Two Jacks - recensie

De appel valt niet ver van de boom.

Hollywoodregisseur Jack Hussar (Danny Huston) is in Los Angeles op een zoektocht naar investeerders voor zijn nieuwste film. Hij is blut. Nitwit Brad (Dave Pressler) herkent Hussar op het vliegveld. Stille bewonderaar Brad vergezelt hem naar zijn hotel. Hij betaalt zelfs de nog openstaande rekening voor Hussar. Maar het kwaad is al geschied: Hussar wordt alsnog de toegang tot het hotel ontzegd, waarschijnlijk vanwege zijn slechte reputatie. Want het staat buiten kijf dat Jack Hussar een onuitstaanbare, onwetende en vooral verwaande man is. Zo'n zelfbenoemd artiest die alles wat in zijn weg komt platwalst.

Ondertussen heeft Brad zichzelf de titel van producent gegund. Samen reizen de twee ongeleide projectielen naar een feestje hoog in de bergen van Hollywood. Hussar wordt door vrijwel alle bezoekers ontvangen als een oude held. Op de wonderschone Diana (Sienna Miller) na. Daar beland hij dan ook mee in bed, om vervolgens haar Mercedes te 'lenen' voor een nachtelijk onderonsje met twee andere dames. We zien ook hoe Hussar zijn vermogen heeft verkwanseld, door te gokken met Lorenzo (Richard Portnow), de onbetrouwbare filmmagnaat. In het tweede gedeelte van de film herhaald dit euvel zich nogmaals. Dan met Hussar's zoon Jack, die wordt vertolkt door Jack Huston (Boardwalk Empire).

Tolstoj

Wellicht wilde regisseur en scriptschrijver Bernard Rose (Immortal Beloved) iets zeggen over genetica? Rose,niet echt een gevierd filmmaker, bewerkte het korte verhaalTwee Huzaren van Leo Tolstoj tot een doorsnede of omlijsting van het leven van een cineast. Rose lijkt te willen verbeelden hoe het leven en de glamour van een regisseur in Hollywood er werkelijk uitziet. Hij focust zich niet op het maken van een film, de kerntaak van een regisseur, maar op alle trammelant daar omheen. Je moet een narcist zijn om te overleven. En je moet de vele verleidingen kunnen weerstaan. Iets waar Hussar en zijn zoon de nodige moeite mee hebben. En met de opvolging van vader naar zoon, creëert Rose een merkwaardige cyclus waarin beide personages dezelfde problemen onder ogen krijgen. Gek genoeg heeft Jack Hussar junior niets geleerd van de getroebleerde carrière van zijn vader. Als hij in Los Angeles arriveert, dan wil hij in hetzelfde hotel verblijven. Met als gevolg dezelfde zinloze discussies tussen de weledelgeleerde Hussar en het hotelpersoneel.

Dogma

In de kern lijkt Rose' concept authentiek. Hij brengt Los Angeles op grauwe wijze in beeld. In Rose' Los Angeles is weinig zon te bekennen. Tegelijkertijd lijkt de productiekwaliteit vanTwo Jacks helemaal nergens naar. De film oogt 'dogmatisch', flets en vlak. Deze keuze lijkt zonder doel, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Sofio Coppola'sSomewhere, een film die in zekere zin dezelfde thema's aansnijdt en wel excelleert in de 'dogma' look. InTwo Jacks resoneert de ornamentrijke versiering van Sienna Miller's tenue ontzettend met de goedkope wijze waarop het geheel in beeld wordt gebracht. Alsof je naar eenbehind the scenesaflevering van dezelfde film zit te kijken. De afdeling kostumering doet met naar Marlène Dietrich referende outfits zo haar best. En dan krijg je toch een eendimensionaal resultaat. Want Miller ziet er in haar scene, want met tien minuten screentime houdt het wel op, toch best intrigerend uit. Ze wordt met een soort wazige camerafocus in beeld gebracht. Dit lijkt een stille ode te zijn aan de gouden jaren van Hollywood.

Die stille ode lijkt langzaam te sterven met als gevolg dat het fletse karakter weer opdoemt, en dat straalt af op de cast. Dave Pressler is met zijn geforceerde gehakkel geen echt talent. In dialoog met de wel overtuigende Danny Huston lijkt het net alsof je naar reality tv zit te kijken, en dan de minst slechte take. Dat geldt voor andere acteurs uit het ensemble net zo, mede door het gebrek aan uitdieping en een overschot aan oninteressante personages. En dan is Rose ook nog eens een fan van de gimmick. Als hij is geland op het vliegveld van LA en Brad hem een lift aanbiedt (in een taxi?), dan moeten ze nog even bij een andere afdeling langs om zijn gigantische hond op te halen. Tegen de tijd dat de heren op het feestje belanden, heb je twintig minuten lang naar een vaak gebruikte VHS tape zitten te kijken waarin een uitgerangeerde regisseur clichématig misbruik maakt van de bereidwilligheid van zijn net ontmoette vriend. Ja we weten dat er legio regisseurs zijn die niet eens één film hebben mogen maken, en die dagelijks dwepen met hun verdriet.

Hoe kunnen de Huston's en vooral Sienna Miller hun medewerking aan deze film hebben toegezegd? Rose is de regisseur vanCandyman, niet de ideologische opvolger van Robert Altman! En over Altman gesproken, kijkThe Player, een film die de chaos van Hollywood veel effectiever visualiseert. Of Chinatown: Roman Polanski weet intrige en verlangen als een meester op het witte doek te brengen. Dat zijn twee films die ook in Los Angeles zijn opgenomen. En zo zijn er legio meer films die memorabeler zijn.

Conclusie

De productiekwaliteit vanTwo Jacks bereikt niet het gewenste resultaat. De cameravoering is ongeïnspireerd en de uitstraling van de film kent gelijkenissen met de Deense dogma beweging, in negatieve zin. Deze esthetische keuze straalt ontzettend af op de cast, ondanks het feit dat regisseur Rose in de kern best een leuk idee had.Two Jacks draait maar in drie Nederlandse bioscopen. De vraag rijst de waarom nu juist deze gekozen hebben voor deze film. Een gevalletje block booking ?