Als een aantal criminelen het gigantische huis van de familie Miller binnenvallen op zoek naar geld en diamanten, krijgen ze een koekje van eigen deeg als blijkt dat de familie Miller bereid is om terug te vechten.
De familie Miller woont in een riant zelf ontworpen huis te midden van bossen en aan het water. Vader Kyle (Nicolas Cage) handelt in diamanten en andere waardevolle stenen en moeder Sarah (Nicole Kidman) houdt zich bezig met het ontwerpen en onderhouden van de villa. Alhoewel Kyle en Sarah wat uit elkaar lijken te groeien, zijn ze eenduidig wat betreft de opvoeding van hun vijftienjarige dochter Avery (Liana Liberto). Het lijkt een doodnormale avond te worden als Avery aan Sarah vraagt of ze ’s avonds naar een feestje van vrienden mag. Sarah wijst dit verzoek af en Avery gaat mokkend naar haar kamer om er even later tussenuit te knijpen. Als er een paar uur zijn verstreken, gaat opeens de deurbel. De politie meldt zich met de mededeling dat er een aantal inbraken in de buurt zijn geweest en dat ze het huis van de familie Miller ook even willen controleren. Kyle laat de agenten zonder verder te vragen binnen, zich niet bewust van het feit dat hij zojuist een bende criminelen op zijn terrein heeft gelaten. Ze hebben het gemunt op Kyles vermogen en houden de familie gegijzeld totdat ze hebben waar ze voor zijn gekomen. Maar de gijzeling krijgt een twist wanneer blijkt dat de familie Miller zich niet zomaar gewonnen geeft.
Midlifecrisis
Joel Schumacher heeft inmiddels dertig films geregisseerd en niet allemaal zijn ze even goed. Nu kunnen weinig kunstenaars zichzelf telkens overtreffen, maar bij Schumacher kan de kwaliteit van zijn films onderling enorm verschillen. Schumacher kreeg het voor elkaar om de Batmanreeks op een Nickelodeon kinderserie te laten lijken. Met superhelden kan Schumacher klaarblijkelijk niet goed overweg, maar met antihelden weet hij wel raad. Zo creëerde hij de ultieme antiheld met D-FENS inFalling Down, de piek op de filmkerstboom van Schumacher. De laatste paar jaar zit het Schumacher ook niet bepaald mee;The Number 23,Town CreekenTwelvescoorden allemaal matig. Kenmerkend voor films van Schumacher is dat zijn protagonist vaak het heft in eigen handen neemt. Dat is ook het geval in Trespass. Een jaar of tien geleden zat je nog gebeiteld als je de naam Nicolas Cage op je filmposter kon zetten. NaThe Wicker Manlijkt een midlifecrisis bezit te hebben genomen van de scriptkeuze van Cage, want geraffineerd en diepgaand acteerwerk hij heeft al jaren niet meer laten zien. Het recente oeuvre van Nicole Kidman bevat daarentegen wel wat degelijke cinema, zoals het recenteRabbit Hole. Maar ook Kidman lijkt gezien haar opgespoten lippen en strakgetrokken gezicht slachtoffer van de midlifecrisis. Het is te hopen voor Schumacher datTrespassdaar niet onder te leiden heeft.
Phonebooth
Trespassis voornamelijk gefilmd op één locatie en de gebeurtenissen vinden allemaal plaats op één avond, afgezien van een paar flashbacks. Schumacher heeft metPhoneboothal bewezen dat hij een expert is op dit gebied. Trespass is gefilmd met meerdere handheld camera’s om zoveel mogelijk beelden te kunnen opmerken in de kleine ruimte. Ook de shots en de camerabewegingen zijn soms verrassend en vernieuwend. Zo is er bijvoorbeeld een shot van de familie Miller die op hun knieën gebukt naar de grond kijkt. De camera beweegt dan onder hen langs en filmt hun onderaanzicht. De sets en de omgeving zijn op een professionele manier in beeld gebracht en ondersteunen zo de beklemmende toon van het verhaal.
Lachwekkend slecht
Tot zover het positieve commentaar op deze film. Voor de rest van de film gelden twee woorden: lachwekkend slecht. We kennen ze allemaal wel die parodie films:Scary Movie, Disaster Movie, Superhero Movieetc.Trespasskan net zo goed een parodie op zichzelf zijn. Ten eerste is het script gewoon een parodie op elke gijzelfilm die ooit is uitgebracht, het slachtoffer dat de gijzelaar probeert te overreden, familieleden die als magneten samenklitten en samen janken en een plan dat wordt bedacht om de gijzelaar voor de gek te houden. Ten tweede vallen er opmerkelijk veel doden, natuurlijk wel aan de kant van de slechteriken, maar de manier waarop deze personages doodgaan is soms wel erg ver gezocht en dat resulteert hier en daar in onbedoeld grappige momenten.
Puzzel
Cage noemde deze film een puzzel waarin langzaam alle stukje op zijn plaats vallen. Het zou leuk zijn als dat inderdaad zo was, maar meneer Cage heeft de film waarschijnlijk nog niet gezien, want, de stukjes zijn al op zijn plaats gevallen voordat er überhaupt gepuzzeld kan worden. Alles wat er gebeurt in de film heeft zo duidelijk een doel, dat de kijker bijna niet hoeft na te denken. Aan het begin van de film loopt Kyle bijvoorbeeld door een bouwplaats naar een robuust metalen blok en glijdt er even over met zijn hand. Je hoeft niet te hebben gestudeerd om te weten dat we dat metalen blok later in de film nog terug zullen zien. Ook de flashbacks van Sarah, die de kijker moeten laten denken dat ze een overspelig loeder is, zijn voorspelbaar en ook nog eens pijnlijk slecht weergeven. De personages zijn als het karton waar de puzzel van gemaakt is. Geen enkel personage weet een blijvende indruk achter te laten. Het is eigenlijk niet eens duidelijk hoeveel gijzelaars er nu precies zijn. Alhoewel alle acteurs in de film ooit hebben bewezen zeer bekwaam te zijn, kan zelfs een prof niets van deze rollen maken.
Conclusie
De criminelen in de film zijn niet de enigen die een overtreding begaan. Schumacher begaat er met deze film ook één; mensen geld laten betalen voor een slecht geleverde dienst. Toegegeven, het camerawerk en de settings zijn verrassend en maken dat de film niet saai wordt. Maar het script, dat eerder een parodie lijkt dan een serieuze film, is ontzettend eendimensionaal. Daarnaast is de film gewoon niet spannend omdat de er voor de kijker niets te speculeren valt over de plot, wat toch een must is voor een goede thriller.
