Peter de Jonge plunderde op jonge leeftijd wekelijks de videotheek leeg en kwam thuis met de meest slechte actiefilms, uitgekozen met goedkeuring van zijn vader. Diezelfde vader viel ooit ‘s avonds op de bank in slaap, waardoor Peter op negenjarige leeftijdThe Shiningal te zien kreeg. Sindsdien is zijn filmsmaak, naar eigen zeggen, sterk verbeterd.
In de relatief korte carrière als regisseur/scriptschrijver heeft de vierenveertigjarige Christopher Nolan een indrukwekkend CV opgebouwd. Met films als Memento , de Dark Knight -trilogie en Inception heeft Nolan meer dan eens bewezen dat hij weet hoe je een intelligent spektakel op het witte doek tovert. Sinds zijn eerste speelfilm ( Following uit 1998, aanrader) nemen Nolan’s films steeds grotere proporties aan en groeit zijn aanzien met elke nieuwe film gestaag. Zijn nieuwe sciencefiction epos Interstellar (dat deze week in Nederland in première gaat) moet zijn Magnum Opus worden. Er wordt reikhalzend naar uitgekeken en de verwachtingen zijn hoger dan ooit, maar worden die straks als jij in de bioscoop zit ook waargemaakt?
Vorige week verschenen de eerste recensies van Interstellar . Over het algemeen lees ik geen recensies van films die ik nog moet zien uit angst voor spoilers, maar vaak lees ik wel de uiteindelijk conclusie van recensies en hou ik een site als Rottentomatoes (dat een gemiddelde geeft van films op basis van meerdere recensies) in de gaten. Dit is voor mij vaak een goede leidraad van wat ik kan verwachten en ik heb hierdoor meer dan eens mijn verwachtingen voor een film bijgesteld. Voor Interstellar is dit niet anders. Want terwijl ik in de waan verkeerde dat Interstellar dé film van dit jaar zou worden en het een sure thing was dat dit het meesterwerk zou zijn waardoor Nolan zich voorgoed “legendarisch filmmaker” zou mogen noemen, verscheen de eerste, negatieve, recensie.
Ongeloof. Dit had ik niet zien aankomen. Terwijl ik gevoelsmatig al in een ruimteschip onderweg naar de ruimte zat, stortte ik voordat ik überhaupt de dampkring had verlaten al neer op aarde. Over het algemeen zie je bij dit soort grote films van belangrijke regisseurs vlak voor de release talloze loftuitingen op internet verschijnen, maar deze keer niet. ’It's impossible to not admire the technical achievements of Interstellar , but as Michael Bay and so much more modern moviegoing has proved, rapturous visuals can't make up for a ruptured script.’, las ik dat nou goed? Een klik verder naar Rottentomatoes schetste een iets minder somber beeld, maar zelfs op het moment van schrijven geeft de “tomatometer” een niet heel indrukwekkende 74 procent aan. Oftewel: 74 procent van de verzamelde recensies is in het eindoordeel positief, de rest is negatief. Ter vergelijking, Nolan’s vorige film The Dark Knight Rises staat op een indrukwekkende 88 procent. Wellicht dat ik iets teveel waarde hecht aan een percentage in plaats van te kijken naar het daadwerkelijke oordeel, maar het geeft wel weer dat de meningen blijkbaar redelijk verdeeld zijn.
Verwachtingen zijn verraderlijk voor het kijken van een film. Het kan zomaar zijn dat je een film helemaal niets vindt of juist compleet wordt weggeblazen, puur doordat je een bepaalde verwachting van een film hebt waar die uiteindelijk wel of niet aan voldoet. Kijk je die film een paar maanden later opnieuw, dan kan het zomaar zijn dat je jouw mening bijstelt omdat je er met een andere blik naar kijkt. Daarom probeer ik vaak zo neutraal mogelijk een film in te gaan, maar soms wordt een hype zo groot dat je hier uiteindelijk toch in wordt meegenomen. Recensies kunnen ervoor zorgen dat je hiervan wordt behoedt, maar uiteindelijk komt het op je persoonlijke voorkeur aan en kan alleen jij bepalen wat je van een film vindt. Doordat ik mijn verwachtingen voor Interstellar nog net op tijd heb bijgesteld, kan het zomaar zijn dat ik straks alsnog wordt weggeblazen, maar voor nu ga ik ervan uit dat hij gewoon keihard gaat tegenvallen.
