Twelve - recensie

Clichématige mozaïekfilm over de gevolgen van drugsgebruik binnen een elitaire groep jongeren overtuigt nergens.

Joel Schumacher is eigenlijk een beetje het lachertje van Hollywood. De regisseur heeft na de hilariteit om de ‘bat nipples’ uit het voor een razzie genomineerde Batman & Robin zijn carrière erg steil bergafwaarts zien gaan. Maar met zijn 71 jaar gaat Schumacher nog gewoon door met het regisseren van films die steeds net de plank mis slaan. Het goede The Phantom of the Opera leek even een keerpunt te zijn in zijn oeuvre en The Number 23 was vooral door het goede acteren van Jim Carrey net een bovengemiddelde film. Die film had misschien maar beter zijn laatste moeten zijn, want Town Creek bracht hem weer terug naar zijn ondermaatse niveau en zijn nieuwste film Twelve zet die jammerlijke trend voort.

Het bronmateriaal voor is het gelijknamige boek van Nick McDonell, die het op zijn 17de schreef. Het boek, en daarmee ook de film, draait om White Mike en de personen waar hij mee in contact komt tijdens het dealen van drugs. Dit zijn vooral de elitaire rijkeluiskinderen in de gegoede buurten van New York, die vrij zijn en vermaak zoeken. Dit vermaak wordt vooral gevonden in het geven van grote feesten en op die feesten wordt het nodige aan drugs gebruikt. Nieuw, populair en erg verslavend is de drug Twelve, die White Mike weigert te dealen, maar die zijn leverancier Lionel wel levert. Deze drug zet een serie gebeurtenissen in gang die de basis voor het verhaal van vormen. Elk karakter heeft bepaalde motivaties en uiteindelijk leidt dat tot één climax, misschien het beste te vergelijken met de gelijksoortige film . De hoofdrolspelers zijn vooral tieners die grotendeels slecht gecast zijn en niet weten te overtuigen. White Mike wordt gespeeld door acteur Chace Crawford, waardoor de film ook wel erg veel gelijkenissen krijgt met die serie. Ook de casting van Curtis ’50 Cent’ Jackson als de leverancier van White Mike is standaard en cliché. Dan is er nog Emily Meade als een slimme studente die verre van slim overkomt. Esti Ginzburg speelt dé schoonheid van New York en omstreken, die eigenlijk totaal niet boven de anderen uitsteekt, omdat de gehele cast slechts lijkt te zijn gekozen op uiterlijk. Daarnaast zou ze verleidelijk en manipulatief moeten zijn, maar ook daar is niets geloofwaardigs aan. De enige die een beetje positief opvalt, is Emma Roberts die het morele kompas in de film voorstelt en gewoon aardig acteert. De echte doodsteek voor de film is echter het teveel aan verhaallijnen en het tekort aan diepgang. Om een mozaïekfilm te laten werken, moet de kijker een sociale band met elk karakter krijgen en om hun lot gaan geven. Niets is echter minder waar in , want voordat de kijker echt grip op een karakter kan krijgen, wordt er alweer geschakeld naar een ander karakter. En in plaats van de karakters zichzelf te laten uitleggen, wordt er gebruik gemaakt van de volledig misplaatste en belevingsloze narratie van Kiefer Sutherland. Wie deze narrator is en waarom hij bijvoorbeeld moet beschrijven wat een van de karakters in zijn zakken heeft, wordt nooit duidelijk. Daar komt bij dat bijna alles over elk personage in de eerste tien minuten van de film wordt verteld, terwijl de kijker dan nog totaal geen beeld heeft van de personen waar die informatie op geprojecteerd moet worden. Vervolgens kan de climax van de film niet vroeg genoeg komen en is deze eerder een opluchting dan een emotionele mokerslag.

Hier en daar bevat wel een interessant, maar losstaand element, zoals de witte kamer bij sommige flashbacks van White Mike. Het formele systeem is hierin echter totaal niet constant en daardoor wordt de mogelijke kracht ervan teniet gedaan. Het verhaal voelt erg clichématig aan en is voorspelbaar. Misschien zijn de acteurs best talentvol, maar de rollen geven ze niet genoeg speelruimte, waardoor het acteerwerk zwak is. En zo zal deze film erg snel vergeten zijn, want het enige opvallende aan zijn de zwaktes. Jammer voor Schumacher, maar deze film kun je beter overslaan.