Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder. Echt waar.
Zelf-evaluatie is de stap naar verandering.
Dat films een weerspiegeling zijn van de maatschappelijke stand van zaken zal voor niemand een verrassing zijn. Het past zich aan naar een periodieke perceptie van de wereld en haar inhoud, constant met ons (de Westelijke samenleving) mee veranderend. Geen enkele Rus was ooit een knip voor de neus waard, iedere Arabier was de oorzaak van de War on Terror en we zijn slaven van bankiers en politici. Het is een introspectief spelletje bestempeld als vermaak, maar wat mij intrigeert gaat verder dan dat. Het is niet hoe films een weerspiegeling zijn van onze levens maar van onze levenswijze. Sneller, harder en in vol ornaat. Hoe lang zullen de films ons nog bij kunnen benen?
Enkele weken geleden besloten mijn vriendin en ik dat het tijd was om Se7en weer eens te kijken. Het zal één van de minst originele dingen zijn die ik zeg, maar het blijft één van mijn onbetwiste favorieten. Ik merkte nog op hoe jong Freeman eruit zag, laat staan Brad Pitt met zijn blonde piek haar. Het acteerwerk, de cinematografie en natuurlijk het plot: Se7en is voor een broekie als ik een ware gouwe ouwe. Nog geen veertig minuten in de film maakte mijn vriendin de opmerking dat het verhaal 'ontzettend traag op gang kwam'. Ik beraamde mij op een tegenargument terwijl ik de stille secondes aftelde. De dialoog tussen Freeman en Pitt schoot maar niet op en bij iedere frame moest ik mijn vriendin meer en meer gelijk geven. Opvallend, hoe wij al zochten naar de inhoud van de fucking box terwijl Sloth nog lag te hijgen in bed. We waren in ons éénentwintigste-eeuws begrip van tempo voorbij gestoven aan alles wat niet galmde in ons gehoor, of fonkelde op ons netvlies. Niet onredelijk als je bedenkt hoe hedendaagse films en ook wijzelf ons elke dag definiëren met herrie, impulsen en beweging. Vervreemd van onze omgeving en stiltes door geluid uit mp3-oortjes. Niet verder kijkend dan de LED-verlichting van een vijf inch broekzakcomputer. Er is geen tijd meer voor bezinning, enkel een tekort aan meer.
We leven sneller, efficiënter en haastig. We weten meer, willen meer en kunnen meer. Als een onstilbare honger naar eenzelfde ervaring verworden films tot een ultieme bevrediging van de zintuigen. Spanning bouwt zich niet meer op in betekenisvolle blikken maar in zware theatrale dreunen van het orkest. Vanuit onze eigen orgie van beelden en geluid kunnen we enkel schreeuwen om een overweldigende reflectie. En dit is hoe het hoort te zijn want we veranderen, gaan vooruit en denderen door naar de volgende versnelling. Maar alles krijgt een bedenkelijk randje nu de films zich richten op de teloorgang van de individualiteit. We zijn een grauwe massa, ongefundeerd schreeuwend op het internet. Er zijn in films geen helden van weleer, enkel de vreemde vogels die niet in onze verbroederende digitalisering passen.
Films staan angstvallig dicht bij een pessimistische werkelijkheid, al zeg ik het zelf. Tussen het rondvliegend puin en luide explosies lijkt een wrange spiegel te zijn verstopt. Verhalen beschrijven ons hebzuchtig, zelfzuchtig en destructief gedrag terwijl wij klagen over een euro meer voor mooie kleren uit een armoedige Aziatische textielfabriek. Het is een aldoor gaande cirkel, want ook deze lichtelijke verachting is een kenmerk van het nu. Over enkele seconden check ik mijn social media en bij de volgende blockbuster ga ik ook mee in de storm. Al met al willen we schreeuwen, uitgebeeld in een zenuwslopend cinematografisch tempo. Meegesleurd in een wervelwind van chaos, met z'n allen wachtend op de kille, oorverdovende stilte.
