Ruud Stift houdt van taal in al haar verschijnings-vormen (boek, tv, film, muziek). Met als tweede passie voetbal (DHL veteranen 1) wil hij ook nog weleens tegen een paar schenen schoppen.
TV-series kijken. Mijn vrouw en ik wagen ons er graag aan. Van ‘old school’ kostuumdrama The House of Eliott tot Homeland en van Borgen tot Game of Thrones . Dus toen provider UPC jongstleden met een HBO on demand aanbieding koketteerde (vier maanden op proef voor slechts 5 euro per maand!), hoefden we niet lang na te denken. Inmiddels zijn we een groot aantal afleveringen van topseries verder. Eindelijk True Detective gezien. Wat een juweel van een tv-beleving en wat een briljante rollen van Matthew en Woody, smullen!
Toen deze serie verslonden was, moesten we een nieuwe favoriet kiezen. Mijn voorkeur ging uit naar Banshee , mijn vrouw opteerde voor Girls . Uiteindelijk kozen we voor de gulden middenweg. We kijken om en om. Dus eerst een aflevering (of twee, want ze duren slechts een krap half uurtje) van het hilarische Girls en daarna schakelen we over naar Banshee . Het leuke is, de twee series hebben - ondanks de duidelijke verschillen - ook iets gemeen. Laat ik het zo verwoorden: preuts Amerika is in geen velden of wegen te bekennen. Het is ‘nudity to the maxx’ wat de klok slaat.
Lena Dunham (Hannah Horvath in Girls ), die er al meteen in de eerste aflevering (spoiler alert!) geen doekjes om windt. Ook Antony Starr (sheriff Lucas Hood in Banshee ) hoeft in de epiloog maar even zijn wenkbrauwen op te trekken of we zien hem een scène later expliciet lichamelijk in de weer met een rondborstige bardame. Nøken is normaal? Je zou het bijna denken, want in elke aflevering is het raak. Hanna met Adam, Marnie met Charlie en sheriff Lucas met bijna elke vrouw die zijn pad kruist.
En dat contrast. Het volstrekt ongeloofwaardige/stripachtige, maar zeer genietbare Banshee met zijn zwartwit figuren, bad guys Kai Proctor (Ulrich Thomsen) en Mr. Rabbit (Ben Cross), tegenover het ‘true to life’ script van Girls . Jonge meiden die allemaal zo hun onzekerheden hebben en hard bezig zijn om het leven te ontdekken, met bijbehorende ups en downs. De hilarische Shoshanna Shapiro (Zosia Mamet) die teksten uitkraamt als: “I could massage your groin in a non-sexual way” of “What’s better than bathing a pig?”
Machogedrag en -cultuur versus Sex and the City junior. Eigenlijk twee onvergelijkbare eenheden. Tieten en schieten versus tieten en teksten. Testosteron versus oestrogeen. Gestileerd en overdreven versus onopgesmukt en onhandig. Over onhandig gesproken…. We waren gevorderd tot aflevering drie (seizoen twee) van beide series. Na het opwarmertje Banshee (“A good town with bad blood”) maakten we ons op voor hardop lachen met ‘de meiden’. Maar wie schetst onze verbazing? Op HBO was INEENS, uit het niets, alleen seizoen 4 beschikbaar. De seizoenen 1 tot en met 3 van Girls stonden – op z’n Lingoos- niet meer op de kaart! Vrouwlief en ik konden onze ogen niet geloven. Incroyable, unbelievable, unglaublich!
Beroofd worden van onze heerlijke cocktailbingewatchavond. Dat vraagt om uitleg. Sterker nog, we eisen genoegdoening! Met een scherpe e-mail willen we bij UPC ons HBOngenoegen kenbaar maken. Als het antwoord ons niet schikt? Dan schromen we niet om Saul te bellen. “Because sometimes you have to break bad to break even.”
