rol weinig fout. Pas als hij in de schrijf- of regiestoel kruipt, blijkt dat hij op die vlakken minder bekwaam is. De vele gracieus gechoreografeerde actiescènes zijn bijvoorbeeld erg onoverzichtelijk doordat de camera van hot naar her springt. Deze staat daarnaast vaak te dicht op de actie, met desoriëntatie als gevolg. Ook kent het plot teveel verschillende personages om in anderhalf uur een plek te geven. Zowel de structuur als de invulling van de scènes is rommelig, waardoor het een opluchting is als de eindcredits eenmaal over het scherm rollen.

Door zijn ervaring en bekendheid in de muziek heeft RZA zich een plekje weten te veroveren aan het roer van een film. Om degelijke cinema te maken is alleen meer nodig dan enthousiasme en een budget.The Man with the Iron Fists laat zien wat er gebeurt als iemand met weinig gevoel voor het medium toch enkele miljoenen krijgt om een film te maken.