Ontspoort de nieuwe Transformers net als het te redden ruimteschip of weet deze 155 minuten durende blockbuster zelfs in 3D te boeien?
Naar verluidt zou één telefoontje van uitvoerend producent Steven Spielberg genoeg zijn geweest het ontslag van Megan Fox te bewerkstelligen, de actrice uit Transformers (2007), en Transformers: Revenge of the Fallen (2009). Ze zou regisseur Michael Bay vergeleken hebben met Adolf Hitler. In ruil krijgt de kijker Rosie Huntington-Whiteley. Niet bepaald een straf, maar in Transformers: Dark of the Moon is haar rol niet noemenswaardig. De scène waarin zij aan de kijker wordt geïntroduceerd, is hier een voorbeeld van: Carly (Rosie Huntington-Whitely) glijdt de trap op, de camera kleeft op haar benen met daarboven een rokje. Ik krijg het idee dat Huntington-Whitely vooral wordt ingezet als seksobject, want in de film loopt ze voortdurend in karige rokjes en/of jurkjes. Daar is verder niets mis mee, alleen is het nadeel dat haar karakter zo dun als een dubbeltje blijft. Megan Fox heeft tenminste nog enig charisma.
Trukendoos
Regisseur Michael Bay maakt naam in Hollywood met Bad Boys (1995), en The Rock (1996), van producer Jerry Bruckheimer. De stijl van Bay kenmerkt zich door grotesk gebruik van orkestrale scores, slow motion, en heel veel actie. Je moet er van houden als kijker, ook als je niets hebt met Transformers. De truuk uit de oude doos wordt in Transformers: Dark of the Moon naar Hollywood-wetten plichtmatig opgevoerd. De plot is in twee zinnen te beschrijven: vanaf de planeet Cybertron, de habitat van de Transformers, belandt een ruimteschip op de maan. Wanneer dit schip tijdens de Apollo 11-missie wordt ontdekt, ontwaken de Autobots uit hun slaap, en ontketent de immer voortdurende strijd tegen de Decepticons. Scenarist Ehren Kruger ( Arlington Road , Scream 3 , Transformers: Revenge of the Fallen ) weet in het eerste uur de kijker aan zijn zijde.
Vooral het koppelen van een ontspoord alienschip aan de Apollo 11-missie, een link naar Tsjernobyl, en de aanwezigheid van enkele mysterieuze Russen, geeft Transformers; Dark of the Moon vaart. In het daaropvolgende veel te lange tweede bedrijf zitten een aantal leuke scènes, waarbij Ken Jeong als Jerry Wang een komische handlanger van de Decepticons speelt die bij Sam Witwicky (Shia LeBeouf) informatie moet lostrekken. Jeong speelde in Knocked up (2007), en heeft als mister Chow in beide Hangover -films een komische noot. Ook de rol van John Malkovich als Bruce Bazos, de werkgever van Witwicky, is komisch, evenals de terugkerende John Turturro als Simmons. Maar is Transformers: Dark of the Moon de tweeënhalf uur 3D waard?
Reflectie
Scenarist Kruger weet vooral te reflecteren op de twee eerdere delen. Wanneer Witwicky (LeBeouf) aan Epps (Tyrese Gibson) vraagt waarom hij hem helpt, antwoordt hij: 'Because these assholes also killed my friends' . Ook is er een aantal knipogen naar Tremors (1990), Alien (1979), The Hurt Locker (2008), en eerdere werken van regisseur Bay. Reflectie biedt een podium voor relativeren, en als kijker is dat een devies om deze film te kunnen waarderen. De eindeloze reeks gevechten in de laatste veertig minuten ziet er oogverbluffend uit, maar de film is met zijn 155 minuten veel te lang. Ook de toevoeging van 3D-techniek heeft louter in de gevechtssequenties een nut, waarmee aan de discussie hierover een nieuw hoofdstuk kan worden toegevoegd. Michael Bay heeft door zijn reclame- en videoclipverleden oog voor verbluffende actie, maar als regisseur gaat hij voorbij aan één belangrijk aspect van het proces van filmmaken: identificatie. Shia LeBeouf is hier een voorbeeld van. Zijn spel zit gevangen tussen plichtmatig grappig en overdreven emotioneel. Als actieheld is hij echter geknipt voor deze rol. Het bloed dat uit de robots spuit, ziet er in 3D wel hilarisch uit.
Conclusie
Transformers: Dark of the Moon is als geweldig spektakel net zo snel weer vergeten. Hiervoor zijn twee belangrijke redenen te noemen: enerzijds de te lange speelduur, anderzijds de omschakeling na ruim een uur naar de klassieke ontvouwing die leidt tot een plichtmatige finale. Gelukkig bevat de film meer dan voldoende humor, mede te danken aan Ken Jeong, John Malkovich, en John Turturro. Het is alleen jammer dat dit drietal weinig toevoegt aan het verhaal.
