Wat komt er van je terecht als ex-jihadist?The Repentantis het verhaal van Rachid, die zijn wapens neerlegt, maar ook het verhaal van de slachtoffers.
The Repentant, in het Arabisch vertaald ‘El Taaib’, is een nieuwe film van de Algerijns-Franse regisseur Merzak Allouache. We volgen in de film Rachid, een ex-jihadist die in is gegaan op de amnestie die de regering hem heeft verleend en zijn wapens neerlegt. Hij wordt gere-integreerd in de samenleving en krijgt een baantje als barman in een koffiehuis. Als hij de apotheker Lakhdar langs ziet lopen, komen er herinneringen naar boven, van de tijd, vijf jaar terug, toen hij nog jihadist was. Rachid probeert hier een slaatje uit te slaan.
Serieuze toon
The Repentant is een film met een serieuze toon en voelt op sommige momenten wat aan als een documentaire. De film schetst een reëel portret van een spijtoptant die verdwaald is, naïef, wispelturig en ver van zichzelf verwijderd en van de slachtoffers die geen houding aan weten te nemen wanneer ze in contact komen met Rachid. Burgers verfoeien de jihadisten en spijtoptanten, zoals ze in de film genoemd worden, vanwege hun daden en zijn merkbaar ontevreden met de re-integratie van deze personen in de samenleving. Dit zijn de mensen die normale burgers hebben geterroriseerd, vermoord en vernederd. Wat de serieusheid nog meer versterkt is het ontbreken van muziek. Allouache vermijdt hiermee het romantiseren van scènes en vertelt het verhaal zo rauw mogelijk.
Desoriëntatie
De schokkerige camerabeelden lijken op bepaalde momenten in de film goed te werken, ze geven scènes wat extra desoriëntatie mee. Bijvoorbeeld op momenten dat Rachid door de drukke straten van de stad loopt, wat gepaard gaat met luid getoeter en brommers die voorbij scheuren. Maar na verloop van tijd is het effect van deze manier van filmen, misschien wel om budgettaire redenen, minimaal en is het vermoeiend wanneer we het zoveelste schokkende en veel herhaalde shot zien van een auto die voorbij rijdt. Erg zonde, want de locaties die voor deze film gekozen zijn, zijn prachtig en sfeervol. Zo sfeervol zelfs, dat als je Rachid in de kleermakerszit op de grond van een slecht gestuukt huisje een kop soep ziet drinken, bijna denkt de kruiden te kunnen proeven.
Roadmovie
Opvallend is het laatste gedeelte van de film, die heeft wat weg van een roadmovie. Zo maken de hoofdrolspelers niet alleen een fysieke reis, maar ook een innerlijke reis mee. Het is daarom ook niet echt toeval dat we op dit moment pas de personages beter leren kennen. Een ware aard komt niet echt naar boven in de personages, maar wel bekennen ze kleur. Het voelt vreemd aan dat dit pas tegen het einde van de film gebeurt. We zien dán pas de kracht van actrice Adila Bendimered , zonder twijfel de ster van de film, die laat zien totaal niet onder de indruk te zijn van de vrouwen-onderdrukkende sfeer in Algerije en met gemak een sigaret opsteekt in de auto. Haar geduld raakt op en zelfs Rachid is niet veilig voor de woedeuitbarsting van deze vrouw.
Slot
Het slot van de film kan voor iedereen anders overkomen en is niet als ‘goed’ of ‘slecht’ te beoordelen. Wel zal het uitmaken in hoeverre je van de toestanden in Algerije op de hoogte bent. Dit geldt voor de hele film. Het is een goede keus geweest om twee verhaallijnen te kiezen, zonder partij te trekken voor één ander. Dit houdt de film voor het grootste gedeelte neutraal en objectief, maar laat ons ook de gebeurtenissen vanuit helikopterperspectief zien.
Conclusie
In zeer korte tijd worden veel touwtjes uiteindelijk aan elkaar geknoopt inThe Repentant. De ontwikkeling van personages en hun verhalen hadden beter kunnen worden verdeeld over de 87 minuten die de film duurt. Ook lijkt het camerawerk soms uit de losse pols te komen. Sommige shots zijn slordig en hadden over moeten worden gedaan. Dit terzijde is er gefilmd op prachtige locaties, met een goed acterende cast gewerkt en het portret dat geschetst wordt van twee verschillende partijen is recent en aangrijpend. Het is fraai dat Allouache met deze film laat zien dat de verleende amnestie eigenlijk absurd is. Je kunt een individu niet in één klap van extremist tot normale burger veranderen en dat maaktThe Repentant een eerlijke film die je met ongeloof kijkt. Alleen had er meer uitgehaald kunnen worden.
