Toscaanse Bruiloft - recensie

Vier bruiloften en één begravenis.

Four Weddings and A Funeralis inmiddels een beetje vergeten, maar het is een van de weinige rom-coms van de afgelopen twintig jaar die een Oscarnominatie voor Beste Film heeft gekregen. In 1995 mocht het met films alsThe Shawshank Redemption,Pulp FictionenForrest Gump meedingen naar de grote prijs. Aan die films kan het niet tippen, maar het is zeker een goede comedy met leuke dialogen en mooie personages. Dit kon allemaal niet gezegd worden vanVerliefd op Ibiza, de vorige film van de makers vanToscaanse Bruiloft. Dat regisseur Gijs Nijenhuis en co. zich voorToscaanse Bruiloft hebben laten inspireren doorFour Weddings and A Funeralis dan ook niet zo heel erg. Ook niet dat ze enkele plotelementen er rechtstreeks van hebben gestolen. Het probleem is dat ze dat op een zeer klungelige manier doen, waardoor nog meer opvalt wat voor slechte en flauwe rom-comToscaanse Bruilofteigenlijk is.

Hoofdpersoon van de film is Sanne (Sophie van Oers), die samen met haar vader Tom (Ernst Daniel Scmid) en stiefmoeder Marla (Simone Kleinsma) de trouwlocatie Casa Matrimonio, een prachtig landgoed in Toscane, runt. Terwijl zij bruiloften organiseert, heeft ze zelf weinig geluk in de liefde. Drie jaar eerder is ze gescheiden van haar man die haar te perfectionistisch vond. Haar geluk lijkt echter te keren wanneer Bob en Lisa hun bruiloft op Casa Matrimonio houden. Ze ontmoet daar Jeroen (Jan Kooijman), Bob's beste vriend en getuige. Natuurlijk slaat de vonk tussen Jeroen en Sanne gelijk over. Maar Jeroen is een nogal lompe echtscheidingsadvocaat die niet gelooft in ware liefde en meestal zijn vriendinnen na drie dates dumpt. Dit is niet een al te origineel scenario, maar dat hoeft het ook niet te zijn. Er zijn een hoop leuke rom-coms gemaakt met een soortgelijk uitgangspunt. Helaas isToscaanse Bruiloftdaar niet een van.

Knullig

Het hoofdprobleem vanToscaanse Bruiloftlijkt te zijn dat het de titel Four Weddings and a Funeralals een soort quotum ziet. Je krijgt soms de indruk dat de makers hebben gedacht dat die film zijn succes alleen maar heeft te danken aan het feit dat het precies vier bruiloften en één begrafenis bevatte. Dit betekent dat alle personages en plotontwikkelingen in Toscaanse Bruiloft in dienst staan van dit doel. Soms wordt er niet eens de moeite gedaan om dit te verhullen. De begravenisscène van een personage volgt bijvoorbeeld direct op zijn bruiloftscène. Deze aanpak van Nijenhuis en zijn scenaristen Maarten Lebens en Annelou Verboon komt zo ongelofelijk knullig over dat het na een tijdje nog grappig wordt ook. Absoluut dieptepunt is echter een scène waarin Lisa's vader Koos zijn oude vlam Marla met een mes aanvalt en haar feitelijk probeert te verkrachten. Blijkbaar kon men geen betere reden bedenken om Marla bij Tom te laten blijven en haar niet verliefd te laten worden op Koos. Erg romantisch is het niet, en grappig evenmin.

Enkele aardige grappen

Het is een wonder dat de acteurs zich niet belachelijk weten te maken. Ze doen het zelfs verrassend goed. Sophie van Oers en Jan Kooijman krijgen amper iets om mee te werken, maar weten de chemie tussen hun personages redelijk succesvol over te brengen. En soms laten de filmmakers zien dat ze wel degelijk weten wat ze doen. Jeroen's speech op de bruiloft van Bob en Lisa is leuk en past op realistische wijze bij zijn personage. Een jachtongeluk zorgt voor de beste grap in de film en wordt later in de film op een leuke manier verder uitgewerkt. Tot slot zijn er nog enkele aardige momenten in de film waarin de verschillen tussen Italianen en Nederlanders op een niet al te originele maar leuke manier worden uitgemolken.

Toscaanse Bruiloftlaat zich inspireren doorFour Weddings and a Funeral, maar door de knullige manier waarop het dat doet wordt alleen maar duidelijker waarom dat een goede film is en dit helemaal niet. Dit is op geen enkele manier een succesvolle rom-com. Jan Kooijman en Sophie van Oers doen hun best, maar kunnen de film niet redden. Kooijman had hiervoor nietGTST hoeven te verlaten.