‘American Wrestling’ is een typisch Amerikaans verschijnsel. Logisch, aangezien het natuurlijk American Wrestling heet, maar vooral ook omdat het een poppenkast is. Ze gaan elkaar schijnbaar te lijf met allerhande objecten en apparatuur, maar alles wordt van tevoren goed uitgedacht, evenals de uitkomst van het gevecht; hierdoor is het dus een verre van een echte wedstrijd. Dat het er toch bloederig aan toe kan gaan laat The Wrestler soms maar al te duidelijk zien.
The Wrestler
Randy ‘The Ram’ Robinson (Mickey Rourke) is een professionele wrestler die al jaren over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Door een hartaanval, die hem bijna het leven heeft gekost, moet hij rustig aan gaan doen. Dit is voor hem ook de kans om iets nuttigs met zijn leven te gaan doen. Hij valt voor een stripdanseres (Marisa Tomei) in de plaatselijke stripclub en probeert weer contact te krijgen met zijn tienerdochter. Tevens krijgt hij werk als slager in een supermarkt waar hij de populaire jongen uithangt terwijl hij de klanten verzorgt. Na een aantal tegenslagen in zijn persoonlijke zoektocht, probeert hij zijn heil toch weer in de ‘sport’ te zoeken die hem fysiek kapot heeft gemaakt.
Ondanks dat regisseur Darren Aronofsky met pas zijn vierde speelfilm aflevert, voelt het aan alsof er een oude meester aan het werk is die nog een laatste meesterwerk wil achterlaten.
Pi
Aronofsky vestigde zichzelf in de filmwereld met de kleine ingenieuze film Pi in 1998. Geschoten in korrelig zwart-wit, werden we op extreem claustrofobische wijze in het hoofd getransporteerd van een wiskundegenie. De film maakte sterk gebruik van de elektronische en industriële soundtrack, die de sfeer van de film perfect complementeerde. De film werd een hit op het Sundance festival en Aronofsky kreeg daar een prijs voor de beste regie (de jury bestond op dat moment uit o.a Paul Schrader, schrijver van Taxi Driver ).
Requiem for a Dream
Na een tijd van stilte sloeg de regiesseur in 2000 genadeloos toe met het extreem pessimistische Requiem for a Dream , welke zelfs een oscarnominatie in de wacht sleepte voor Beste Hoofdrol, Ellen Burstyn. Gedenkwaardig was haar bijdrage op zijn minst. De film was gebaseerd op het boek van Hubert Selby Jr., hij schreef tevens het script voor de film.
De film werd door sommige als 'te gemakkelijk nihilisme' bestempeld, terwijl anderen het een mijlpaal vonden in het (anti)drugsfilm genre. Hoe mensen er ook over dachten, er kon niet over getwijfeld worden dat er een regisseur aan het roer stond met een uiterst visuele instelling en een goede neus voor het kiezen van acteurs. De soundtrack werd weer elektronisch verzorgt door Clint Mansell, ditmaal samenwerkend met het experimentele strijkgezelschap Kronos Quartet.
The Fountain
Pessimisme maakte plaats voor goddelijk optimisme in The Fountain , in 2006. Een bijbels liefdesverhaal in drie tijden; verleden, heden en toekomst. De film kent een nare productiegeschiedenis, waarin zelfs op het laatste moment de cast vervangen moest worden. Uiteindelijk gaven o.a. Hugh Jackman en Rachel Weisz gestalte aan de intrigerende personages. De film werd voor een Golden Globe genomineerd, ditmaal voor de score van Clint Mansell.
Nu met keert Aronofsky weer terug, met weer een compleet andere film. Een film die gemaakt lijkt te zijn voor de hoofdrolspeler, Mickey Rourke. Om deze film de comeback van Rourke te noemen, zou niet helemaal eerlijk zijn omdat deze acteur annex bokser al sinds een aantal jaar weer regelmatig films maakt, met o.a een sterke rol in . Toch voelt de film aan als een comeback omdat dit de eerste grote film sinds jaren is die hij 'draagt'. De rol die hij speelt is op zijn lijf geschreven, Rourke heeft zijn verleden ook in het boksen (echter geen wrestling) zitten. Hierdoor kan hij uit zijn eigen leven putten en de emotie die hij bij de kijker overbrengt is enorm. Er kunnen vraagtekens gezet worden bij in hoeverre Rourke echt acteert en in hoeverre het meer een document van zijn leven is. Daarentegen brengt hij zoveel emotie bij de kijker over, dat dit een totaal overbodige vraag is. Zijn rol is fenomenaal en is zonder twijfel de beste uit zijn carrière.
Een toneelstuk
Zoals al eerder gezegd, en elke Amerikaan weet het ook, is de wereld van American Wrestling een toneelstuk. Alles wordt van tevoren tot in de puntjes voorbereid zodat deze vechtersbazen niet voor verassingen komen te staan. Ondanks dat dit alles niet echt is, zijn de verwondingen dit wel. Ze gaan elkaar soms met de meeste pijnlijk apparaten te lijf, zoals o.a. een grote nietmachine. Het lichaam wordt fysiek afgemat. Tussendoor checken ze elkaar wel of ze het nog uithouden en of ze door moeten gaan. Hierdoor blijft het een ‘vriendelijke’ sport.
Er zit een scène in de film waarin we ‘The Ram’ scheermeisjes zien plaatsen bij zijn polsbanden. Wanneer hij tijdens het gevecht licht geraakt wordt en op de grond valt, haalt hij het scheermesje ongezien uit zijn polsband en snijdt zichzelf in het gezicht. Dit om het er allemaal sensationeler uit te laten zien. Deze scène benadrukt het hele idee achter deze sport tot op de essentie.
Liefdesleven
De altijd betrouwbare Marisa Tomei zet hier ook weer een mooie rol neer als ‘love interest’ van Randy. Als alleenstaande ouder, die in de avonden haar geld verdient als stripdanseres, heeft ze veel moeite om zich te binden met haar plaatselijke 'Hulk'. Hoewel ze veel voor hem voelt, wil ze zich toch niet met hem in een liefdesrelatie storten. De rol van de vrouw met het gedoemde liefdesleven is Tomei op het lijf geschreven, wat ze ook een paar jaar eerder zo sterk neerzette in In The Bedroom uit 2001.
Randy heeft ook nog een dochter (Rachel Evan Wood) die hij in jaren al niet meer heeft gezien. Na zijn bijna fatale instorting besluit hij dan ook om zijn dochter weer op te gaan zoeken en om op die manier weer een band met haar op te bouwen. Dit gaat aanvankelijk wat stroef, maar bij het aanhouden van Randy lukt het hem toch om iets met zijn dochter te gaan doen. Dit resulteert in een emotionele scène voor beide, waarin Randy voor even weer vader kan zijn, en ze allebei wat herinneringen van vroeger kunnen ophalen.
Nieuw werk
Aangezien Randy zich niet meer met de sport bezighoudt, maar toch geld moet verdienen, krijgt hij een baan in de plaatselijke supermarkt op de vleesafdeling. Ook dit begint wat stroef maar Randy weet met de tijd de klanten op een vermakelijke manier van hun wensen te voorzien. Het is erg grappig om de 'Hulk' achter de balie te zien staan en de mensen op een wel heel sympathieke wijze van dienst is.
Misser
Zo gaat het een tijdje redelijk goed, totdat hij zijn leven door een misser compleet in het water ziet vallen en zijn toevlucht zoekt in de sport die hem gebroken heeft. Ook al weet hij dit maar al te goed, hij weet ook van zichzelf dat hij voor de fans leeft. En hij heeft het nu nodig.
Rocky vs Raging Bull?
Bij het lezen van de plot van The Wrestler zullen er ongetwijfeld ook beelden van de films Rocky en/of Raging Bull voorbij komen. Deze twee andere boksfilm klassiekers combineerde ook op ingenieuze wijze ontroerend drama en de harde realiteit van het boksen. Sterker nog, The Wrestler doet totaal niet onder voor het filmische hoogtepunt wat Raging Bull is.
Geen vals sentiment
Ondanks de redelijk sentimentele aard van de film, vervalt deze nooit in clichés. Aronofsky is slim genoeg om precies de juiste balans weer te vinden. Het einde, dat erg emotioneel angrijpend is, wordt op perfecte wijze afgesloten zodat het geen vals sentiment wordt.
Wat de film erg knap maakt is dat de basis van het materiaal zo uiterst conventioneel is. De film bevat alles wat je van een dergelijk verhaal zou verwachten, hierdoor zou je haast zeggen dat de film zonder verassingen wordt geserveerd. is echter verre van conventioneel.
Documentair gefilmd
Vooral door de rauwe filmstijl heeft de film nog het meest iets weg van een documentaire over een gedeeltelijk fictieve Rourke. Hierdoor krijgt de film het voor elkaar om de rauwe emoties van de personages goed en realistisch aan te kijker over te brengen.
Conclusie
Met zijn vierde film levert Aronofsky tevens zijn meest toegankelijke film af. Hij weet de emotionele meerwaarde van Requiem for a Dream en The Fountain te combineren, maar zonder het heersende pessimisme en de abstracte symboliek uit deze fil Eigenlijk is dit al zijn vierde meesterwerk, maar voor het grote publiek begint het pas hier. Los van het feit dat het een film van Aronofsky is, is het vooral ook een film van Mickey Rourke geworden. Het personage van Rourke komt soms maar al te dicht bij zijn echte leven in de buurt en dat maakt de film emotioneel erg sterk. Tevens zet Marisa Tomei wederom een sterk personage neer als de 'love interest' van Rourke. Het is vooral ook knap hoe Aronofsky zulk conventioneel basismateriaal weet te verwerken in een onconventioneel sterke film. In alle opzichten een meesterwerk. Rauw en emotioneel tot op het bot!
