Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Schreef ik een aantal maanden nog over Netflix en hoe ik naar de digitale film en serie aanbieder uitkeek, sinds deze maand heb ik eindelijk een Cineville pas en kom zo als freelance schrijver de deur weer eens uit. Het abonnementsgeld van 19,- geef je één keer per maand uit en wordt ook nog eens automatisch afgeschreven. Dat betekent dat je iedere keer dat je naar de film gaat het gevoel hebt dat het gratis is. En dat is een lekker gevoel. En een lekker gevoel verdienen we in deze crisistijden allemaal minstens een keer per week.
Het is alweer een tijdje geleden, maar aan de film hield ik een gevoel over van: dit zou iedereen moeten zien, dus sla eens een afleveringetje of twee van je favoriete hersenceldodende vampieren-reclamebureau-drugsdealer serie over en probeer ten minste een beetje te volgen wat Slavoj Žižek allemaal vertelt over de mediacratie waarin we al jaren verdrinken. Dan . Ook al gaat deze film over een weduwe die met haar moeder woont én een restaurant bestiert dat niet helemaal meer lekker loopt, op de een of andere manier heeft filmmaakster Emmanuelle Bercot ervoor gezorgd dat er altijd een vleugje hoop aan iedere scène kleeft. Nemo Schiffman speelt de sterren van de hemel als getergd, emotioneel verwaarloosd kleinkind. Iedereen die is opgegroeid in een gebroken gezin begrijpt de kuren van het jongetje, de hang naar liefde, de heetgebakerdheid bij afwijzing en de flexibiliteit van de jeugd die hem overal weer met een scherp gevoel voor humor bovenop helpt. Magistrale roadmovie, goeie dialogen, interessant open einde en een mooie Catherine Deneuve, die op haar zeventigste een dame van zestig speelt die het ook allemaal even niet meer weet.
Zoals de titel van deze column al doet vermoeden wilde ik eigenlijk maar over een film schrijven. Maar zoals dat bij mij gaat begin ik met typen en zie wel wat er uit mijn vingers vloeit en bovenstaande films zijn zeker het vermelden waard. Ook al zal ik ze niet deze week nog eens gaan kijken, in tegenstelling tot . Ik bezocht als 15-jarige met mijn 84-jarige oma voor het eerst Italië. Een blond knulletje en een kettingrokende oud-lerares uit Nederlands-Indië, het meest opmerkelijke duo van deze busreis natuurlijk. Toen ik haar opbiechtte dat ik Italiaanse meisjes heel erg mooi vond, vertelde oma mij dat dat wel zo kon zijn maar dat ze na hun veertigste “allemaal zó worden”, haar woorden kracht bijgezet door een hele dikke reet in de lucht te tekenen. Dus werd ik tijdens die vakantie maar verliefd op het land zelf, op de taal, op het eten en laat ik dochters nog steeds voor wat ze zijn. Ik fietste dit weekend naar Rialto waar de film draait, stond er vijftien minuten in de rij om erachter te komen dat de film was uitverkocht. Stapte weer op mijn fiets en reed vervolgens naar Eye om daar naast een Hollands-Italiaans echtpaar terecht te komen. Hun zachte tweetalige commentaar gaf de film een fijne extra dimensie, kan ik wel zeggen.
Ik kan nu afsluiten door iets te schrijven over het scherp geschreven script en de waanzinnige dialogen. Over de decadentie die van het doek afspat en de mistroostigheid van de hoofdrolspeler, over de soundtrack die misschien wel zorgt voor een revival van Italo disco (ok, ok laten we het niet hopen), over de shots van de stad Rome, over de locaties, de huizen, de tuinen en de acteurs en actrices. Maar het heeft geen zin. Net als bij echte verliefdheid is de amicale schrijver sprakeloos en staat de pen van de dichter droog. Ik surf bij thuiskomst naar Craigslist en naar homeexchange.com en kijk of er iemand in Rome voor een paar maanden met mij van huis wil ruilen. Credete nell'hype, stronzi...
