Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat... De moordende concurrentiestrijd om mijn vrije tijd.
Volgens ontwikkelingspsycholoog en psychoanalyticus Erik Homburger verloopt het leven in fasen, acht om precies te zijn. Zelf heb ik op een gegeven moment verschillende vormen van ontspanning en entertainment ingedeeld in fasen. Tijdens mijn jeugd en adolescentie was de consumptie van speelfilms, tv en videogames het hoogst. Na mijn twintigste sloten hier literatuur en poëzie bij aan. Deze vijf vormen van entertainment wisselen elkaar nog steeds trouw af in de moordende concurrentiestrijd om mijn vrije tijd.
Na een fase waarin ik mij vooral interesseerde voor literatuur merkte ik tijdens mijn verblijf van vier maanden in de VS kortgeleden dat het medium speelfilm weer een belangrijkere rol voor zich ging opeisen. Documentaires keek ik nog wel regelmatig via sites als documentaryheaven.com of thoughtmaybe.com maar films en tv keek ik nog maar sporadisch. Van de Sopranos herinner ik mij de laatste scène in de bar waar dochterlief in slow motion de deur binnen komt stappen. Dit was ook het laatste shot dat ik ooit van een tv serie zag. Althans, ik heb mij nog door een aantal afleveringen van V geworsteld maar de nieuwerwetse versie miste de knulligheid die ik zo op prijs stelde toen ik van een vriend ergens in de jaren negentig de hele serie op VHS leende.
Volgens ontwikkelingspsycholoog en psychoanalyticus Erik Homburger verloopt het leven in fasen, acht om precies te zijn. Zelf heb ik op een gegeven moment verschillende vormen van ontspanning en entertainment ingedeeld in fasen. Tijdens mijn jeugd en adolescentie was de consumptie van speelfilms, tv en videogames het hoogst. Na mijn twintigste sloten hier literatuur en poëzie bij aan. Deze vijf vormen van entertainment wisselen elkaar nog steeds trouw af in de moordende concurrentiestrijd om mijn vrije tijd.
Na een fase waarin ik mij vooral interesseerde voor literatuur merkte ik tijdens mijn verblijf van vier maanden in de VS kortgeleden dat het medium speelfilm weer een belangrijkere rol voor zich ging opeisen. Documentaires keek ik nog wel regelmatig via sites als documentaryheaven.com of thoughtmaybe.com maar films en tv keek ik nog maar sporadisch. Van de Sopranos herinner ik mij de laatste scène in de bar waar dochterlief in slow motion de deur binnen komt stappen. Dit was ook het laatste shot dat ik ooit van een tv serie zag. Althans, ik heb mij nog door een aantal afleveringen van V geworsteld maar de nieuwerwetse versie miste de knulligheid die ik zo op prijs stelde toen ik van een vriend ergens in de jaren negentig de hele serie op VHS leende.
Waarschijnlijk werd mijn interesse voor film weer gewekt toen ik live de Oscars keek vanuit de tijdelijke woning in het pittoreske Red Hook, New York, waar ik een aantal maanden verbleef. Dat Hollywood, dat was toch wel een erg zieke plek, met Jack Nicholson als vaandeldrager van de collectieve waanzin. En over Jack Nicholson gesproken: Room 237 , wat een waanzinnige documentaire! Na de Oscarceremonie meteen opgezocht hoe dat nou precies zat met Netflix, kon ik dat ook op mijn laptop toveren, met een Europese creditcard? Ja dat kon gelukkig. Na een paar simpele stappen opende de gigantische bibliotheek zich voor ons en begonnen wij meteen met lijstjes maken. Mijn vriendin met ingewikkelde drama’s en feel good movies (die je waarschijnlijk het beste in die volgorde kunt kijken voor het slapen gaan). Ik streefde naar een educatieve versus obscure potpourri: Forks Over Knives eerst en dan Surf Nazi’s Must Die .
En tot mijn verbazing bleef het daar niet bij. In het dorp Rhinebeck, op een kwartiertje rijden van ons huis, bleek een erg charmante bioscoop te zitten: Upstate films, een onafhankelijk, door vrijwilligers en donaties in leven gehouden bioscoopje waar altijd wel een mooie film draait. Ik zag er achtereenvolgens Amour, The Revolutionary Optimists, Barbara, Gimme The Loot en Spring Breakers . Met Room 237 en Iron Man 3 waren dit dus zeven bioscoopbezoeken in vier maanden! Maar nu ik dit opschrijf besef ik me dat, net als bij iedere verslaving, ik mijn gebruik een beetje verbloem. Ik zag namelijk ook nog het magistrale No in het New Yorkse Lincoln Plaza Cinema én Neighboring Sounds in de TIFF Bell Lightbox in Toronto.
Netflix als aanstichter van een nieuw speelfilmvirus dus. De Amerikaanse video en tv serie aanbieder komt aan het einde van het jaar naar Nederland. In het menu van de Playstation 3 zit al een button die toegang zal bieden tot de dienst, RTL kondigde een tegenoffensief aan en ik kan niet wachten tot ik mijn in de VS aangemaakte verlanglijstje weer kan gaan bekijken!
En tot mijn verbazing bleef het daar niet bij. In het dorp Rhinebeck, op een kwartiertje rijden van ons huis, bleek een erg charmante bioscoop te zitten: Upstate films, een onafhankelijk, door vrijwilligers en donaties in leven gehouden bioscoopje waar altijd wel een mooie film draait. Ik zag er achtereenvolgens Amour, The Revolutionary Optimists, Barbara, Gimme The Loot en Spring Breakers . Met Room 237 en Iron Man 3 waren dit dus zeven bioscoopbezoeken in vier maanden! Maar nu ik dit opschrijf besef ik me dat, net als bij iedere verslaving, ik mijn gebruik een beetje verbloem. Ik zag namelijk ook nog het magistrale No in het New Yorkse Lincoln Plaza Cinema én Neighboring Sounds in de TIFF Bell Lightbox in Toronto.
Netflix als aanstichter van een nieuw speelfilmvirus dus. De Amerikaanse video en tv serie aanbieder komt aan het einde van het jaar naar Nederland. In het menu van de Playstation 3 zit al een button die toegang zal bieden tot de dienst, RTL kondigde een tegenoffensief aan en ik kan niet wachten tot ik mijn in de VS aangemaakte verlanglijstje weer kan gaan bekijken!
