Wanderlust - recensie

Twee yuppen begeven zich onder een gemeenschap van boomknuffelaars als hun bestaan in de stad in gevaar komt. Een succesformule voor hilariteit of een voorteken van flauwe humor?

George en Linda zijn een in New York gevestigd stel dat wordt geconfronteerd met de harde wereld van het stadsleven. George verliest zijn baan als zijn werkgever in de problemen komt en HBO wil de documentaire van Linda over de verschrikkelijke omstandigheden waarin pinguïns leven niet uitzenden. Moe van de dagelijkse beslommeringen besluiten ze om een tijdje bij de broer van George in Atlanta te gaan wonen. Onderweg komen ze echter langs Elysium, een commune waar vrije geesten hun dagen dicht bij de natuur doorbrengen. Aan het begin verwondert het paar zich over de vreemde rituelen die de bewoners erop na houden, maar al snel komen ze erachter dat hun vrije levensfilosofie eigenlijk best prettig kan zijn.

Wanderlust is geschreven door Ken Marino en David Wain. Laatstgenoemde deed eveneens de regie van de film. Samen heeft dit duo al vele werken voortgebracht, The Ten (2007) enRole Models (2008) zijn hier de meest recente voorbeelden van. Net als in hun nieuwste film had Paul Rudd hierin een hoofdrol. Rudd wordt bijgestaan door Jennifer Aniston, waarmee hij al eerder het beeld deelde inFriends (1994-2004) enThe Object of My Affection (1998). Andere komische karakters worden vertolkt door onder andere Justin Theroux (American Psycho, Mulholland Dr.), Malin Akerman(Watchmen, The Heartbreak Kid) en Alan Alda (M*A*S*H, The Aviator).

Het kleurrijke platteland van Georgia vormt de achtergrond van het grootste deel van het verhaal. Het interieur van het grote landhuis is al even karakteristiek en vormt een sterk contrast met de strakke inrichting die de stadse woningen kenmerkt. Deze toepasselijke omgeving wordt ondersteund door een gevarieerde soundtrack met muziek uit verschillende decennia. Samen zorgen ze voor het duidelijk neerzetten van de sfeer die George en Linda steeds meer gaan waarderen. Een vlot verteltempo zorgt er verder voor dat de film lekker gemakkelijk wegkijkt, slechts onderbroken door een aantal ongemakkelijke stiltes die kenmerkend zijn voor de humor van Wain en Marino. Alles lijkt goed te lopen, totdat het verhaal verandert in een simpele reeks grappen over de hippiegemeenschap.

Als het verhaal eenmaal de commune bereikt heeft, wordt duidelijk dat de simpele opzet simpelweg een excuus is om grappen te maken over de personages die in de jaren ’60 zijn blijven steken. De groep laat in de film weten dat ze zichzelf niet zien als boomknuffelaars, maar uiteindelijk wordt het merendeel van de scènes toch gevuld met vrij gemakzuchtige grappen over dit soort mensen. Zo is er een scène waarin één van de bewoners zich enorm opwindt over het doodslaan van een vlieg, naast een andere sequentie waarin het gebruik van hallucinerende middelen zorgt voor allerlei surrealistische taferelen. De lachsalvo’s die hier het gevolg van zouden moeten zijn blijven echter uit, een groot probleem voor een film die komisch zijn ten doel heeft.

Het gevoel dat de opzet van de film een simpele rechtvaardiging vormt voor een serie sketches, komt met name voort uit het feit dat er weinig tot geen stimulans voor de personages is. In het begin hebben George en Linda nog grote financiële problemen, maar op het moment dat ze zich vestigen bij de groep lijken deze verdwenen te zijn. Wat volgt is een serie bizarre situaties die simpelweg voortkomen uit het dagelijks leven in de commune. De afwezigheid van een probleem wordt pas laat in de film verholpen wanneer het voortbestaan van de groep in gevaar komt. Helaas wordt deze plotlijn teleurstellend afgesloten met een schoolvoorbeeld van deus ex machina - het verschijnsel dat een vastgelopen plot plotseling wordt opgelost door iets wat uit het niets komt opzetten. Verder wordt er pas in het laatste half uur een antagonist geïntroduceerd, wat de structuur ook niet ten goede komt. Het moge duidelijk zijn dat er veel mis is met de opzet van de film.

Het is gelukkig niet alleen kommer en kwel wat betreftWanderlust. De film zorgt op enkele momenten zeker voor een training van de lachspieren, maar deze momenten zijn helaas vrij schaars. De geestige vertolking van de verscheidenheid aan grappige personages is de grootste humoristische bron. De prestatie van Alan Alda (M*A*S*H, The Aviator) springt eruit door zijn komische interpretatie van Carvin ‘The Lion’, de schijnbaar enige oprichter van Elysium die nog in leven is. Helaas staan tegenover de leuke interacties rond hem een hoop smakeloze grappen die doen verwonderen waarom de film slechts een 12+ advies heeft gekregen in Nederland.

Een aantal elementen vanWanderlust doen hopen naar een beter eindproduct. De art direction, soundtrack en cast zijn allemaal van goed niveau en zorgen hier en daar voor een aantal humoristische momenten. De dubieuze structuur, in combinatie met een groot aantal flauwe en smakeloze grappen, zorgt er helaas voor dat de film lang niet de frisse kijkervaring blijkt waar eerst naar gehint wordt.Wanderlust is uiteindelijk dus niet een onmisbare komedie geworden, daar kunnen zelfs een cameo van Ray Liotta en een referentie naar de Nintendo Power Glove niets aan veranderen.