Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten.
Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Bij een bezoek aan het buitenland is het vaak grinniken bij reclame's waarin bekende Hollywood sterren voorbij komen. Vooral voor filmkenners natuurlijk, want anders is de man of vrouw op het plaatje gewoon een personage met een goede kop.
Dit laatste viel mij laatst op tijdens een bezoek aan de VS en Hongarije. De mensen waarmee ik op reis was kijken al jaren geen tv en geen Hollywood films meer en hebben dus geen idee hoe de sterren van nu eruit zien. Toen ik dus laatst een van hen aanstootte op het vliegveld met de woorden “wat doet die nou in een koffie reclame?!” keek mijn reisgezel mij dan ook glazig aan. In een vorig leven kende ik een complete filmfreak, zo een die iedere aftiteling van een film bekijkt en droogjes opmerkt dat de grip boy van deze blockbuster tijdens zijn eerste baantje met duct tape rondliep op de set van een obscure arthouse flick die alleen op VHS te huren was bij de Amsterdamse Cultvideotheek. Zij wees mij in Spanje op de reclame's op de achterkant van bussen waarin Brad Pitt en Julia Roberts producten aanprezen waarmee zij in hun thuisland niet dood gevonden durfden te worden, in het geval van Pitt een goedkope whiskey, even zo uit mijn hoofd. Of Leonardo DiCaprio in een Japanse reclame.
Door de komst van het internet en mobiele telefoons met super scherpe camera's kunnen de sterren fluiten naar hun anonimiteit in het buitenland. Binnen de kortste keren staat de bierreclame van een talkshowhost of de koffiesmaak van Tommy Lee Jones op sociale media. En de voortschrijdende technologie maakt tevens van een ieder een potentiële paparazzo. Maar dan natuurlijk alleen als je de ster in kwestie herkent, want ook ik zie in de VS soms een groep mensen om iemand heen staan met telefoontjes waarvan ik denk: wie de fuck is dat eigenlijk? Dat de spindokters in Hollywood met de komst van de filmindustrie de grote aanjagers zijn geweest van het (internationale) sterrendom is wel duidelijk. De boeken van Kenneth Anger zijn hiervan onder andere de vermakelijke getuige. Sex, drugs en drank waren ook in de begindagen van de cinema belangrijke ingrediënten voor een levensstijl die eigenlijk niet los te denken valt van iedere creatieve industrie sinds mensenheugenis. Maar met de komst van ontelbare televisiekanalen en reality series is het aantal sterren van minder dan een A-status aanzienlijk toegenomen.
Ik las laatst in De Volkskrant dat de vluchtelingenkwestie veel ander nieuws van de pagina's verdringt. Zo heerst er bijvoorbeeld een oorlog in Jemen waar wij bijna niets van meekrijgen. Volgens een redactrice van het roddeltijdschrift Grazia neemt de vraag – de zucht zou ik het willen noemen – naar “nieuws” over bekendheden echter alleen maar toe. Bekende gezichten verdienen veel geld aan hun status en leveren daar een aanzienlijk deel van hun dagelijkse leven voor in. Als je een site als TMZ bekijkt kom je sterren tegen waarvan het licht dat zij uitstralen nooit de grote oceaan over zal steken. En op een site als Bekende Buren zie je zelfs helemaal geen bekende gezichten, enkel de interieurs van de huizen die Nederlandse sterren te koop hebben staan. Andy Warhol zei het al in 1968: “In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes”. En hij verdiende met zijn Pop-art werken uitmuntend aan de verheerlijking van individuen in onze maatschappij. Maar zelfs een visionair als Warhol had niet kunnen bevroeden hoeveel mensen op dit moment geld verdienen aan de bekende gezichten business; een fascinerende handel, dat is het zeker.
