"This is not a feel good movie."
Dit laat Boris (Larry David) ons in het begin van de film al weten als hij naar de camera kijkt en het publiek aanspreekt. Zijn vrienden maken hem uit voor gek, maar Boris weet dat er mensen naar hem kijken en hij wil hen zijn verhaal vertellen. Hij ziet namelijk in dat al het menselijk streven volledig nutteloos is en dat het leven alleen een kwestie van geluk is. Boris is een heel verbitterde man.
Eenzijdige discussie
Hij heeft namelijk toen hij nog samen met zijn ex-vrouw was, een zelfmoordpoging gedaan door uit het raam te springen. Helaas overleeft hij het. Hij besluit te scheiden van zijn vrouw en slijt zijn dagen door met zijn vrienden te praten over de verschrikkelijke wereld, waarin racisme en de dood een grote rol spelen. Dit alles is een hele eenzijdige discussie want Boris neemt niets van iemand aan en doet toch waar hij zelf zin in heeft, tot er een meisje voor zijn deur staat. Ze is uit Mississippi weggelopen, omdat ze het niet meer uithield met haar ouders en nu is ze in New York aangekomen om daar een nieuw leven te beginnen. Met tegenzin neemt Boris haar voor een paar dagen in huis, maar daar blijft het niet bij.
Larry David
Stand-up komiek Larry David schreef scetches voor Saturday Night Live en het vergelijkbare Fridays. Zijn doorbraak kwam toen hij samen met Jerry Seinfeld de tv-serie Seinfeld bedacht. Het personage George Costanza is op hem gebaseerd. Tegenwoordig is David te zien in de serie Curb Your Enthusiasm. In de Woody Allen films Radio Days en New York Stories had David al een klein rolletje.
New York; terug van weggeweest
Ja, ik schreef inderdaad New York. Regisseur Woody Allen is beroemd geworden met zijn films die zich allemaal in New York afspelen. Bijvoorbeeld Annie Hall (waarin de hoofdrolspeler aan hetzelfde syndroom, Anhedonia, leidt als Boris) en Manhattan , maar de laatste jaren heeft hij alleen films geregisseerd die zich in andere steden afspelen, zoals in Londen ( Match Point, Scoop) en Barcelona ( Vicky Cristina Barcelona). Maar nu is hij eindelijk weer terug is zijn favoriete stad.
Whatever Works
Het naiëve meisje Melody (Evan Rachel Wood) die alle sarcastische opmerkingen van Boris serieus neemt, begint verliefd te worden op de oude, brute man. Om deze simpele reden: "I don't like normal, healthy men. I like you." En dat is de slagzin van Whatever Works , dat is namelijk hoe het volgens Allen in de liefde gaat. Het gaat niet om leeftijdsverschillen, verschillende rassen, mannen/vrouwen, desnoods wordt je verliefd op een schaap. Als het maar werkt voor jou. Er zijn geen regels in de liefde en iedereen moet flexibel zijn, maar je moet wel realistisch blijven en niemand pijn doen. En mensen zouden je niet over je keuze mogen veroordelen.
Doordrijven
Deze optimistische insteek van Allen is een verademing. Het pessimistische levensbeeld van Boris krijgt zo ineens een bijbedoeling en het wordt daardoor een beetje komisch. En dat is goed, want nu kun je hardop lachen om de grappen die de personages maken, zelfs als ze heel cru zijn. Dit zorgt ervoor dat de dialogen fantastisch zijn, daarin heeft Allen zichzelf weer overtroffen. Uiteindelijk is het toch een feel good movie. Het is jammer dat Allen het bizarre een beetje ver doordrijft. Niet alleen dochter Melody vindt haar eigen vorm om lief te hebben; ook vader en moeder hebben zo hun eigen behoeften om te vervullen als ze in New York komen. Daardoor mist de film het realisme dat Allen in deze liefdessituaties schetst. Realisme wordt vooral overboord gegooid bij de verhaallijn van Melody's moeder (Clarkson); zij is zwaar religieus en wordt dan een vrouw die met twee mannen gaat. De bijrollen zijn niet heel interessant omdat het ironische punchlines zijn, Allen heeft ze alleen toegevoegd om meer kracht te geven aan zijn gedachtegang over liefdesrelaties.
Acteerwerk
Over het acteerwerk kan ik heel kort zijn. Larry David heeft nog nooit een hoofdrol gespeeld in een film, maar hij speelt de bittere Boris met verve. Het cynisme zit al in één blik die Boris op iemand werpt en ik hoop dat dit niet de laatste hoofdrol is die David speelt. Ook Evan Rachel Wood, die we de afgelopen tijd in heftige films hebben gezien zoals The Wrestler en Thirteen, speelt het dommige meisje uit het zuiden perfect. Als bijrollen doen Henry Cavill, Patricia Clarkson en Ed Begley Jr. ook waar ze het best in zijn. Allen heeft alleen geen goede verhaallijn aan hen gegeven.
Conclusie
Woody Allen's Whatever Works heeft goede bedoelingen, maar tussen de fantastische, cynische one liners en de perfecte acteerprestaties, is de toevoeging van de andere karakters naast de hoofrollen, oppervlakkig. Whatever works voor Allen, is schijnbaar veel dynamiek en veel karakters al weet hij niet precies waar het heengaat. Maar dat vermindert het kijkplezier van de film zeker niet. De dialogen zijn zo gevat en zo geniaal, dat het niet uitmaakt dat het soms een beetje onrealistisch wordt. Allen's nieuwe film is zeker een aanrader!
