Clash of the Titanswerd verguisd vanwege het slechte gebruik van de (achteraf toegevoegde) 3D. Zijn voor de sequelWrath of the Titansde (film)goden nu wel goedgezind?
James Cameron vervloekte twee jaar geleden de remake van de cult-klassiekerClash of the Titansvanwege het slechte gebruik van de (achteraf toegevoegde) 3D. Dit was slechts één van de vele verwoestende kritieken die de film werd toebedeeld. En ze waren veelal nog terecht ook. De film was bij vlagen zo slecht dat het bijna weer leuk werd. Een b-film met een veel te hoog budget. Toch bracht deze veel geld op en daarom kon kon een sequel uiteraard niet lang op zich laten wachten. Met een nieuwe regisseur, Jonathan Liebesman (Battle: Los Angeles), aan het hoofd en een terugkeer van de meeste hoofdrolspelers wordt er weer een poging gedaan om de oude Griekse goden weer populair te maken voor het moderne publiek. Zijn de (film)goden nu wel goedgezind?
Flinterdunne Sage
Waar de eerste film nog een queeste was met een enigszins logische maar uiterst voorspelbare structuur, is er nu gekozen voor een flinterdun verhaaltje. Tien jaar na de gebeurtenissen van de eerste film wil Kronos, vader van de oppergoden Zeus (Liam Neeson), Hades (Raph Fiennes) en Poseidon (Danny Huston) om één of andere reden wraak nemen op zijn zoons en de hele wereld overnemen en het liefst verwoesten. Halfgod Perseus (Sam Worthington) is kennelijk de enige die de wereld nog kan redden en wordt dan ook tegen zijn zin gesommeerd dit te doen. Dit leidt uiteraard tot allerlei spectaculaire gevechten en ontmoetingen met vele mythische figuren die te pas en te onpas geleend worden uit een breed palet van Griekse mythologieën.
Pruikenfestijn
In een interview voor de film beklaagde Worthington zich over het feit dat veel mensen kritiek hadden op de manier waarop zijn haar zat tijdens de eerste film. Die critici worden hier op hun wenken bediend, want het is een waar pruikenfestijn geworden. Worthington draagt nu een werkelijk nog ridiculer vogelnestje op zijn hoofd en Neeson, Fiennes en Huston (die de oppergoden spelen) lijken mee te doen aan een Gandalf look-a-like prijsvraag. Dat die grote acteurs plezier lijken te hebben maakt de film bij vlagen nog dragelijk. Een interessante post-moderne kwinkslag waarin zij bang zijn om te sterven leidt echter weer tot onzinnige dialogen als: “Gods don't die!” “They do now”. Regisseur Liebesman maakt er eigenlijk net zoals bij zijn vorige film (Battle: Los Angeles)een soepzootje van. Slechte montage, onduidelijke personages en zeer matige digitale effecten verpesten ieder kijkgenot. Gelukkig is daar dan nog een bijzonder sexy aangeklede Rosamund Pike als koningin Andromeda die als enige wel een lust voor het oog is.
Conclusie
Regisseur Liebesman slaagt erin mogelijk een nog slechtere film af te leveren dan zijn voorganger. Belachelijke pruiken, slechte digitale effecten en platte 3D maken dit tot een film die bijna direct naar de prullenbak verwezen kan worden. De enige genade die de goden tonen is de redelijk korte duur van de film. Na een kleine 100 minuten mag je deze onderwereld weer vrijwillig verlaten.
