The Paperboy - recensie

De nieuwste film van de regisseur vanPreciousis opnieuw een prachtig opgeschilderd portret van een rauwe en onbekende wereld.

Het is 1969. Ergens in moerassig Florida woont de familie Jansen. Oudste zoon Ward (Matthew McConaughey) is inmiddels verhuisd naar Miami om daar te werken voor The Miami Times en laat daarmee Jack (Zac Efron), de jongste zoon, achter bij hun vader en hun onuitstaanbare stiefmoeder. De moeder van Ward en Jack is er lang geleden vandoor gegaan en daardoor is huishoudelijke hulp Anita (Macy Gray) de enige vrouw op wie de jongens altijd kunnen rekenen. Om promotie te kunnen maken bij The Miami Times komt Ward samen met zijn collega Yardley(David Oyelowo) naar zijn ouderlijk nest om de veroordeling van plaatsgenoot Hillary van Wetter (John Cusack) te onderzoeken. Deze zit een levenslange straf uit voor de moord op de voormalig sheriff van de stad. Ward wil de waarheid boven water halen met behulp Charlotte Bless (Nicole Kidman), de verloofde van Hillary, die bij hoog en laag beweert dat haar aanstaande man onschuldig is. Charlotte houdt er een nogal een curieuze seksuele voorkeur op na. De milf-versie van Barbie maakt echter grote indruk op de jonge Jack. Wat volgt is een zweterige zoektocht naar de waarheid en liefde.

‘Shocking’ is het woord dat door het publiek, de acteurs en door Lee Daniels zelf wordt gebruikt om zijn stijl te omschrijven. Daniels nuanceert de term enigszins door aan te geven dat het de waarheid is die men als schokkend ervaart. En zij die ‘shocking’ in negatieve zin gebruiken, zijn gewoon bang om de wereld te betreden die Daniels creëert.Precious was vet, compromisloos en beledigde daarmee wellicht aan aantal groeperingen. De close-ups van in vet pruttelende kip en incestueuze seks leverden de film twee Oscars op en een hoop andere waarderingen. Een ontwikkeling die ervoor zorgde dat een scala aan A-list acteurs hun voorkeur uitspraken om met de bescheiden Daniels te mogen werken. Als een kind in een snoepwinkel koos Daniels zijn acteurs voorThe Paperboyzorgvuldig uit. Al deze acteurs waren bereid om zich te voegen naar de vrijzinnige stijl van Daniels. Een stijl waarin de acteurs uitgedaagd worden om nieuwe kanten van zichzelf te ontdekken en grenzen te verleggen totdat ze Daniels smeken te stoppen.

Personages in films verbeelden mensen die we graag zouden willen zijn of juist niet. Daniels heeft zijn personages bij het grofvuil gevonden. Vuil en verstoten klaar om vergeten te worden. Maar Daniels maakt van hen die we niet willen zijn onvergetelijke vondsten die we gewild of ongewild mee naar huis zullen nemen. Dat hij in staat is om te choqueren laat hij ook nu weer zien wanneer hij Charlotte over Jack laat urineren nadat hij is gestoken door kwallen. Een vermakelijke scène waarvoor, zo stelt Kidman, geen stuntvrouw is gebruikt. Daniels kan echter meer dan choqueren. Het sterkste zijn de scènes waarin je als het ware door een spleetje in het gordijn een glimp opvangt van de personages en hun levens. Een voorbeeld van zo’n scène is wanneer Ward een stuk taart eet terwijl hij op het aanrechtblad zit en een gesprek voert met Anita. McCounaughey zet met de vertolking van het meest moeilijke karakter in deze film één van zijn betere acteerprestaties ooit neer. Zac Efron, die de helft van de tijd niet meer om het lijf heeft dan een lobbig 60’s onderbroekje, kan ook moeilijk over het hoofd worden gezien. De jonge acteur probeert zijn imago van ‘internationale Jim Bakkum’ overboord te gooien en dat lukt aardig met deze film. Beide mannen weten de soms overambitieuze Kidman wat af te remmen, waardoorThe Paperboyeen ware traktatie voor de acteursfilmliefhebber is geworden.

Terwijl de centrale plot het bewijzen van Hillary’s onschuld is, wordt de aandacht van de kijker daardoor niet getrokken. Het blijft gissen waarom Ward zich zo vastbijt in de zaak. En hoewel er de nodige elementen inzitten die de filmkeuring heeft doen besluiten tot een ‘niet geschikt voor publiek onder de 16 jaar’ stempel, is de film nergens zenuwslopend. Veel interessanter is de verknipte relatie tussen Charlotte en Jack. Daniels heeft enige moeite met het doseren van relevante informatie. Over de eerstgenoemde plot zegt hij te weinig en over de relatie zegt hij teveel. Dit zorgt ervoor dat het predicaat thriller kan worden uitgegomd om te worden overschreven door een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de donkere speeltuin van Daniels waarin enkel gebrekkige en zichzelf hatende figuren worden toegelaten.

Daniels begeeft zich op een plek die hij goed kent. Het is er donker en de mensen dragen gezichten die voor eeuwig onbekend zullen blijven. Door hem, Daniels, krijgen deze mensen een stem en wordt de massa uitgenodigd om vrijwillig hun boze wereld in te stappen. The Paperboy is misselijkmakend goed. Niet in de laatste plaats door de verdiensten van de dappere cast, maar ook de vastlegging van het kleurenpalet inthe sunshine stateis een vermelding waard. Dit is pas de derde film van Daniels en hij blijft zijn grenzen verleggen tot het publiek hem een halt toeroept. Maar ik zal de laatste zijn die hem smeekt te stoppen.