Een magistraal regiedebuut voor Paddy Considine.
Tyrannosaur is de eerste lange film van regisseur Paddy Considine, een naam die vermoedelijk geen belletje doet rinkelen, maar toch aan enkele noemenswaardige projecten heeft meegewerkt. Zo heeft hij een aardige bijrol neergezet in Hot Fuzz en een korte film geschreven en geregisseerd genaamd Dog Altogether . Deze film sleepte flink wat prijzen in de wacht sleepte en diende als basis voor Tyrannosaur . Maar zijn beste project was in mijn ogen het wraakdrama Dead Man’s Shoes , dat helaas weinig commercieel succes heeft gekregen. Considine nam hierin de hoofdrol voor zijn rekening en werkte mee aan het script. In Tyrannosaur heeft hij het acteren aan anderen overgelaten en nam zelf het script en de regie voor zijn rekening, net als in de short waarop de film gebaseerd is.
Agressie
Hoewel de film niet autobiografisch is, heeft Considine wel inspiratie gehaald uit situaties die hij zelf mee heeft gemaakt toen hij opgroeide in de Engelse Midlands. Hij heeft de hoofdrolspelers van Dog Altogether wederom opgetrommeld voor dezelfde rollen en het verhaal uitgebreid. Joseph (Peter Mullan) is een werkloze weduwer die iets te vaak aan de fles zit. Zijn zelfdestructieve levensstijl en zijn agressieve uitbarstingen zorgen ervoor dat hij steeds verder in de ellende verzeild raakt. Hij doet vaak tevergeefs zijn best om te veranderen, maar als hij op een dag een lokale kringloopwinkel binnenvlucht, komt hij de barmhartige en christelijke Hannah (Olivia Colman) tegen. Ze groeien langzaam naar elkaar toe, maar al snel blijkt Hannah net zo veel problemen te hebben als Joseph en hun vriendschap blijkt dan ook lastig in stand te houden.
Geen simpel effectbejag
Ondanks dat de film vol met ellendige gebeurtenissen en nare personages zit, weet Considine het verhaal zo te sturen dat je blijft meevoelen met de karakters. Het zijn dan ook de kleine positieve momentjes die alle nare gebeurtenissen in een ander daglicht zetten. Mensen zitten gevangen in een web van narigheid, maar doen er alles aan om er uit te komen. De narigheid en schokkende gebeurtenissen voelen dan ook nooit als effectbejag, maar heel oprecht en als kijker wordt je soms echt bij de strot gegrepen.
Fenomenaal acteerwerk
Het acteerwerk is fenomenaal in deze film, Mullan zet een onvoorspelbare Joseph neer die letterlijk ieder moment in woede kan uitbarsten. Zo schopt hij in de eerste minuten ineens zijn hond dood na een intense woede uitbarsting. Colman acteert eveneens geweldig als Hannah die het beste met de wereld voor heeft, maar ondertussen thuis totaal geen respect van haar man krijgt. Als de twee personages samen komen, ontstaan enkele prachtige en ongemakkelijke momenten. De chemie tussen Mullan en Colman is fenomenaal, juist omdat ze niet natuurlijk met elkaar omgaan. Joseph probeert zijn leven op rit te krijgen, maar tegelijk krijgt hij steeds meer van de sores van Hannah over zich heen, dit terwijl het aanvankelijk Hannah was die Joseph wilde helpen. Dit alles mondt uit in een climax scène die me een brok in mijn keel bezorgde, niet zozeer vanwege de schokkende onthulling maar vanwege het angstaanjagend realistische acteerwerk en de gewaagde montage. Je ziet de acteurs zichzelf helemaal blootgeven en echt helemaal stuk gaan tijdens die scène, maar de afstandelijkheid blijft. Hoe ga je in godsnaam om met dergelijke ellende van een ander als je zelf amper je leven op rit hebt en je niets kunt zeggen, je niet kan bewegen, maar op dat moment gereduceerd wordt tot een nutteloos hoopje mens.
Conclusie
Tyrannosaur is een geweldig debuut voor Considine, een sterk en onvoorspelbaar script gepaard met geweldig acteerwerk. Je krijgt een hoop ellende over je heen, maar het voelt nooit als effectbejag. Hopelijk krijgt deze film wat grotere aandacht dan Dead Man’s Shoes ooit kreeg.
