Ruud Stift houdt van taal in al haar verschijnings-vormen (boek, tv, film, muziek). Met als tweede passie voetbal (DHL veteranen 1) wil hij ook nog weleens tegen een paar schenen schoppen. Een bijna dagelijks terugkerend ritueel in een appartement in hartje Rotterdam. De heer des huizes, net thuis van een lange dag werken in de suburb Delft, wordt onthaald op een glas whisky.“Kan ik verder nog iets voor je betekenen?”, vraagt zijn in een strakke pencildress gestoken huisgenote. “Een lekkere steak tartaar, medium-rare. En popje, als je toch bezig bent: kun je meteen mijn sloffen voor me halen?”
Heerlijk nietwaar? Een man die provides en een onderdanige vrouw die het hem in alles naar de zin probeert te maken. Maar helaas, in die ideale wereld leven we niet meer. Tegenwoordig hebben de vrouwen vaak en op veel plaatsen een en/of dé broek aan en zitten de mannen te piekeren hoe ze toch ineens met dat vermaledijde glazen plafond opgescheept kwamen te zitten…
Dus moeten zij het doen met de briljant geënsceneerde tv-serie Mad Men , over mannen werkzaam in de reclamewereld in het New York van de jaren ’60. Aan Madison Avenue waar deze Mad Men gedienstige secretaresses in dienst hebben, zichzelf meermalen een bel whisky inschenken en waar door iedereen als een schoorsteen wordt gerookt. Lucky Strikes natuurlijk, want dat is de grootste klant van het bedrijf. Het bedrijf dat tot en met serie drie door het leven gaat als Sterling Cooper, met de prachtige karakters Roger Sterling en Bert Cooper als grootaandeelhouders aan het hoofd van de vergadertafel. Vooral John Slattery die indruk maakt als Roger en zinnen mag zeggen als: “A wooden leg…They’re so cheap they can’t even afford a whole reporter” (over een journalist met een houten been) of: “At some point we’ve all parked in the wrong garage.”
En dat brengt ons meteen op het vreemdgaan in de serie. Vooral stermedewerker Don Draper (Jon Hamm) en in iets mindere mate Roger lusten hier wel pap van. Hoewel getrouwd met de bepaald niet shabby ogende Betty (January Jones), zien we Don het bed delen met maar liefst zeven andere vrouwen (let wel: ik ben als kijker pas bij seizoen vier): hippe Midge, stoute iets oudere Bobbie, lerares Suzanne, secretaresse Allison, zakenvrouw Rachel, collega Faye en jong speeltje Joy. Komen die heren daar mee weg? Nee hoor, op een gegeven moment is de maat vol en wordt er van tafel en bed gescheiden.
Echte mannen genoeg in Mad Men . Maar vrouwonvriendelijk en seksistisch? Nee! Ondanks de ouderwetse, stereotiepe rolpatronen zien we ook een aantal sterke vrouwen die de serie verlevendigen. Uitblinker aan het damesfront is de roodharige, rondborstige diva Joan Holloway (Catherine Hendricks). Als ‘oppersecretaresse’ waakt ze als een akela over haar kroost. Dus alles klopt aan deze serie? Ja, want ook de zogenaamde bijrollen laten prachtige acteerprestaties zien: ‘the man you love to hate’ Pete Campbell, de wat sukkelige Harry Crane, de latent homoseksuele Salvatore Romano, het bravouremannetje Ken Cosworth, de artistieke (met een gekleurde vriendin!) Paul Kinsey en vreemde Engelse eend Lane Pryce.
Geschiedenislessen, moraal, schuld en onschuld, een veranderende wereld en de (r)evolutie in man/vrouw relaties. Reclamespotjes van 45 minuten die niet vervelen. Zwaar verslavende kost!
Heerlijk nietwaar? Een man die provides en een onderdanige vrouw die het hem in alles naar de zin probeert te maken. Maar helaas, in die ideale wereld leven we niet meer. Tegenwoordig hebben de vrouwen vaak en op veel plaatsen een en/of dé broek aan en zitten de mannen te piekeren hoe ze toch ineens met dat vermaledijde glazen plafond opgescheept kwamen te zitten…
Dus moeten zij het doen met de briljant geënsceneerde tv-serie Mad Men , over mannen werkzaam in de reclamewereld in het New York van de jaren ’60. Aan Madison Avenue waar deze Mad Men gedienstige secretaresses in dienst hebben, zichzelf meermalen een bel whisky inschenken en waar door iedereen als een schoorsteen wordt gerookt. Lucky Strikes natuurlijk, want dat is de grootste klant van het bedrijf. Het bedrijf dat tot en met serie drie door het leven gaat als Sterling Cooper, met de prachtige karakters Roger Sterling en Bert Cooper als grootaandeelhouders aan het hoofd van de vergadertafel. Vooral John Slattery die indruk maakt als Roger en zinnen mag zeggen als: “A wooden leg…They’re so cheap they can’t even afford a whole reporter” (over een journalist met een houten been) of: “At some point we’ve all parked in the wrong garage.”
En dat brengt ons meteen op het vreemdgaan in de serie. Vooral stermedewerker Don Draper (Jon Hamm) en in iets mindere mate Roger lusten hier wel pap van. Hoewel getrouwd met de bepaald niet shabby ogende Betty (January Jones), zien we Don het bed delen met maar liefst zeven andere vrouwen (let wel: ik ben als kijker pas bij seizoen vier): hippe Midge, stoute iets oudere Bobbie, lerares Suzanne, secretaresse Allison, zakenvrouw Rachel, collega Faye en jong speeltje Joy. Komen die heren daar mee weg? Nee hoor, op een gegeven moment is de maat vol en wordt er van tafel en bed gescheiden.
Echte mannen genoeg in Mad Men . Maar vrouwonvriendelijk en seksistisch? Nee! Ondanks de ouderwetse, stereotiepe rolpatronen zien we ook een aantal sterke vrouwen die de serie verlevendigen. Uitblinker aan het damesfront is de roodharige, rondborstige diva Joan Holloway (Catherine Hendricks). Als ‘oppersecretaresse’ waakt ze als een akela over haar kroost. Dus alles klopt aan deze serie? Ja, want ook de zogenaamde bijrollen laten prachtige acteerprestaties zien: ‘the man you love to hate’ Pete Campbell, de wat sukkelige Harry Crane, de latent homoseksuele Salvatore Romano, het bravouremannetje Ken Cosworth, de artistieke (met een gekleurde vriendin!) Paul Kinsey en vreemde Engelse eend Lane Pryce.
Geschiedenislessen, moraal, schuld en onschuld, een veranderende wereld en de (r)evolutie in man/vrouw relaties. Reclamespotjes van 45 minuten die niet vervelen. Zwaar verslavende kost!
