This Must Be The Place - recensie

Een excentrieke voormalige popster verlaat zijn beschermde omgeving en maakt een zoektocht naar het verleden van zijn vader.

Cheyenne was ooit een excentrieke popster, maar zijn laatste hit was jaren geleden, waarna hij een punt zette achter zijn muziekcarrière. Hij kleedt zich nog steeds in een ' gothic style', maar heeft zich teruggetrokken in een enorme villa in Ierland waar hij compleet verloren in ronddoolt. Gehypnotiseerd kan hij in zijn high- keuken kijken hoe een pizza wordt opgewarmd in zijn oven. Zijn enige contact met de buitenwereld zijn zijn ontmoetingen met een jonge fan met wie hij dagelijks koffie drinkt in een gigantisch glazen winkelcentrum dat als een ruimteschip in een oude wijk is beland. Tot op een dag het bericht komt dat zijn vader in Amerika op sterven ligt. Cheyenne moet zijn beschermde omgeving verlaten en trekt de oceaan over. Na het overlijden lijkt er plotseling iets los te komen bij hem. Zijn vader was zijn leven lang tevergeefs bezig om een Duitse oorlogsmisdadiger op te sporen. Cheyenne heeft in zijn hoofd gehaald dit levenswerk van zijn vader af te maken. Wat volgt is een zoektocht naar - niet verrassend - vooral

zichzelf.

De Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino brak in 2008 door met zijn filmIl Divo, het als een soort opera vertelde leven van de Italiaanse premier Giulio Andreotti, die in Cannes de Juryprijs in de wacht wist te slepen. Sorrentino wist er met de zwepende cameravoering en de meeslepende muziek een waar koningsdrama van te maken. Deze techniek gebruikt hij opnieuw inThis Must Be The Placeen wederom op een fenomenale wijze. Als geen ander weet Sorrentino via zijn cameraman Luca Bigazzi (Copie Conforme) via lange shots langzaam uit te zoomen van een close-up naar mooie grootse totalen of juist omgekeerd. Deze manier van filmen zorgt voor een geraffineerde spanningsopbouw, zonder dat er dialoog of acteren aan te pas hoeft te komen. De weidse Amerikaanse landschappen met verlaten diners als in een schilderij van Hopper leveren ook prachtige scenes op.

Al in de eerste scene zien we acteur Sean Penn zich opmaken, zijn nagels even zwart geverfd als zijn kleding en haar, zijn gezicht wit bepoederd. Het rauwe uiterlijk, gemodeleerd naar Robert Smith, de zanger van de popband The Cure, staat in schril contrast met zijn haast kinderlijke stem en zijn voorzichtige manier van lopen. Penn weet dit karakter diepte te geven die ver uitstijgt boven een verkleedpartij. De somberheid en eenzaamheid worden afgewisseld door kleine geluksmomenten met zijn vriendin (Frances McDormand) die in alles zijn tegenpool is. Penn laat zien dat hij na zijn Oscarwinnende vertolkingen in Mystic RiverenMilkopnieuw een metamorfose laat zien. Het gevoel is pijnlijk zichtbaar achter de dikke laag make-up. McDormand maakt de op het eerste gezicht wat vreemde relatie geloofwaardig, tegenpolen die elkaar aantrekken en nodig hebben,.

Het werken met een bijzondere soundtrack werd door Sorrentino inIl Divoal perfect gedaan. Ook inThis Must Be The Placestuwt de muziek samen met het camerawerk het verhaal als een wervelwind voort. Van klassiek tot pop, met een mooie bijrol van voormalig Talking Heads zanger David Byrne. Zijn vertolking van het titelnummer is één van de hoogtepunten van de film. Iets minder overtuigend is het verhaal zelf. Dat schiet soms wat tekort in het aan elkaar knopen van de verschillende lijnen en maakt op sommige momenten een wat zwalkende indruk. Toch weet het geheel te overtuigen door het acteer- en camerawerk.

This Must Be The Placeis een waardige opvolger van Sorrentino's veelgeprezen filmIl Divo. Op ingenieuze manier bouwt hij met beelden en muziek een intrigerende spanningsboog op, ondersteund door een sterke rol van Sean Penn. De politieke Italiaanse arena wordt ingewisseld voor de Amerikaanse landschappen in breed CinemaScope. Dat het verhaal niet altijd even goed overkomt, vergeef je deze innemende film al snel. Sorrentino heeft in ieder geval zijn plek gevonden.