The Place Beyond the Pines - recensie

"You may be done with the past, but the past ain't done with you."

Een episch verhaal, dat is hoeThe Place Beyond the Pinesduidelijk is opgezet. Zowel het verhaal als de camera maken grote bewegingen en proberen alles aan elkaar te knopen of visueel te verbinden. Het is nogal een overgang voor regisseur Derek Cianfrance die in 2010 doorbrak met het kleine intiemeBlue Valentine. Het lijkt er alleen op dat in zijn ambitie een grote film neer te zetten, de focus is verdwenen.

The Place Beyond the Pinesbegint als een echt spannend mannenverhaal, met een naturalisme zoals we die ook inDrivezagen; Luke, een stoere Ryan Gosling, die als motorrijder met twee andere coureurs in een ronde metalen kooi stunts uithaalt. Samen met de vele tatoeages wordt zo iemand neergezet die ogenschijnlijk nonchalant in het leven staat, maar waarvan je voelt dat de verbetenheid niet ver weg is. Als hij in het plaatsje Schenectady vlakbij New York zijn ex-vriendin weer tegenkomt, blijkt dat ze een zoon van hem heeft. Gewapend met vadergevoelens en plichtsbesef wil hij zijn zoon financieel ondersteunen en haalt via bankovervallen het geld binnen. Van een sociaal drama komen we zo terecht in harde aktie.

Dan maakt na een uur de film ineens een drastische draai en richt zich helemaal op agent Avery Cross (Bradley Cooper) die jacht maakt op Luke. Vanaf dat moment volgen we Avery's leven waar zowel zijn werk als zijn gezin als in een snelkookpan alle kanten op schiet. Als een kameleon verandert de stijl van de film hier ook weer in mee. Na deze fase gaat de film de derde akte in. Geen epos zonder een einde waar de circel weer samenkomt. Zo ook door Cianfrance die met wat kunst en vliegwerk probeert een logica in het triptiek aan te brengen. Je ziet alles dat is geprobeerd van 1+1 meer dan 2 te maken. Helaas lever de aanpak eerder 1,5 op; het einde is als een luchtbel die wordt leeggeprikt. De grote ambities keren zich zo tegen de film en de kijker.

Toch heeft The Place Beyond the Pines ook zeker geslaagde kanten. Er wordt zeer goed in geacteerd, delen van het verhaal zijn sterk en zowel de beelden als de soundtrack hebben een kracht die de film als totaal ver overstijgt. Het thema onthechting en vervreemding worden mooi samengevoegd met de aloude problematische vader-zoon relatie. De titel van de film,The Place Beyond the Pines, verwijst op haast poëtische manier naar de oorsprong van de plaats toen de Mohawk indianen het hadden over de 'velden voorbij de dennebomen'. Tegelijk betekent het verlangen naar iets wat buiten je bereik ligt. Een mooie metafoor voor het thema van de film. Waar de film echter uit de bocht vliegt, is de gezochtheid van bepaalde ontwikkelingen. Waarom ze op een gegeven moment elkaar weer opzoeken, blijft een raadsel. Ook de onderlinge verhoudingen worden soms te veel uitgespeeld en te lang uitgesponnen, waardoor met 140 minuten de film veel te lang aanvoelt.

Om The Place Beyond the Pines als een interessante mislukking te kenmerken, zou de zeker aanwezige kwaliteit tekort doen. Het is absoluut een moedige poging van Cianfrance om na het kleineBlue Valentinemet zo'n groot veelomvattend verhaal te komen. Helaas lukt het hem niet er een consistent geheel van te maken. Daarvoor zijn de losse delen te verschillend qua stijl en opzet, uitmondend in een teleurstellend einde. De focus mist te vaak, waardoor de lange duur al snel tegen gaat staan. Maar de cast, de soundtrack en de meeslepende cameravoering trekken de film toch weer omhoog. En aan de andere kant van de heuvel wacht de ambitieuze Cianfrance ongetwijfeld een nieuw interessant project.