Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
A View to a Kill
. Niet direct een James Bond film die bij de fans is blijven hangen, maar in mijn herinnering wel omdat het de eerste Bond film is die ik in de bioscoop zag. Aan het einde van de film begon het publiek spontaan te klappen en te joelen en ik klapte natuurlijk, samen met mijn school vriendje Anne, van harte en met rode oortjes mee.
Het was de enige keer dat ik een applaudisserend publiek mee maakte in een bioscoop en het zou bijna twintig jaar duren voordat ik wederom tussen zo'n enthousiast publiek terecht zou komen. Dan moet ik eerlijkheidshalve wel even een uitzondering maken voor de premières van de laatste drie Star Wars films, aangezien fervente Star Wars fans niet tot normaal bioscoop publiek gerekend mogen worden.
Welke film lokte dan applaus uit deze maand, hoor ik je denken. Was het The Two Faces of January ? Nee, natuurlijk niet. Een sterk staaltje budget weggooien voor een relaxte woensdag avond (lang leven de Cineville pas, dan kost zo'n bezoek je gevoelsmatig in ieder geval geen geld). Een slechte film die evenveel bestaansrecht heeft als goede films want tja, anders zouden goede films zich niet kunnen onderscheiden natuurlijk. En over slechte films gesproken: Mocht je een dezer dagen in Londen zijn, bezoek dan zeker de tentoonstelling 'Digital Revolution' in het Barbican Centre. De tentoonstelling is echt een must voor iedere videogame, nieuwe media en special effect liefhebber met onder andere een kijkje in de keuken bij Oscar winnaar Tim Webber van Framestore die de VFX voor Gravity verzorgde.
Bij Boyhood verwachtte ik eerlijk gezegd een applaus. Het hing ook echt in de lucht na deze 165 minuten durende fantastische inkijk in het leven van alledag. Maar de verwende, ingehouden, linksgeoriënteerde biscoop bezoekers in de hoofdstedelijke de Pijp durfden nét niet de handjes op elkaar te brengen na afloop.
Een regenachtige dag in Londen. Vanuit Stockwell pak ik de metro naar Stratford voor de 12:30 voorstelling van Guardians of the Galaxy . Ik klok de reclame en trailertijd: een half uur. Dertig minuten lang reclame voor kinderpretparken in Orlando, Volkswagen, Nerf semi automatische wapens voor zesjarigen, een Colgate tandpasta waar acht jaar lang research voor is gedaan (Colgate Maximum Cavity Protection plus Sugar Acid Neutraliser™, pure poëzie is het) en een stuk of vier film trailers.
Dan volgen 121 minuten van het betere Marvel knal en vliegwerk waarin natuurlijk de slechterik als een terrorist wordt omschreven - “...hij vermoordt kinderen...” is een zin die mij meteen aan de speeches van Bush jr. en Tony Blair aangaande Saddam Hoessein doet denken – en die de heilstaat Xandar bedreigt. Een terrorist die een idyllische wereld waarin mensen van alle (buitenaardse) rassen in vrede met elkaar leven dreigt op te blazen. Dat kan natuurlijk niet. Reden genoeg voor Stan Lee en trawanten om dit Utopia te laten redden door een groene chick, een normale jongen, een boom, een uitsmijter met rode tatoeages en een wasbeer met een voorliefde voor grote plasma geweren. Heerlijk en licht verteerbaar, net als de pizza bij Pizza Express na afloop. En het applaus en gejoel van de kids in de zaal die een top middag hebben beleefd.
