Naast eindeloos typen doet Jip ook dingen als freelance scriptschrijver, creatief producent, computerverkoper, praatjesmaker, barman, MC en egelhouder.
Echt waar.
De allereerste keer dat ik de trailer van The Guardians of the Galaxy voorbij zag komen, bestond mijn reactie uit niet veel meer dan een schamper lachje. Ik vond het hilarisch dat Marvel zichzelf serieus genoeg leek te nemen om een vijftal derderangs personages op te trommelen voor een film die eigenlijk niet veel om het lijf leek te hebben. I mean, come on . Zorg eerst maar dat je eersterangs personages fatsoenlijke vertegenwoordiging krijgen op het witte doek (Captain America, Thor, the Hulk om er maar een paar te noemen), alvorens je begint aan iets nieuws. Guardians leek niets meer te zijn dan een excuus voor regisseur James Gunn om z’n favoriete eighties tracks ten gehore te brengen. Toen de film uitkwam, hoorde ik echter alleen maar goede verhalen, las prima recensies en mijn snobistische vooroordeel leek al snel geen poot te hebben om op te staan. Althans, dat dacht ik.
Een maand of twee na de release van Guardians ging ik eindelijk naar de bioscoop om hem te zien. Ik was inmiddels ontzettend enthousiast na enkel lovende dingen te hebben gehoord over de film. Ik hoopte op een superheldenfilm á la Iron Man : scherpe, cynische grappen in een met actie beladen verhaal. Een Marvelfilm die met zijn originaliteit een nieuw universum kon gaan verkennen. De wasbeer nam ik wel voor lief. Wat ik kreeg was echter een brei van ongefundeerde plotwendingen, herhaalde shots en op een enkele grap na flauwe one-liners . Een climax waar met zoveel spanning en sensatie naar wordt opgebouwd, dat de gemakzuchtige ontknoping als een klap in het gezicht voelt. De laconieke houding van ieder hoofdpersonage maakte dat ik me het meest kon affiliëren met Ronan (de getergde, blauwe plaaggeest met z’n flamboyante superhamer). Waarom? Omdat het de enige was die schijnbaar enige vorm van ambitie in z’n donder had. Guardians is vast ontzettend leuk vermaak als je jezelf twee uur lang wilt onderdompelen in kleurrijke computereffecten terwijl je niet teveel nadenkt over wáárom je iets in godsnaam doet. Dat was ook het meest gehoorde commentaar toen ik mijn mening over de film openbaar maakte. ‘Je moet er ook niet zoveel van verwachten’, of ‘Het is toch echt perfect popcornvermaak’. Donder op, in dat licht was Pacific Rim ook een fantastische prent.
Vanaf het moment dat er ergens meer dan 150 miljoen dollar (ik herhaal: hondervijftig miljoen dollar) in gepompt wordt, verwacht ik op vakkundig gebied ook kwaliteit. Als je dan komt met het slappe excuus komt dat het nu eenmaal de stijl van de comics is, mag je niet meer meedoen. Want mijn ergernissen komen niet voort uit het wel of niet dicht bij de comics blijven. Het zit hem in de gemakzucht waarmee de integere kwaliteit van films plaats moet maken voor spektakel en tierelantijntjes. Dat er niemand is geweest die aan de bel trok na de vele zinloze plotwendingen, of bij het hergebruiken van een shot zei dat er een aanpassing nodig was. Het wekt het idee dat film inderdaad een onpersoonlijke, ongeïnspireerde kwakkelindustrie is geworden. En die realisatie is, hoewel wellicht wat laat, pijnlijker dan al het andere.
