Ushi Must Marry - recensie

Een pretentieloze (lach)film vol ranzige niet-humoristische humor.

De verwachtingen voor de film van Wendy van Dijks alter ego Ushi Hirosaki waren niet hoog gespannen. Zelfs regisseur Paul Ruven noemtUshi Must Marry een ‘pretentieloze lachfilm’. Een waar meesterwerk dat Nederland eindelijk weer eens een Oscar zal opleveren zal dus niemand verwachten.

Eind jaren negentig laat Wendy van Dijk Nederland voor het eerst kennis maken met Ushi Hirosaki in haar programmaUshi en Van Dijk. Destijds was dit vrij verfrissende en baanbrekende televisie. Dit kwam met name door de seksueel getinte vragen die uit de mond van de Japanse interviewster vlogen. Anno 2013 zijn dit soort vragen echter niet meer zo spannend. Toch is besloten dat het niet genoeg was om Ushi enkel op televisie ongemakkelijke interviews af te laten leggen. Met hulp van regisseur Paul Ruven moet Ushi nu ook op het witte doek gaan stralen. Ruven lijkt een goede keus als regisseur, in 1995 maakte hij alFilmpje! met Paul de Leeuws typetjes Bob en Annie de Rooij in de hoofdrol.

Het verhaal vanUshi Must Marry is er één van dertien in een dozijn: moederlief wil dat haar dochter trouwt, omdat ze anders de schande van de familie is. Dochter weigert de door haar moeder uitgekozen huwelijkskandidaat en ze krijg kort de tijd om de ware liefde te vinden. Tijdens haar zoektocht komt de dochter in allerlei bizarre situaties terecht waarvoor in dit geval een grote hoeveelheid B-sterren en andere vreemde types zijn opgetrommeld. Het is hierbij opvallend hoe de onoriginaliteit tot in de kleinste details van de film is doorgevoerd. Zo heet de sumoworstelaar waarmee Ushi van haar moeder mee moet gaan trouwen Sumo. Je moet er maar opkomen.

Ondanks de lage verwachtingen opent de film vrij sterk. De begintitels zijn werkelijk prachtig en het interview met Patrick ‘Dr. McDreamy’ Dempsey is best grappig. Na dit interview begint echter de grote teleurstelling. Waar Ushi op televisie werkt, omdat er eengrande finale met grote onthulling is, is dit niet het geval in de film. Er is geen geschokte reactie van de gedupeerde ster, en dat is jammer. Daarbij lijkt een groot deel van de interviews gescript, waardoor de charme van de ongegeneerde Ushi verloren gaat. Het script doet ook denken aan slechte Jackass aftreksels. Het blijft verbazen dat er daadwerkelijk iemand is geweest die het oprecht grappig vond om Ushi’s assistent Tojo tot viermaal toe uit bed te laten vallen en al zijn ledematen te laten breken. Andere grappen zijn gewoonweg ranzig. Zo vergeet Sumo permanent zijn broek aan te trekken en geniet hij ervan om de hele boel lekker onder te kakken. Een klein lichtpuntje in de film is etiquette expert William Hanson. Deze meneer neemt zichzelf veel te serieus wat tot redelijk grappige quotes leidt.

Hoewel Ruven de verwachtingen voor deze film al lekker laag hield door het een pretentieloze lachfilm te noemen, voldoet de film zelfs niet aan deze omschrijving. Het grootste gedeelte van de film is namelijk gewoon te flauw om komisch te zijn. Dat zelfs de bloopers tijdens de aftiteling niet leuk zijn, zegt eigenlijk al genoeg. Al met al is het droevig om te moeten concluderen dat de begintitels en een etiquette expert die vijf minuten in beeld is het leukste aan de hele film zijn. Een blik op de trailer van Ushi Must Marry maakt ook meteen het bekijken van de gehele film compleet overbodig.