Wolf - recensie

De grauwe tegenhanger vanRabat.

In 2011 bestormden Jim Taihuttu en Victor Ponten de Nederlandse bioscopen met hun roadmovieRabat. Habbakrats, zoals ze zichzelf als collectief noemden - was tot dan toe vooral bekend van videoclips, maar met deze speelfilm zetten ze zichzelf meteen stevig op de filmkaart. Met een relatief klein budget en een goede cast wisten ze een overtuigend speelfilmdebuut neer te zetten. Maar de feel-good film over drie vrienden die door het maken van een reis vooral dichter bij zichzelf en elkaar komen kan niet verder afliggen van hun nieuwe filmWolf. Jim Taihuttu vond datRabateen wel erg rooskleurig verhaal vertelde. Hij was op zoek naar een grimmig verhaal dat juist de andere kant liet zien. MetWolfis hem dat in elk geval prima gelukt, deels ook met dezelfde cast.

WaarRabatbestaat uit zonovergoten mediterrane beelden, daar heeftWolfalleen maar een grauwe zwart-wit realiteit. De opnames vonden plaats in het Utrechtse Kanaleneiland waar crew en cast een tijd lang bijna woonden om zich goed in de sfeer van een probleemwijk in te kunnen leven. De film vertelt het verhaal van Majid (gespeeld door Marwan Kenzari). Na een deel van zijn gevangenisstraf te hebben uitgezeten, mag hij op proefverlof door te gaan werken op een bloemenveiling. Dat geeft de bikkelharde vechter Majid echter geen uitlaatklep. Omdat hij het kickboxen weer wil oppakken, meldt hij zich bij boksschooleigenaar Ben (Raymond Thiry). Majid slaat in de ring meteen iemand tegen de grond en Ben herkent dat hij een talent tegenover zich heeft staan. Ben wil hem coachen, maar dan moet Majid zich aan een streng trainingsschema onderwerpen. Dat botst al snel als hij weer wordt meegezogen in het criminele circuit. Wat begint met het jatten van scooters, ontaardt al snel in harde misdaad.

Schemergebied

Naast deze verhaallijn is er het gezin waar Majid uit komt: een dominante vader, zijn broer Hamsa (Nasrdin Dchar) die met kanker in het ziekenhuis ligt en zijn kleine broertje. Daaromheen cirkelen een groep vrienden als in een schemergebied tussen de boven- en de onderwereld. Het vriendinnetje van Majid hopt tenslotte van de ene naar de andere kant. Die laatste wordt nogal vlak gespeeld door Bo Maerten (Timboektoe). Sowieso zijn de vrouwenrollen inWolfnogal schematisch. De mannen komen er een stuk beter vanaf. Vooral Marwan Kenzari zet als Majid een sterke en overtuigende rol neer als iemand die ogenschijnlijk rustig lijkt, maar waar je de woede en agressie onderhuids ziet borrelen en op onverwachte momenten tot een explosie ziet komen. Hij draagt de hele film en tilt het zelfs een niveau hoger, daar waar het scenario soms wat schematisch is.

Moraliserend

Zowel de rest van de (mannelijke) cast als de realistische setting maken datWolfeen fascinerend geheel vormt om naar te kijken. De film vliegt één keer uit de bocht als een crimineel van Turkse afkomst opeens een verhaal vertelt hoe hij als kind in Nederland van dichtbij werd gediscrimineerd. Dit soort gemoraliseer heeft de film niet nodig, en doet er zelfs afbreuk aan. Gelukkig isWolfverder vooral een spannend verhaal van iemand die steeds verder wegglijdt en ondanks zijn sterke fysieke en mentale voorkomen de controle steeds meer verliest.

MetWolflaat Jim Taihuttu zien dat de belofte die hij metRabatliet zien, zeker heeft ingelost. Als tweeluik vormen ze samen een bijzonder geheel, als twee volstrekte tegenpolen in zowel vorm als inhoud. Het verhaal wordt - op een enkele moralistische dissonant na - op spannende wijze verteld. Maar het is vooral Marwan Kenzari die met zijn rol als vechtersbaas Majid de film een stap hoger tilt. En over het onverwachte einde kan menig avondje door worden gespeculeerd.