Vampire Academy - recensie

Tienervampiers met Harry-Potterachtige problemen.

Verleg je alcoholpromillages als nooit tevoren, want met alleen je verstand op nul zal je niet van een koude kermis thuiskomen. Dit is wat overdreven natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn datVampire Academyeen nieuw dieptepunt op het gebied van film heeft neergezet. Regisseur Mark Waters (Freaky Friday, Mean Girls) lijkt er zich alleen niet helemaal bewust van te zijn dat de zelfspot die hij in deze film heeft aangebracht verder reikt dan zijn intenties, wat zorgt voor de onbedoelde amusementswaarde.Vampire Academyis de eerste verfilming uit de zesdelige boekenreeks van Richelle Mead en hopelijk ook meteen de laatste.

Rose is een 17-jarige ‘Dhampir’ die als half-vampier en half-mens een eenzijdige taak heeft om de Moroi te beschermen. Rose beschermt Lissa, de laatste prinses van de Dragomir bloedlijn. De ‘Moroi’ zijn sterfelijke vampiers die buiten de mens om een vredelievend bestaan willen hebben, maar worden echter door de onsterfelijke ‘Strigoi’ vampiers nagejaagd die zoveel mogelijk Moroi willen bijten om ze Strigoi te maken. Rose en Lissa hebben twee jaar lang van hun schooltijd op St. Vladimir's gespijbeld om een normaal leven te leiden in Portland. Dimitri Belikov - een Dhampir - weet hen uit deze droom te helpen en terug te brengen naar school om de verloren lesuren in te halen. Daarbij komt nog de pubertijd, jongens, jaloezie, een mysterieuze pestkop en hetr feit dat de Moroi ook toverkrachten hebben.

Ratelbak

Vampire Academyheeft door de setting veel weg van Harry Potter, maar er zijn ook veel connecties te vinden met andere films zoalsKick-AssenBatman Begins. Referenties die verre van subtiel gebracht worden, net als het moppenboekje dat al vanaf de eerste minuut wordt opengegooid en maar weinig rake klappen uitdeelt. Elke scène springt van de hak op de tak, met het ene flauwe gebeuren na de ander, waarbij de doorratelende Rose alle stukjes aan elkaar praat. Om maar over het totaal onzinnige verhaal te zwijgen dat nog een extra rimpel van verbazing op je voorhoofd tovert hoe de makers ooit op het idee gekomen zijn om het boek met zo’n te aanschouwen inhoud te verfilmen. Het antwoord zal waarschijnlijk ergens in de buurt komen van: ‘Het is zo gek, dat het briljant is’.

Serieus grappig

Briljant is wat buitensporig om in een recensie overVampire Academyte zetten, maar de moraal van het verhaal is dat het materiaal op een andere manier bekeken dient te worden om jezelf te vermaken. Mark Waters zorgt met een portie zelfspot en sarcasme voor goedkope amusementswaarde, die vaak nog voor schaterlachjes zorgt en je wakker houdt door het hoge tempo waarin de film zich voortbeweegt. Mark lijkt overtuigd dat hij de touwtjes in handen heeft, maar met diezelfde hoeveelheid onzin en amateurisme probeert Waters ook een serieuze invalshoek te kiezen. Dezelfde onwetendheid wordt door de cast geheel overgenomen en zorgt samen met de crew voor genoeg ironie om de gehele film vermakelijk te zijn.

Vampire Academy is een niet te bevatten prutswerkje dat de draak steekt met de kijker maar uiteindelijk door zichzelf wordt bedwelmd. Een perfect voorbeeld biedt zich al in de eerste paar minuten aan wanneer er een grapje wordt gemaakt dat de vampiers in soortgelijke films niet glinsteren in de zon, maar dat ten opzichte daarvan de vampiers in de wereld vanVampire Academy‘echt’ zijn. Een duidelijke knipoog naar deTwilight-films, maar dat je later ziet dat deze ‘echte’ vampiers kunnen toveren, is grappig op een onbedoelde manier die niet iedereen zal waarderen. Eenguilty pleasureligt bij deze troep nog enigszins op de loer, maar het mag duidelijk zijn dat dit het enige compliment is dat Mark Waters ooit in zijn carrière mag ontvangen.