Those Who Feel the Fire Burning - recensie

Een geest waart door Europa.

Morgan Knibbe en Sam de Jong waren klasgenoten op de filmacademie. Beiden brengen dit jaar hun eerste speelfilm uit. Sam de Jong heeft metPrinseen prachtig comedy-drama gemaakt over het leven van een tiener in Amsterdam-Noord. Morgan Knibbe'sThose Who Feel the Fire Burning(waar de Jong ook bij betrokken is geweest) is een documentaire over de erbarmelijke omstandigheden van bootvluchtelingen die een leven in Europa hopen op te bouwen.

Experiment

Op het eerste gezicht hebben beide films weinig met elkaar gemeen. Toch moeten beide films gezien worden in de context van het moderne Nederlandse filmlandschap. Daarin vinden momenteel langzaam maar zeker enkele boeiende ontwikkelingen plaats. Knibbe en De Jong zijn onderdeel van een nieuwe generatie filmmakers die buiten de gebaande paden van de Nederlandse filmindustrie durft te treden. Deze jonge filmmakers maken eigenzinnige films, met thema's, personages en milieus die we niet al te vaak te zien hebben gekregen in Nederlandse fil PrinsenThose Who Feel the Fire Burningzijn daar perfecte voorbeelden van, evenalsGluckauf,ZurichenAanmodderfakker.Those Who Feel the Fire Burningis niet zo goed als bijvoorbeeldAanmodderfakkerenPrins. Maar meer dan die twee films illustreert deze film echter wel de wil om te experimenteren met vorm en inhoud.

Zeestorm

Knibbe begint zijn film met een geënsceneerde scene. We zien een Iraanse famillie in een roeibooitje vechtend tegen een zeestorm. Ze willen Europa bereiken, maar als snel kapseizen en verdrinken ze. De vader komt terug als een geest. We zien hem niet maar horen hem zijn verhaal vertellen, terwijl hij boven Athene vliegt. Wat we wel zien, zijn vluchtelingen uit alle uithoeken van de wereld die de geest tijdens zijn vlucht tegenkomt. De gehele film is gefilmd vanuit het oogpunt van de 'geest'. Dit is een interessante manier om de kijker een korte blik te gunnen in de levens van enkele immigranten.

Helaas is deze documentaire relevanter dan ooit. Er zijn dit jaar al 1600 migranten in de Middellandse Zee verdronken. Degene die het halen, moeten in erbarmelijke omstandigheden een nieuw leven op te bouwen. Bovendien moeten ze vaak toezien hoe hun familieleden in grafkisten Athene bereiken, zoals we zien in de meest hartverscheurende scenes in deze documentaire. De andere migrantenverhalen die Knibbe toont, zijn niet veel hoopvoller. Een Senegalees leeft al ruim drie jaar in Athene in een half afgebroken huisje. Hij belooft zijn vrouw terug te komen met de prachtigste kleren, maar het is duidelijk dat de kans klein is dat hij deze belofte ooit waar zal maken. Een Marokkaanse dame heeft de hoop op een goed leven al opgegeven. Heroïne is het enige waar ze nog op zoek naar is. Een andere groep immigranten leeft op straat. Ze hadden slechts twee weken nodig om Griekenland te bereiken, maar proberen al 3 jaar om in Rome te komen. Al deze verhalen zijn zeer fascinerend.

Het grootste en eigenlijk enige probleem vanThose Who Feel the Fire Burning is het feit dat het te weinig doet met de geest. Zijn vlucht langs Athene is een interessante gimmick, dat helaas niet meer dan een gimmick blijft. Dit is feitelijk gewoon een fly on the wall documentaire. Knibbe zou ons precies dezelfde beelden kunnen tonen als de 'geest' ontbrak. De geest zelf wordt bovendien niet erg uitgewerkt. Gedurende de film spreekt hij een paar keer over zijn leven, maar zijn monologen zijn inhoudelijk niet erg relevant en hebben bovendien weinig te maken met de beelden die we zien in de film.

Conclusie

Those Who Feel the Fire Burningis een erg relevante film over het zeer tragische lot van bootvluchtelingen. Het past heel goed in de context van het moderne Nederlandse filmlandschap waarin steeds meer ruimte voor experimenten en persoonlijke, eigenzinnige verhalen is. Knibbe's experiment is niet helemaal gelukt, maar hij laat hiermee wel zien dat hij een ambitieuze, intelligente regisseur is waarvan we in de toekomst nog veel van zullen horen.