Om komedies lacht ze nooit, tranen komen alleen bij films over dieren en voorspelbaar-heid vindt ze een grote dooddoener. Er is echter iets aan films dat Laura Kempenaar nog veel meer bezighoudt: hoe zit het met de dames?
Horror is dood. In ieder geval in mijn belevenis. Nu zijn die twee natuurlijk sowieso onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar wat mij betreft is het genre gewoon op zijn retour.
Vrijdagavond. Ik zit met MovieScene-collega en vriend Peter Koelewijn in bioscoop De Munt in Amsterdam te kijken naar Evil Dead , ook bekend als ‘The Most Terrifying Film You Will Ever Experience”. Was ik er nerveus over? Voor het eerst in mijn leven wel een beetje. Ik schrik niet vaak van horrorfilms en ik ben sowieso niet zo gecharmeerd van die hele slappe spanningsopbouw waarna plotseling een schrijnend viool-achtig geluid klinkt en er ineens iets in beeld verschijnt wat niet prettig is. Denk bijvoorbeeld aan dat beginstukje waarin je ineens dat toegetakelde meisje ziet in de Amerikaanse versie van The Ring . Geef mij de Japanse versie maar, daar zit tenminste suspense in.
Maar goed, de poster van Evil Dead had een belofte gemaakt en hoewel de ene na de andere persoon in de zaal jumpscares had, zag ik er de charme niet zo van in. Natuurlijk, het is een horrorfilm die in principe goed in elkaar zit en bovendien indruk maakt vanwege het prachtige lichtgebruik. Ik weet dat het een remake is, maar zelfs als dat niet zo was: hebben we dit niet al eerder gezien?
Dat is wat ik bij elke scene dacht. Steeds de opbouw naar schrikmomenten, waarbij het voortdurend voorspelbaar was wanneer je trommelvliezen weer getrakteerd zouden worden op overdreven bombastische geluiden en natuurlijk de horror van donkere haren die voor mensen hun gezichten hangen. Mensen die met grote duistere ogen rondkijken, spastisch bewegen en er bloederig uitzien. Zucht.
Toch bekroop me tijdens het kijken wel een angstig gevoel, namelijk dat van: “Word ik oud? Was ik maar veertien.” Misschien heb ik in mijn tienerjaren zoveel horrorfilms gezien, dat een nieuwe film in het genre me iets nieuws moet brengen om indruk te maken. Of word ik soms oud en interesseren horrorfilms dan niet meer zo? Doet het je dan niet meer zoveel, omdat je je beter bewust bent van het feit dat het nep is, of omdat je weet dat er in de echte wereld wel ergere dingen gebeuren?
Voor de duidelijkheid; ik heb hier geen antwoord op. Het is trouwens niet alleen Evil Dead waarbij ik mijn schouders min of meer ophaalde. Ik zag de afgelopen tijd The Woman in Black, Uninhabited, The Innkeepers, The Shrine, Paranormal Activity 3, V/H/S en [REC] 2 . Allemaal vond ik ze maar matig. Natuurlijk was de eerste Paranormal Activity best verfrissend en weer even een nieuwe vorm van het brengen van angstige scènes. Ook heb ik genoten van de Saw -films, al heeft dat niet zozeer met horror maar meer met ranzigheid en gekke opdrachten te maken.
Terugkomende op de avond Evil Dead . Voorafgaand aan de film kwam een trailer voorbij van een andere horrorfilm, waarin je ziet dat een jong gezinnetje een nieuw huis betrekt en het kindje natuurlijk allerlei spookachtige verschijnselen meemaakt. Toen had ik al zo’n gevoel van: “maken ze dit nog steeds?” Dat is misschien ook waarom ik The Cabin In The Woods zo kon waarderen. Het was weer datzelfde: “ik ken dit”, maar dan met een hele originele twist.
Het verrassendste was in dit geval dat ik een hekel heb aan horrorfilms gemixt met comedy, maar deze productie trok ik ontzettend goed. Nou filmmakers, als ik zelfs tegenwoordig een film met horror en humor trek, dan moet er toch binnenkort wel weer een echt griezelige, verrassende, huiveringwekkende horrorfilm voorbij komen? Ik schrijf het genre af, maar zoals horrorliefhebbers weten, je krijgt altijd aan het eind van de film te zien dat de kwade entiteit nog wel ergens zal rondspoken, dus wie weet…
Vrijdagavond. Ik zit met MovieScene-collega en vriend Peter Koelewijn in bioscoop De Munt in Amsterdam te kijken naar Evil Dead , ook bekend als ‘The Most Terrifying Film You Will Ever Experience”. Was ik er nerveus over? Voor het eerst in mijn leven wel een beetje. Ik schrik niet vaak van horrorfilms en ik ben sowieso niet zo gecharmeerd van die hele slappe spanningsopbouw waarna plotseling een schrijnend viool-achtig geluid klinkt en er ineens iets in beeld verschijnt wat niet prettig is. Denk bijvoorbeeld aan dat beginstukje waarin je ineens dat toegetakelde meisje ziet in de Amerikaanse versie van The Ring . Geef mij de Japanse versie maar, daar zit tenminste suspense in.
Maar goed, de poster van Evil Dead had een belofte gemaakt en hoewel de ene na de andere persoon in de zaal jumpscares had, zag ik er de charme niet zo van in. Natuurlijk, het is een horrorfilm die in principe goed in elkaar zit en bovendien indruk maakt vanwege het prachtige lichtgebruik. Ik weet dat het een remake is, maar zelfs als dat niet zo was: hebben we dit niet al eerder gezien?
Dat is wat ik bij elke scene dacht. Steeds de opbouw naar schrikmomenten, waarbij het voortdurend voorspelbaar was wanneer je trommelvliezen weer getrakteerd zouden worden op overdreven bombastische geluiden en natuurlijk de horror van donkere haren die voor mensen hun gezichten hangen. Mensen die met grote duistere ogen rondkijken, spastisch bewegen en er bloederig uitzien. Zucht.
Toch bekroop me tijdens het kijken wel een angstig gevoel, namelijk dat van: “Word ik oud? Was ik maar veertien.” Misschien heb ik in mijn tienerjaren zoveel horrorfilms gezien, dat een nieuwe film in het genre me iets nieuws moet brengen om indruk te maken. Of word ik soms oud en interesseren horrorfilms dan niet meer zo? Doet het je dan niet meer zoveel, omdat je je beter bewust bent van het feit dat het nep is, of omdat je weet dat er in de echte wereld wel ergere dingen gebeuren?
Voor de duidelijkheid; ik heb hier geen antwoord op. Het is trouwens niet alleen Evil Dead waarbij ik mijn schouders min of meer ophaalde. Ik zag de afgelopen tijd The Woman in Black, Uninhabited, The Innkeepers, The Shrine, Paranormal Activity 3, V/H/S en [REC] 2 . Allemaal vond ik ze maar matig. Natuurlijk was de eerste Paranormal Activity best verfrissend en weer even een nieuwe vorm van het brengen van angstige scènes. Ook heb ik genoten van de Saw -films, al heeft dat niet zozeer met horror maar meer met ranzigheid en gekke opdrachten te maken.
Terugkomende op de avond Evil Dead . Voorafgaand aan de film kwam een trailer voorbij van een andere horrorfilm, waarin je ziet dat een jong gezinnetje een nieuw huis betrekt en het kindje natuurlijk allerlei spookachtige verschijnselen meemaakt. Toen had ik al zo’n gevoel van: “maken ze dit nog steeds?” Dat is misschien ook waarom ik The Cabin In The Woods zo kon waarderen. Het was weer datzelfde: “ik ken dit”, maar dan met een hele originele twist.
Het verrassendste was in dit geval dat ik een hekel heb aan horrorfilms gemixt met comedy, maar deze productie trok ik ontzettend goed. Nou filmmakers, als ik zelfs tegenwoordig een film met horror en humor trek, dan moet er toch binnenkort wel weer een echt griezelige, verrassende, huiveringwekkende horrorfilm voorbij komen? Ik schrijf het genre af, maar zoals horrorliefhebbers weten, je krijgt altijd aan het eind van de film te zien dat de kwade entiteit nog wel ergens zal rondspoken, dus wie weet…
