Weekend - recensie

Wat begint als een one-night stand tussen twee mannen, blijkt voor beiden een ingrijpend moment in hun leven te zijn.

Weekendbegint met een uit het leven gegrepen uitgaansritueel: met relaxte kleren, de goede schoenen en wat zelfvertrouwen stapt Russell een club binnen, om vervolgens als een spel om jongens heen te draaien. Hij lijkt niet echt succesvol, totdat we als kijker in één keer 's ochtend in zijn slaapkamer belanden en blijkt dat hij een mooie one-night stand heeft gescoord, Glen. De introverte Russell en de extroverte Glen maken een intens weekend door, van aantrekking en afstoting, waarbij beide mannen in korte tijd weten door te dringen tot elkaars ziel en door het loswoelen van hun gedachten en gevoelens heel dicht bij elkaar komen. Alleen blijft het bij dat ene weekend; Glen vertrekt aan het eind ervan voor een paar jaar naar Amerika. Misschien daarom brengen die paar dagen bij allebei zoveel teweeg.

Regisseur Andrew Haig heeft metWeekendeen verpletterende film gemaakt. Na jaren te hebben gewerkt als editor in Hollywood, begon hij met het maken van korte fil In 2010 maakte hij met Greek Pete zijn eerste speelfilm, maar met Weekend is hij nu echt doorgebroken. Samen met het sterke acteren van Tom Cullen (Russell) en Chris New (Glen), het scenario van Haigh zelf en het bijzondere camerawerk is de film een eenheid van poëtische en rauwe elementen geworden.

De kracht van het scenario zit in het levensechte van de korte maar krachtige ontmoeting. Nergens steekt het sentiment de kop op, clichées worden behendig vermeden en het homoseksuele aspect wordt niet expliciet als thema naar voren geduwd. Het is een haast universeel verhaal van liefde én eenzaamheid, al snijdt de film wel degelijk de problemen aan waar homo's ook in het vrije westen mee te maken hebben. Daarbij focust Haigh niet zozeer op het uitjouwen, maar laat vooral de geremdheid zien die veel homo's voelen om open over hun gevoelens te kunnen praten, zelfs in een vriendenkring. Russell en Glen dagen elkaar hierin uit om zich naar elkaar open te stellen.

Het camerawerk zit net als het verhaal zeer gelaagd in elkaar. Op sommige momenten, met name in de scènes in het apartement, zitten we dicht op de huid van de hoofdpersonen. In de metro of op het station neemt daarentegen de camera een flinke afstand, waardoor je je als kijker een buitenstaander, en soms zelfs voyeur voelt. In tussenshots zien we in stilstaande beelden de flats of de skyline zonder mensen haast als leeg rustpunt voorbij komen. Samen met de bijna afwezige soundtrack (op twee mooie liedjes van John Grant na, waarvan één bij de aftiteling - blijf zitten dus!) maakt dat het geheel naast levensecht ook beklemmend kan aanvoelen. Ook de beide hoofdrolspelers Cullen en New weten in hun spel hun personages een enorme diepte te geven, tot aan het aangrijpende slot toe.

Zelden zie je op zo'n mooie en intense manier een uit het leven gegrepen kortstondige liefde verfilmd als inWeekend. Door het sterke acteren, het gelaagde scenario en het bijzondere camerawerk is het een overtuigend en ontroerend meesterwerk geworden. Nergens wordt het sentimenteel, maar de film gaat tegelijk reëele problemen ook niet uit de weg.Weekendis een film die zeker langer dan een paar dagen in je hoofd blijft hangen.