The Milk of Sorrow - recensie

Deze Peruviaanse arthousefilm is er ééntje om nog een nacht over te slapen.

Het verhaal van Fausta die volgens het dorpse bijgeloof geen ziel bezit, is pakkend met een ongewenst surrealistisch randje. Regisseusse Clausia Llosa won er een Gouden Beer mee op het Berlijnse filmfestival.

De Peruaanse terreuroorlogen van de jaren tachtig hebben Peru destijds hevig verwond. Er heerste chaos, vrouwen werden verkracht en dorpen verwoest door de maoïstische rebellen. Deze geschiedenis, nog maar kort geleden, is springlevend onder de Peruaanse bevolking. Volgens hen hebben de kinderen die zijn geboren onder dit regime, en met name die van verkrachte vrouwen de ‘Teta Estudas’, de ziekte van ‘de geschrokken tepel’, omdat zij de angst en het verdriet met de moedermelk hebben ingekregen.

Angst
Fausta ( Magaly Solier ) lijdt aan deze ziekte. Ze is een mooi meisje, maar door haar kwaal is ze nooit van haar moeders zijde geweken. Angstig en kwakkelend kijkt zij door haar zware ponykapsel naar de grond. Haar leven wordt beheerst door de angst om net als haar moeder verkracht te worden, en daarom heeft zij bij zichzelf op jonge leeftijd een aardappel ingebracht als bescherming tegen verkrachting. Als haar moeder sterft, wordt Fausta gedwongen deel te nemen aan het leven. Ze moet gaan werken, en zo zet zij haar stappen buiten. We zien Fausta stijf van angst alleen op straat lopen, en dan weer thuis treurig op haar ooms veranda in elkaar gedoken wachten. De 'teta estudas' heeft haar werkelijk in zijn macht.

De rol van Fausta door Magaly Solier is een zware. Fausta gaat gebukt onder vreselijke maar onterechte angsten. Sterk gespeeld door Solier, maar na een tijdje begint de intense blik en het zielloze gestaar van Fausta wat te wringen. De regisseuse, die ongetwijfeld zware thema’s als de oorlog in Peru en het seksuele geweld aan de kaak wil stellen, lijkt daar deels in geslaagd. Want waarom Fausta nu werkelijk zo bang is, weten we niet. En die mysterieuze moedermelk ziekte wordt niet uitgelegd. Ook het aardappelverhaal is zo absurd, dat het een fantasie- element lijkt te zijn wat ergens symbool voor moet staan. Maar voor wat?

is een intrigerend portet van burgeroorlog en bijgeloof en van een slachtoffer daarvan. Daarbij is prachtig gefilmd; de hoge berg die Fausta iedere dag beklimt en de prachtige bloementuin van haar werkgeefster. De film heeft ongetwijfeld vele diepere lagen die allemaal verband houden met de geschiedenis van Peru. Daarom is deze typische arthouse film er níet een voor een miljoenenpubliek. Door zijn intrigerende verhaal, meeslepende droevige muziek en mooie beelden is hij toch het bekijken waard.