Libanon, 1982. Het Israëlische leger poogt een einde te maken aan de Palestijnse beschietingen, maar faalt hierin. Het mondt uit in een desastreus bloedbad en een dode Libanese president.
Ari Folman, regisseur van, en tevens hoofdpersonage in , vocht mee als Israëlische soldaat maar kan zich er vrijwel niets meer van herinneren. In de film zien we hoe Ari zijn vroegere strijdmakkers opzoekt om te praten over Libanon. Beetje bij beetje krijg je als kijker een volledigere reconstructie van de tragische gebeurtenissen als Ari zich weer dingen begint te herinneren.
Flash animatie
Folman koos er voor om zijn autobiografische documentaire in animatie uit te beelden. Een dappere keuze want Israël heeft, net als Nederland, maar nauwelijks ervaring op het gebied van de lange animatiefilm. Met slechts een handjevol animatoren (allen terug te zien als geanimeerde bijfiguren in deze film) begon een lang en moeilijk proces. Niet alleen moest het kleine team vaak zelf het wiel opnieuw uitvinden voor wat betreft animatietechnieken maar daarnaast had de film een controversieel onderwerp en was er weerstand vanuit de politiek. Vier jaar was er voor nodig om Waltz with Bashir , Israëls tweede lange animatiefilm, te voltooien. Er is gewerkt met verschillende animatietechnieken, waarvan de flashtechniek het meeste opvalt. Toegegeven moet worden dat de manier waarop flash is gebruikt, geavanceerd is, maar het blijft toch 'slechts' flashanimatie. De personages willen niet tot leven komen. Doordat bewegingen houterig zijn en soms zelfs schokkerig, hebben de personages nog het meeste weg van Wajangpoppen. Deze tekortkoming is niet enkel te wijten aan de levensloze manier van animeren.
Ari Folman heeft teveel in deze film willen stoppen; een teveel aan personages draagt zo bij aan een de weinige diepgang van het verhaal. De stijl is rommelig en zit vol stijlbreuken. Zo zijn de humoristische scènes volkomen misplaatst en missen de erotische scènes hun functie, terwijl de 'zwaardere' scènes te langdradig zijn om je echt te kunnen raken.
Folman koos er voor om zijn autobiografische documentaire in animatie uit te beelden. Een dappere keuze want Israël heeft, net als Nederland, maar nauwelijks ervaring op het gebied van de lange animatiefilm. Met slechts een handjevol animatoren (allen terug te zien als geanimeerde bijfiguren in deze film) begon een lang en moeilijk proces. Niet alleen moest het kleine team vaak zelf het wiel opnieuw uitvinden voor wat betreft animatietechnieken maar daarnaast had de film een controversieel onderwerp en was er weerstand vanuit de politiek. Vier jaar was er voor nodig om Waltz with Bashir , Israëls tweede lange animatiefilm, te voltooien. Er is gewerkt met verschillende animatietechnieken, waarvan de flashtechniek het meeste opvalt. Toegegeven moet worden dat de manier waarop flash is gebruikt, geavanceerd is, maar het blijft toch 'slechts' flashanimatie. De personages willen niet tot leven komen. Doordat bewegingen houterig zijn en soms zelfs schokkerig, hebben de personages nog het meeste weg van Wajangpoppen. Deze tekortkoming is niet enkel te wijten aan de levensloze manier van animeren.
Ari Folman heeft teveel in deze film willen stoppen; een teveel aan personages draagt zo bij aan een de weinige diepgang van het verhaal. De stijl is rommelig en zit vol stijlbreuken. Zo zijn de humoristische scènes volkomen misplaatst en missen de erotische scènes hun functie, terwijl de 'zwaardere' scènes te langdradig zijn om je echt te kunnen raken.
Gimmick
Hiermee krijg je het idee als kijker, dat de keuze om deze film te animeren, niet meer dan een gimmick is. Een gewiekste manier van Folman om te verhullen dat het aan een goed verhaal ontbreekt, dat het script aan alle kanten rommelt en dat sterke personages er niet zijn. Waarschijnlijk is er ook voor animatie gekozen, en niet voor live action, om zo over het bloedbad in Libabon te kunnen vertellen zonder censuur of inmenging van de politiek. Nu was het nog steeds moeilijk om deze film gemaakt te krijgen, maar het is zeer waarschijnljk dat Waltz with Bashir als live action documentaire het daglicht nooit had gezien. Animatie wordt nog altijd gezien als iets voor kinderen, waardoor er minder streng op wordt gelet. Folman gebruikt animatie dan ook als middel én doel. Het gebruik van animatie voegt uiteindelijk dan ook niks toe. Sterker nog, het verzwakt. De film eindigt met archiefmateriaal: journaalbeelden van weenende vrouwen te midden van bloed en puinhopen. Niet alleen is deze laatste scène het sterkste van de hele film, het maakt eigenlijk al het voorgaande overbodig. En dat is zonde.
Hiermee krijg je het idee als kijker, dat de keuze om deze film te animeren, niet meer dan een gimmick is. Een gewiekste manier van Folman om te verhullen dat het aan een goed verhaal ontbreekt, dat het script aan alle kanten rommelt en dat sterke personages er niet zijn. Waarschijnlijk is er ook voor animatie gekozen, en niet voor live action, om zo over het bloedbad in Libabon te kunnen vertellen zonder censuur of inmenging van de politiek. Nu was het nog steeds moeilijk om deze film gemaakt te krijgen, maar het is zeer waarschijnljk dat Waltz with Bashir als live action documentaire het daglicht nooit had gezien. Animatie wordt nog altijd gezien als iets voor kinderen, waardoor er minder streng op wordt gelet. Folman gebruikt animatie dan ook als middel én doel. Het gebruik van animatie voegt uiteindelijk dan ook niks toe. Sterker nog, het verzwakt. De film eindigt met archiefmateriaal: journaalbeelden van weenende vrouwen te midden van bloed en puinhopen. Niet alleen is deze laatste scène het sterkste van de hele film, het maakt eigenlijk al het voorgaande overbodig. En dat is zonde.
