Wonderbroeders - recensie

Leveren vijf monniken een even leuke en geslaagde film op als vijf marathonlopers?

In 2012 was de filmDe Marathonvan Diederick Koopal een groot succes, zowel bij bezoekers als bij critici. Vorig jaar won de film op het Nederlands Film Festival zowel de publieksprijs als de prijs van de Nederlandse Filmkritiek. De kracht van de film zat hem voor een groot deel in het sterke scenario van Martin van Waardenberg en Gerard Meuldijk. Het is dan ook logisch dat Wonderbroeders, eveneens geschreven door Martin van Waardenberg, wordt aangeprezen als: 'van de scheppers vanDe Marathon'. Neem daarbij nog dat het in beide films om vijf mannen gaat die iets hebben te verliezen, maar door een speling van het lot het geluk aan hun kant krijgen, en een vergelijking is onvermijdelijk. Helaas pakt die voorWonderbroedersniet goed uit.

De vijf mannen wonen als monnik in een klooster in het kleine plaatsje Wanroij. Streng gelovig is het allemaal niet en bijbelvast zijn ze geen van allen. Abt Paulus (gespeeld door Kees Hulst) is aan het dementeren, broeder Franciscus (Ton Kas) is stiekem uit op de functie van Abt en wil alles regelen, broeder Johannes (Thomas Acda) is de meest huiselijke, Dominicus (Martin van Waardenberg) is de meest avontuurlijke en de jonge Lucas (Egbert-Jan Weeber) twijfelt of hij wel in het klooster thuis hoort. Hun verschillen verdwijnen als sneeuw voor de zon als ze horen dat ze het klooster uit worden gezet. Het is door de bisschop verkocht en zal worden verbouwd tot wellness center. De monniken zien opeens hun relaxte omgeving verdwijnen als ze gedwongen worden naar een klooster te verhuizen dat zeer streng religieus is. Maar dan gebeurt er een wonder in de kloostertuin: het Jezusbeeld begint spontaan te bloeden. Ineens is het heilige grond geworden, de verhuizing is voorlopig van de baan.

Op papier is het een leuk script en regisseur Johan Timmers heeft een prima cast verzameld. Maar de grappen slaan even dood als het zelf gebrouwen, maar onverkoopbare bier. Sommige dialogen zie je al zinnen eerder al aankomen, waardoor de humor flauw en voorspelbaar wordt. De scherpte vanDe Marathon ontbreekt, waardoor de chemie tussen de hoofdrolspelers ook niet goed uitpakt. Met een zelfgebakken appeltaartje bij de bisschop langs, of melk uit een bierpul drinken in een café inclusief rietje: het levert niet meer dan een glimlach op. en dat is voor een komedie funest. Ook de prominente sponsoring van de krant AD is wel erg opvallend aanwezig, zonder enige functie. Het feit dat dit opvalt, zegt ook wat over het rammelende scenario.

Conclusie

Wonderbroedersstijgt letterlijk noch figuurlijk naar grote hoogte. De cast bestaat uit goede acteurs, het verhaal ziet er op papier aardig uit, maar als geheel wil het maar niet kloppen met elkaar. De dialogen zijn volspelbaar, de grappen te belegen en het verhaal heeft te weinig om het lijf. Bewezen kwaliteit uit het verleden biedt helaas geen garantie voor de toekomst, zo blijkt hier maar weer.