Documentaires en Arthouse, daar gaat Philip Fokker graag voor zitten. Nieuws uit Hollywood bereikt hem sporadisch, behalve als er een Marvel of DC logo op staat...
Als ik iedere maand aan een film moest koppelen, dan is Blue Jasmine de film van de maand augustus. Op uitnodiging van een vriendin fietste ik vorige maand, nog in t-shirt, naar een van de plaatselijke kleine bioscoopjes. In ons telefoongesprek had ze gezegd naar welke film ze wilde gaan maar dat had ik op de een of andere manier niet helemaal geregistreerd. Pas toen ik mijn kaartje kocht - mijn date had een Cineville pas, iets wat voor een in de hoofdstad wonende columnist van MovieScene ook een must is – begreep ik dat ik naar de laatste Woody Allen film zou gaan. Niet geïnformeerd door enige voorkennis uit de media, die ik in de zomer vaak links laat liggen ter faveure van de stapel literatuur op mijn nachtkastje, fronste ik mijn wenkbrauwen tijdens het afrekenen van mijn toegangsbewijs. Woody Allen, geniaal en eigenzinnig, zo nu en dan optredend met zijn jazz kliekje in Parijse theaters, had de laatste tijd naar mijn mening geen films afgeleverd waarvan mij scènes waren bijgebleven. De laatste herinnering aan meneer Allen's oeuvre waren de woorden van vrienden die vonden dat ik een bepaalde film moest gaan kijken omdat de regisseur het voor elkaar had gekregen twee bloedmooie actrice's te laten tongzoenen. Die film moet ik nog steeds zien...
Na het afrollen van de aftiteling en de pizza maaltijd die op ons bioscoopbezoek volgde (in een van de laatste scènes wordt gestoeid om een stuk pizza waardoor wij beiden trek kregen in een Italiaanse deegschijf) bleven een paar gedachten door mijn hoofd spoken. Als eerste: mijn god, wat is Cate Blanchett een waanzinnig goede actrice. De waanzin, het verdriet, de manie en depressie vliegen in een onwaarschijnlijk tempo van haar gezicht en nestelen zich om beurten in haar mimiek. De tweede gedachte: het ervaren van het Paul de Leeuw gevoel. Het wat?! In de jaren negentig van de vorige eeuw maakte Paul de Leeuw furore met zijn wekelijkse tv show waarin hij van alles door elkaar deed, maar zich vooral presenteerde als de meester van de plaatsvervangende schaamte. Zó erg zelfs dat ik in zulke gevallen van het Paul de Leeuw gevoel ben gaan spreken. Een voorbeeld dat mij altijd bij is gebleven: in een show was een blinde Marokkaanse man op bezoek. De Leeuw staat met de man op een soort van artificiële berg en waarschuwt hem met de volgende woorden: “Pas je op dat je niet valt, want anders ben je straks ook nog een kreupele, blinde allochtoon”.
Het publiek en de honderdduizenden kijkers krompen na deze woorden ineen van plaatsvervangende schaamte. En zo voelde ik mij tijdens bepaalde scènes in Blue Jasmine ook. Er voltrekt zich een dialoog en mijn hersenen vullen de woorden een fractie van een seconde eerder in dan dat ze worden uitgesproken. Ik kan alleen maar denken: “Oh, nee, oh, nee, dit gaat niet gebeuren waar ik bij ben!” Maar het gebeurt natuurlijk wél en nog een tikje erger dan dat ik zelf had kunnen verzinnen. Een van de belangrijkste pijlers voor een goede filmervaring voor mij is dat ik me identificeer met de personages. Het gebeurt waar ik bij ben? Hoezo? Ik zit in een kleine bioscoopzaal in het centrum van Amsterdam naar iets op een scherm te kijken wat een jaar of wat eerder geschoten is!
Hartelijk dank Woody, ik zal deze scènes zeker nog een keer gaan terugzoeken, eerder in ieder geval dan één waarin twee hetero actrices spelen dat ze nieuwsgierig zijn naar hun seksuele geaardheid....
